Η απαράδεκτη -και 100% πολιτικά υποκινούμενη- δίωξη της ΡΕΣΠΕΝΤΖΑΣ για σχόλια αναγνωστών της σε μια ανάρτηση, έδωσε την ευκαιρία σε πολλά και διάφορα …ποντίκια, να ξεθαρρέψουν και να βγουν απ’ τις τρύπες τους.
Στις τρύπες αυτές, τα είχε καταχωνιάσει βαθειά η αυξανόμενη –ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια- περιφρόνηση των πολιτών, των αναγνωστών, που αποφάσισαν να τους γυρίσουν την πλάτη, βλέποντας στο διαδίκτυο (και ιδιαίτερα στα blogs), μια καινούργια μορφή ενημέρωσης, επικοινωνίας και διαλόγου στην οποία μάλιστα, μπορούν να συμμετέχουν και να είναι και οι ίδιοι «πομποί» απόψεων και ιδεών, πέρα από …παθητικοί δέκτες.
Για την τεράστια επιρροή του διαδικτύου, που κλονίζει εκδοτικά και άλλα κατεστημένα, δε χρειάζεται να μακρηγορήσουμε, είναι φανερή, γνωστή και είναι απλά, η εξέλιξη που σταδιακά έρχεται και –νομοτελειακά- θα επικρατήσει. --->>>
Βέβαια, το παλιό, το κατεστημένο, που είχε μια τεράστια «αποκλειστικότητα» (…χάριν του χρήματος που διαθέτει και της πολιτικής –και όχι μόνο διαπλοκής- του) προσπαθεί με νύχια και με δόντια, να «γαντζωθεί» στην καρέκλα, που το τάιζε χρόνια τώρα…
Υποχωρώντας και πεθαίνοντας, «μαζεύει τα κομμάτια του», επιστρατεύει τους τελευταίους συμμάχους του και –πρώην προστάτες του- δίνοντας τις τελευταίες του μάχες, με τον τρόπο που έκανε πάντα...
Με μανία (…που βγάζει όλη τη μιζέρια του …παλιού και του γερασμένου), με μισαλλοδοξία και κακία και χρησιμοποιώντας τα τελευταία όπλα που του έχουν απομείνει…
Όμως όλοι ξέρουμε (…και το κακό γι’ αυτούς είναι, ότι το ξέρουν και οι ίδιοι) ότι δεν έχουν πλέον καμιά ελπίδα. Τα όπλα τους, είναι άσφαιρα πλέον, είναι απλά «κρότου-λάμψης» και δεν μπορούν να τραυματίσουν –και πολύ περισσότερο- να σκοτώσουν, το καινούργιο που έρχεται. Η φασαρία που κάνει ο επιθανάτιος ρόγχος του παλιού που πεθαίνει, δεν τρομάζει πλέον κανέναν…
Τα blogs είναι εδώ και ήρθαν για να μείνουν.
Τελεία και παύλα.
Κι αν κλείσει ένα, άλλα 100 θα γεννηθούν στη θέση του.
Οι εφεδρείες τους είναι ανεξάντλητες, γιατί είναι ανεξάντλητες οι ανάγκες που τα γεννούν και είναι ανεξάντλητοι οι άνθρωποι που τα δημιουργούν…
Και τα πάσης φύσεως (και …ράτσας) ποντίκια, θα οδεύσουν πάλι –αργά και βασανιστικά- στις τρύπες τους…
Ξανά τελεία και παύλα.
ΥΓ. …ειδικά για το θέμα της Ρεσπέντζας, που έχει ήδη τη συμπαράσταση πολλών, θέλω ωστόσο, να επισημάνω δυο πράγματα:
ΠΡΩΤΟ: ..τις δηλώσεις κάποιων, που ναι μεν στηρίζουν, αλλά με μια σειρά από …«ναι μεν, αλλά» φαίνονται να αφήνουν …διόδους για «…δίπορτο παιχνίδι», αν χρειαστεί (...που εγώ το χαρακτηρίζω απλά «πολιτικάντικο» και δε θέλω να επεκταθώ προς το παρόν) και
ΔΕΥΤΕΡΟ: …θέλω να θυμίσω κάτι απλό, που φαίνεται ότι δεν το σκέφτηκαν (με τη βαρύτητα που έχει) κάποιοι:
Η Ρεσπέντζα διώκεται, όχι για δική της ανάρτηση-άποψη, αλλά για σχόλια αναγνωστών της. Υπερασπιζόμενη δηλαδή, το δικαίωμα των πολιτών, να εκφράζονται μέσα από το «βήμα» που τους δίνει…
Ε, αδέρφια, αναγνώστες, σχολιαστές, επώνυμοι, ανώνυμοι, ψευδώνυμοι, κλπ το καταλάβαμε καλά, αυτό;
Μήπως πρέπει κι εμείς όλοι, να δυναμώσουμε λίγο την παρουσία μας και ν’ ανεβάσουμε λίγο την …ένταση της φωνής μας;
Έτσι απλά, για να …αισθανθούν πόσοι είμαστε και να καταλάβουν ότι δεν τους φοβόμαστε;
Και μήπως πρέπει να τραγουδήσουμε -όλοι μαζί πλέον- για μια ακόμη φορά, το παρακάτω, άσμα ;;;
Άντε λέμε...
Άντε λέμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου