 |
| Το Στίγμα: Ποιος θα είναι ο επόμενος "Αγιο Βασίλης"; |
του Κώστα Στούπα
Με μεγάλη χαρά παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες την ρεαλιστική στροφή
του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άρχισε να μιλά πλέον για
ιδιωτικές επενδύσεις και σταμάτησε να αναφέρει τα περί μονομερούς
καταγγελίας και άλλων ηχηρών αλλά «κούφιων» διαπραγματευτικών χαρτιών...Ο περιορισμός των σταλινικών συνιστωσών και της ανεδαφικής δραχμικής
ρητορείας του «Αριστερού Ρεύματος» στην πρόσφατη συνδιάσκεψη φαίνεται
πως του έχει λύσει τα χέρια. Όπως και οι κ.κ. Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαράς όταν ήταν στην
αντιπολίτευση έτσι και ο κ. Α. Τσίπρας έχει φροντίσει να κόψει κάθε
γέφυρα με την κοινή λογική και την πραγματικότητα. Το χειρότερο σε αυτή την περίπτωση δεν είναι πως μόλις αναλαμβάνουν την
εξουσία γίνονται αφερέγγυοι απέναντι στους ψηφοφόρους τους, αλλά πως
συμβάλλουν στην καλλιέργεια ανεδαφικών πολιτικών και οικονομικών
αντιλήψεων στην κοινωνία.
Το αποτέλεσμα είναι μόλις διαψευστούν οι ψευδαισθήσεις, μεγάλες μερίδες της κοινωνίας που υποφέρει να αναζητούν τον επόμενο «Άγιο Βασίλη» που υπόσχεται πως λεφτά υπάρχουν, ανάπτυξη χωρίς λιτότητα ή επάνοδο των μισθών με ένα άρθρο...
Αυτό που πρέπει να κάνει η πολιτική ηγεσία του τόπου είναι να παραδεχτεί στον ελληνικό λαό πόσο άσχημη είναι η κατάσταση που βρισκόμαστε και πως αν δεν προκαλέσουμε μια επενδυτική επανάσταση δεν θα αποφύγουμε την κατάσταση πολλοί εξ ημών να κοιμούνται το βράδυ νηστικοί.
Να εξηγήσουν σε όλους επίσης πως ο ιδιωτικός τομέας μοιάζει με τις ρίζες ενός δένδρου. Αυτός στηρίζει και τροφοδοτεί τον κορμό και τα φύλλα. Όταν ο κορμός και τα κλαδιά μεγαλώσουν αναντίστοιχα με το ριζικό σύστημα, το δένδρο στο πρώτο φύσημα θα πέσει, οι ρίζες θα σπάσουν και θα βγουν έξω. Πολύ γρήγορα ο κορμός και τα φύλλα θα ξεραθούν...
Δυστυχώς η κυριαρχία μιας παρασιτικής αριστερής ιδεολογίας που επέβαλε μετά την μεταπολίτευση ο Ανδρέας Παπανδρέου, έχει δημιουργήσει σε μια ισχυρή πλειοψηφία των Ελλήνων την πεποίθηση πως η ευημερία δεν συναρτάται της εργασίας, της μόρφωσης, της αξιοκρατίας και κοινωνικής πειθαρχίας αλλά των δανεικών, των κοροϊδίστικων επιδοτήσεων και της αρπαχτής...
Το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο της μεταπολίτευσης έχει χρεοκοπήσει. Πρέπει να επιλέξουμε ένα νέο.
Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό, θέλουμε η Ελλάδα το 2020 να μοιάζει με ευρωπαϊκή χώρα; Ας υιοθετήσουμε το μοντέλο μιας ευρωπαϊκής χώρας.
Θέλουμε να μοιάζει με την Κούβα, κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής ή της Υποσαχάριας Αφρικής; Ας υιοθετήσουμε το μοντέλο αυτών. Να πούμε την αλήθεια όμως πως ο υψηλός μισθός στην Κούβα είναι 15 ευρώ και όχι τα 200-300 ευρώ της μετασοβιετικής Βουλγαρίας και στη Λατινική Αμερική χτυπάνε τις κατσαρόλες γιατί είναι άδειες και όχι για φολκλορ...
Η χώρα είναι αιχμάλωτη μιας πολιτικής ελίτ η οποία με τη σειρά της είναι αιχμάλωτη μιας ευρύτατης πελατειακής παρασιτικής τάξης αλλά και μιας οικονομικής ολιγαρχίας η οποία ευημερεί χάρη σε κλειστά προστατευόμενα από κρατικές ρυθμίσεις συμφέροντα...
Μια από τις βασικές αδυναμίες του ελληνικού οικονομικού μοντέλου που χρεοκόπησε είναι η απουσία υγιούς ανταγωνισμού, οι κλειστές αγορές και ο κρατικοδίαιτος χαρακτήρας της οικονομίας. Στην Ελλάδα ο υγιής καπιταλισμός είναι η λύση όχι το πρόβλημα της χρεοκοπίας.
Τώρα που και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιλά για την ανάγκη των ιδιωτικών επενδύσεων πρέπει να αναζητηθεί ένας κοινός τόπος προσέλκυσής τους.
Για να περάσει η Ελλάδα στην επόμενη μέρα και να δημιουργηθεί ένα ελκυστικό περιβάλλον για την επιχειρηματικότητα που θα προσελκύσει επενδύσεις, χρειάζεται ένα σταθερό οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον.
Σταθερό οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον δεν γίνεται αν τα δυο μεγαλύτερα τουλάχιστον κόμματα δεν συμφωνήσουν στα βασικά σημεία μιας οικονομικής πολιτικής για τα επόμενα 5-10 χρόνια.
Τώρα που και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αρχίζει να προσγειώνεται στην πραγματικότητα είναι μια ευκαιρία. Θα προκάνουμε όμως μην καταρρεύσει το σύστημα;
Πηγή:http://www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου