Το αποτέλεσµα αυτής της αξιοπερίεργης κατάστασης είναι να εµποδίζεται η αναγκαία προσαρµογή στις νέες συνθήκες.
«Όχι» στις απολύσεις ΠΑΣΟΚ και Ν∆ όπως και τα άλλα κόµµατα είπαν «όχι» στις απολύσεις των δηµοσίων υπαλλήλων, που κατά την άποψη της τρόικας αποτελούν αναγκαία προϋπόθεση για τη δραστική µείωση των δηµοσίων δαπανών και τη δηµοσιονοµική εξυγίανση. Το Μαξίµου και η Συγγρού υποκλίθηκαν στους κοµµατικούς, συνδικαλιστικούς µηχανισµούς που λένε δυναµικά «όχι» στην κατάργηση άχρηστων οργανισµών και υπηρεσιών και των θέσεων απασχόλησης στο ∆ηµόσιο που συνδέονται µε αυτούς.
Η προσαρµογή µας θα ήταν πολύ πιο απλή και επιτυχηµένη εάν η κυβέρνηση και η Ν∆ έβρισκαν το κουράγιο να συνεργαστούν προκειµένου να συµφωνήσουν στην κατάργηση οργανισµών και υπηρεσιών που υποδέχθηκαν στη διάρκεια της περιόδου της ΟΝΕ και προτού ξεσπάσει η κρίση (2001-2009) πολλές δεκάδες υπεράριθµους υπαλλήλους.
Μόνο η κοµµατική σκοπιµότητα και η συντεχνιακή αντίληψη δικαιολογούν τη διατήρηση οργανισµών και υπηρεσιών όπως είναι η Αγροφυλακή και αυτοί που εµπλέκονται στην... προετοιµασία των Ολυµπιακών Αγώνων του 2004. Η κατάργησή τους θα οδηγούσε στην αυτόµατη διακοπή της απασχόλησης δεκάδων χιλιάδων δηµοσίων υπαλλήλων και στην αποσυµφόρηση της δηµόσιας διοίκησης. Τα δύο κόµµατα εξουσίας αξιοποίησαν το εύρηµα της εργασιακής εφεδρείας για να καλύψουν τους κοµµατικούς στρατούς της περιόδου 2001-2009 και να µετατρέψουν το πρόβληµα της εκλογικής τους πελατείας σε πρόβληµα της δηµόσιας διοίκησης.
«Όχι» στο ενιαίο µισθολόγιο
Η κυβέρνηση συµπεριέλαβε στο πολυνοµοσχέδιο εξαιρετικά αυστηρές ρυθµίσεις για τη µείωση των δηµοσίων δαπανών ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τα εισοδηµατικά «ρετιρέ». Το πολυνοµοσχέδιο προβλέπει ανώτατες µηνιαίες αποδοχές για τις ∆ΕΚΟ στα 3.000 ευρώ και µέσες µηνιαίες αποδοχές στα 1.900 ευρώ µεικτά. Αυτό ήταν το αποτέλεσµα της συνεννόησης µεταξύ της τρόικας και της κυβέρνησης Παπανδρέου. Μόλις, όµως, εκδηλώθηκε η δυναµική παρέµβαση του συνδικαλιστικού ΠΑΣΟΚ, άλλαξε ο τρόπος υπολογισµού της µείωσης των δαπανών στον ευρύτερο δηµόσιο τοµέα της οικονοµίας. Αποφασίστηκε ότι οι εισηγµένες στο χρηµατιστήριο ∆ΕΚΟ -στις οποίες παραµένει τεράστιας σηµασίας η κρατική συµµετοχή, ενώ τα ασφαλιστικά ταµεία των εργαζοµένων επιδοτούνται µε αστρονοµικά ποσά από τον κρατικό προϋπολογισµό- θα εξαιρεθούν από το ενιαίο µισθολόγιο και την αυστηρή εισοδηµατική πολιτική. Ζητήθηκε από τις διοικήσεις τους να προχωρήσουν σε συνολική µείωση του µισθολογικού κόστους κατά 35% σε σχέση µε το 2009. Το 2009, όµως, είχε παρατηρηθεί προεκλογική και µετεκλογική εισοδηµατική χαλάρωση, ενώ, όπως επιβεβαιώνει το παράδειγµα του ΟΣΕ, ο υπολογισµός των µειώσεων από τις διοικήσεις γίνεται µε έναν... πολιτικό τρόπο, που περιορίζει την αποτελεσµατικότητά τους και µεγαλώνει τις αποκλίσεις από τους στόχους του µνηµονίου και του Μεσοπρόθεσµου Προγράµµατος.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου υποκλίθηκε στους «πράσινους» συνδικαλιστές, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν συγκινούνται από την κατανόηση του κυβερνητικού επιτελείου και κλιµακώνουν τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις.
«Γαλάζια» αλληλεγγύη
Ανάλογα προβλήµατα αντιµετωπίζει η ηγεσία της Ν∆ µε τους «γαλάζιους» συνδικαλιστές που κυριαρχούν στο χώρο των ελεύθερων επαγγελµάτων και των µικροµεσαίων.
Ιδιοκτήτες ταξί, δικηγόροι, φαρµακοποιοί, ιδιοκτήτες φορτηγών δηµόσιας χρήσης και βυτίων «βοµβαρδίζουν» τη Ν∆ µε συντεχνιακά αιτήµατα που καταλήγουν στην πλήρη άρνηση προσαρµογής στις νέες συνθήκες. Ο πρόεδρος της Ν∆ κ. Σαµαράς ταλαντεύεται πολιτικά µεταξύ της καταγγελίας της ακραίας συνδικαλιστικής δράσης και της συντεχνιακής λογικής και της συνεννόησης µε τους εκπροσώπους ενός «γαλάζιου» συνδικαλιστικού µηχανισµού.
Πηγή: citypress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου