Ήδη από το φθινόπωρο του 2010 το μέλλον της ΕΛΒΟ έμοιαζε με μία πορεία προς το άγνωστο. Σήμερα η επιχείρηση βρίσκεται σε οικονομικό αδιέξοδο, έχει αποκλειστεί (αυτοαποκλειστεί στην ουσία) από όλους τους διαγωνισμούς για πολιτικά οχήματα, καθώς δεν μπορεί να παρουσιάσει εγγυήσεις ούτε καν μερικών δεκάδων χιλιάδων ευρώ και παράλληλα ...δεν υπάρχουν σχέδια για νέες παραγγελίες στρατιωτικού υλικού. Στο ταμείο της ΕΛΒΟ δεν υπάρχουν ούτε τα χρήματα, για να ολοκληρωθεί η μόνη μεγάλη παραγγελία που βρίσκεται στις γραμμές παραγωγής της και αφορά 309 φορτηγά για τις ένοπλες δυνάμεις της Κύπρου. Η στάση της κυβέρνησης -το ελληνικό δημόσιο κατέχει το 51% των μετοχών- φαίνεται πως καθορίζεται από τις επιταγές του μνημονίου για τη μη χρηματοδότηση των προβληματικών ΔΕΚΟ. Μόνον έτσι μπορεί να εξηγηθεί γιατί ο εκπρόσωπος του δημοσίου στη γενική συνέλευση των μετόχων της ΕΛΒΟ εμφανίζεται ξανά και ξανά, χωρίς να έχει την εντολή του υπουργού Οικονομικών, για να ψηφίσει υπέρ της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας. Η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου, περίπου κατά 24 εκατομμύρια ευρώ, θα μπορούσε να βγάλει την ΕΛΒΟ από το αδιέξοδο, ίσως βέβαια προσωρινά, απομακρύνοντάς την από περιπέτειες που ενδέχεται να οδηγήσουν ακόμη και στη διάλυση της εταιρείας! Από την πλευρά του Ομίλου Μυτιληναίου, που κατέχει το 43% των μετοχών και περίπου για δέκα χρόνια (έως τον Ιούνιο του 2010) ασκούσε και το μάνατζμεντ, σε αυτή τη φάση δεν φαίνεται να υπάρχει απολύτως κανένα ενδιαφέρον για το τι θα συμβεί. Όσον αφορά τη στάση του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, τα πράγματα είναι αρκετά περίπλοκα. Στο εργοστάσιο στη Σίνδο μέχρι και πρόσφατα όλοι έλεγαν πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσει την ΕΛΒΟ να κλείσει. Στην ίδια γραμμή κινήθηκε το τελευταίο διάστημα και ο αναπληρωτής υπουργός Πάνος Μπεγλίτης, που από το βήμα της Βουλής λίγο πριν από την αλλαγή του χρόνου είχε τονίσει πως η κυβέρνηση καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες, τόσο για να διατηρηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας της ΕΛΒΟ, όσο και για να αντιμετωπιστεί, έστω προσωρινά, το θέμα της ρευστότητας μέσα από την καταβολή εγγυήσεων από το δημόσιο και δάνεια από τράπεζες κρατικού ενδιαφέροντος και ιδιωτικές. Έναν μήνα μετά και εκ του αποτελέσματος, καθώς οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται, φαίνεται πως οι τράπεζες είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικές σε ό,τι αφορά την ΕΛΒΟ. Το θέμα της ιδιωτικοποίησης άλλοτε υπάρχει και άλλοτε όχι, ανάλογα με το αν η συζήτηση γίνεται στη Θεσσαλονίκη ή στην Αθήνα. Στην Αθήνα πάντως όλοι οι εμπλεκόμενοι γνωρίζουν πως ο σύμβουλος αποκρατικοποιήσεων που έχει αναλάβει τις ελληνικές αμυντικές βιομηχανίες έχει ασχοληθεί και με την περίπτωση της ΕΛΒΟ. Μάλιστα το καλοκαίρι είχε κυκλοφορήσει ένα σενάριο σύμφωνα με το οποίο γερμανική εταιρεία εξέταζε τη συμμετοχή της στην ΕΛΒΟ και τη «μεταφορά» στη Θεσσαλονίκη τεχνογνωσίας για την κατασκευή Τεθωρακισμένων Οχημάτων Μάχης (ΤΟΜΑ), βάζοντας όμως όρους για μεγάλες παραγγελίες από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις.
Η πλευρά των εργαζομένων -οι περίπου 500 εναπομείναντες από τους 1.200 του 1999- την περασμένη εβδομάδα αποφάσισε να προχωρήσει σε κινητοποιήσεις και την Πέμπτη έγινε η πρώτη διαδήλωση με συνθήματα όπως «Η Θεσσαλονίκη δεν αντέχει άλλη ανεργία» και «Η ΕΛΒΟ δεν θα γίνει ο επόμενος κρίκος στην αλυσίδα της αποβιομηχάνισης της Θεσσαλονίκης». Θα ακολουθήσουν και άλλες -η επόμενη μέσα σε αυτήν την εβδομάδα- και είναι πιθανό άμεσα οι εργαζόμενοι της ΕΛΒΟ να βγάλουν, όπως είχαν κάνει στο παρελθόν, βαριά οχήματα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, για να δείξουν τι μπορούν να κατασκευάσουν στο εργοστάσιο στη Σίνδο. Οι εργαζόμενοι, που για πρώτη φορά στην ιστορία της επιχείρησης δεν γνωρίζουν το πότε και το αν θα πάρουν την επόμενη μισθοδοσία τους, ζητούν την άμεση παρέμβαση της κυβέρνησης, ώστε τουλάχιστον να βρεθούν τα χρήματα, για να ολοκληρωθεί η παραγγελία των φορτηγών για την Κύπρο, έργο το οποίο θα δώσει απασχόληση στο 60% του προσωπικού μέχρι το τέλος του 2011.
Υπογράψτε, αλλιώς…
Κι αν στην ΕΛΒΟ οι εργαζόμενοι δεν ξέρουν πότε θα πληρωθούν ξανά, τι μπορεί να συμβαίνει σε εργοστάσια και μικρές παραγωγικές μονάδες του ιδιωτικού τομέα; Στο νομό Θεσσαλονίκης πληθαίνουν οι πιέσεις για μειώσεις των μισθών είτε με την εφαρμογή προγραμμάτων εκ περιτροπής εργασίας (τετραήμερα) είτε με την αλλαγή συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε μερική ή ακόμη με ατομικά συμφωνητικά, που συνοδεύονται από απειλές για απόλυση. Στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης φτάνουν πολλές πληροφορίες για επιχειρήσεις που αφήνουν το προσωπικό τους απλήρωτο για έναν-δύο μήνες και στη συνέχεια προχωρούν σε προτάσεις για μειώσεις των μισθών. Πριν από λίγες ημέρες γνωστή επιχείρηση στο χώρο των μεταλλικών κουφωμάτων μοίρασε σε όλους τους εργαζόμενους ατομικά συμφωνητικά για τη μείωση των μισθών από 10% έως και 20%. Εργαζόμενοι της επιχείρησης, που αρνήθηκαν να τα υπογράψουν, κατήγγειλαν στο ΕΚΘ ότι είχαν προηγηθεί απολύσεις, εφαρμογή τετραήμερης εργασίας, ακόμη και προσπάθειες για αυθαίρετες, όπως έκρινε η Επιθεώρηση Εργασίας, μειώσεις μισθών. Όσον αφορά τις ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις, οι συζητήσεις παραμένουν σε υψηλό επίπεδο -υπουργείο Εργασίας, τρόικα και εκπρόσωποι εργοδοτικών φορέων- ενώ στους χώρους εργασίας βρίσκονται στον πάγο. Στο υπουργείο Εργασίας εκτιμούν ότι θα βγουν από εκεί μετά τον Απρίλιο, καθώς οι επιχειρήσεις θα έχουν κλείσει τους ισολογισμούς τους για το 2010, αλλά και γιατί το πρωτοδικείο θα έχει δώσει το πράσινο φως για τη λειτουργία δεκάδων μικρών επιχειρησιακών σωματείων, που θα σημαίνει ότι οι εργοδότες θα μπορέσουν να βρουν συνομιλητές, μιας και τα κλαδικά σωματεία, όπως είναι λογικό, υπερασπίζονται τις κλαδικές συμβάσεις και σταματούν τις ειδικές επιχειρησιακές. Η δημιουργία εργοδοτικών (κίτρινων) σωματείων προβληματίζει τους συνδικαλιστές, που όμως πιστεύουν ότι το υπουργείο Εργασίας κάνει υπερβολικές εκτιμήσεις για τον αριθμό των αιτήσεων που έχουν κατατεθεί στο πρωτοδικείο. Οι συνδικαλιστές πιστεύουν ακόμη πως πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα αποφύγουν τις ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις, καθώς πρέπει να ανοίξουν όλα τα χαρτιά τους για την οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονται και είναι αμφίβολο εάν θέλουν κάτι τέτοιο.
Η πλευρά των εργαζομένων -οι περίπου 500 εναπομείναντες από τους 1.200 του 1999- την περασμένη εβδομάδα αποφάσισε να προχωρήσει σε κινητοποιήσεις και την Πέμπτη έγινε η πρώτη διαδήλωση με συνθήματα όπως «Η Θεσσαλονίκη δεν αντέχει άλλη ανεργία» και «Η ΕΛΒΟ δεν θα γίνει ο επόμενος κρίκος στην αλυσίδα της αποβιομηχάνισης της Θεσσαλονίκης». Θα ακολουθήσουν και άλλες -η επόμενη μέσα σε αυτήν την εβδομάδα- και είναι πιθανό άμεσα οι εργαζόμενοι της ΕΛΒΟ να βγάλουν, όπως είχαν κάνει στο παρελθόν, βαριά οχήματα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, για να δείξουν τι μπορούν να κατασκευάσουν στο εργοστάσιο στη Σίνδο. Οι εργαζόμενοι, που για πρώτη φορά στην ιστορία της επιχείρησης δεν γνωρίζουν το πότε και το αν θα πάρουν την επόμενη μισθοδοσία τους, ζητούν την άμεση παρέμβαση της κυβέρνησης, ώστε τουλάχιστον να βρεθούν τα χρήματα, για να ολοκληρωθεί η παραγγελία των φορτηγών για την Κύπρο, έργο το οποίο θα δώσει απασχόληση στο 60% του προσωπικού μέχρι το τέλος του 2011.
Υπογράψτε, αλλιώς…
Κι αν στην ΕΛΒΟ οι εργαζόμενοι δεν ξέρουν πότε θα πληρωθούν ξανά, τι μπορεί να συμβαίνει σε εργοστάσια και μικρές παραγωγικές μονάδες του ιδιωτικού τομέα; Στο νομό Θεσσαλονίκης πληθαίνουν οι πιέσεις για μειώσεις των μισθών είτε με την εφαρμογή προγραμμάτων εκ περιτροπής εργασίας (τετραήμερα) είτε με την αλλαγή συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε μερική ή ακόμη με ατομικά συμφωνητικά, που συνοδεύονται από απειλές για απόλυση. Στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης φτάνουν πολλές πληροφορίες για επιχειρήσεις που αφήνουν το προσωπικό τους απλήρωτο για έναν-δύο μήνες και στη συνέχεια προχωρούν σε προτάσεις για μειώσεις των μισθών. Πριν από λίγες ημέρες γνωστή επιχείρηση στο χώρο των μεταλλικών κουφωμάτων μοίρασε σε όλους τους εργαζόμενους ατομικά συμφωνητικά για τη μείωση των μισθών από 10% έως και 20%. Εργαζόμενοι της επιχείρησης, που αρνήθηκαν να τα υπογράψουν, κατήγγειλαν στο ΕΚΘ ότι είχαν προηγηθεί απολύσεις, εφαρμογή τετραήμερης εργασίας, ακόμη και προσπάθειες για αυθαίρετες, όπως έκρινε η Επιθεώρηση Εργασίας, μειώσεις μισθών. Όσον αφορά τις ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις, οι συζητήσεις παραμένουν σε υψηλό επίπεδο -υπουργείο Εργασίας, τρόικα και εκπρόσωποι εργοδοτικών φορέων- ενώ στους χώρους εργασίας βρίσκονται στον πάγο. Στο υπουργείο Εργασίας εκτιμούν ότι θα βγουν από εκεί μετά τον Απρίλιο, καθώς οι επιχειρήσεις θα έχουν κλείσει τους ισολογισμούς τους για το 2010, αλλά και γιατί το πρωτοδικείο θα έχει δώσει το πράσινο φως για τη λειτουργία δεκάδων μικρών επιχειρησιακών σωματείων, που θα σημαίνει ότι οι εργοδότες θα μπορέσουν να βρουν συνομιλητές, μιας και τα κλαδικά σωματεία, όπως είναι λογικό, υπερασπίζονται τις κλαδικές συμβάσεις και σταματούν τις ειδικές επιχειρησιακές. Η δημιουργία εργοδοτικών (κίτρινων) σωματείων προβληματίζει τους συνδικαλιστές, που όμως πιστεύουν ότι το υπουργείο Εργασίας κάνει υπερβολικές εκτιμήσεις για τον αριθμό των αιτήσεων που έχουν κατατεθεί στο πρωτοδικείο. Οι συνδικαλιστές πιστεύουν ακόμη πως πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα αποφύγουν τις ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις, καθώς πρέπει να ανοίξουν όλα τα χαρτιά τους για την οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονται και είναι αμφίβολο εάν θέλουν κάτι τέτοιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου