Ιδού ποια είναι η λύση εάν πραγματικά επιθυμούν φορολογική δικαιοσύνη

Το Στίγμα: Όταν το αυτονόητο δεν είναι ... αυτονόητο.

Μετά το θρίλερ της περιβόητης δόσης και την – ουσιαστική – παραπομπή του ζητήματος του ελληνικού χρέους σε χρόνο μετά τις γερμανικές εκλογές, η ειδησεογραφία κυριαρχείται από το περιβόητο νέο φορολογικό νομοσχέδιο.

Δυστυχώς, παρά τα όσα έχουν συμβεί μέχρι σήμερα, με βάση τα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, οι μανδαρίνοι του Υπουργείου Οικονομικών συνεχίζουν να πορεύονται στο ίδιο αδιέξοδο δρόμο σε ότι αφορά τη φορολογία των «ιθαγενών». Η συνταγή φαίνεται να είναι απλή: φόροι, φόροι (ακόμη και επί φόρων) και όποιος αντέξει. Κατά πάσα πιθανότητα έχει δημιουργηθεί και θα ψηφιστεί πάλι ένα πολυπλόκαμο τέρας το οποίο ούτε θα αυξήσει σημαντικά τη φορολογητέα ύλη, ούτε θα βελτιώσει σημαντικά το ποσοστό των φόρων που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ εισπράττονται (που μετά από τόσα χρόνια θα έπρεπε να ήταν η βάση υπολογισμού των εσόδων του προϋπολογισμού), ούτε

είναι δίκαιο και ΛΟΓΙΚΟ στη βάση του, ενώ ταυτόχρονα καταργεί διάφορες «πρόνοιες», «χορηγίες» ή «κεκτημένα» (ας διαλέξει ο κάθε αναγνώστης τον όρο που θεωρεί κατάλληλο, όπως π.χ. οι φοροαπαλλαγές για τα παιδιά, οι τόκοι στεγαστικών δανείων κ.λπ., και δημιουργεί την αίσθηση – αντίληψη – βάσιμη πεποίθηση (ας διαλέξει πάλι ο κάθε αναγνώστης τον όρο που θεωρεί κατάλληλο), ότι είναι άδικο.

Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν για έναν πολύ απλό λόγο. Η όλη λογική που αναπτύσσονται τα ελληνικά φορολογικά συστήματα είναι σε εντελώς λανθασμένη βάση. Το γιατί όμως η γραφειοκρατία του Υπουργείου Οικονομικών και η εκάστοτε πολιτική ηγεσία συνεχίζουν να ακολουθούν τον ίδιο άδικο και αναποτελεσματικό δρόμο παραμένει μυστήριο.

Και όμως η λύση είναι απλή, έχει υιοθετηθεί από πολλές άλλες χώρες και θα αποδειχθεί σίγουρα πιο αποτελεσματική στην είσπραξη των φόρων.

Ποια είναι;

Μα η φορολόγηση κάθε φυσικού προσώπου με βάση τα έσοδα και τα έξοδα του. Με άλλα λόγια η φορολόγηση των όποιων «κερδών» του χωρίς ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ, ΑΠΑΛΛΑΓΕΣ, ΕΙΔΙΚΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ, κ.λπ.

Μόνη και απαραίτητη προϋπόθεση η αναγνώριση από το κράτος ΟΛΩΝ των εξόδων ανεξαρτήτως του τι αφορούν (από την αγορά ακινήτου, αυτοκινήτου ή άλλου περιουσιακού στοιχείου μέχρι τις… τσίχλες από το περίπτερο) εφόσον γίνονται με «πλαστικό» χρήμα (πιστωτική ή χρεωστική κάρτα).

Σήμερα που μεγάλος αριθμός Ελλήνων πολιτών έχει δει το εισόδημα του να μειώνεται δραματικά, δεν μπορεί το ελληνικό δημόσιο να μην αναγνωρίζει ως έξοδα τους λογαριασμούς ηλεκτρικής ενέργειας και τηλεπικοινωνιών, ύδρευσης, κ.λπ., που αποτελούν ΑΝΕΛΑΣΤΙΚΑ ΕΞΟΔΑ για κάθε οικογένεια (εκτός βέβαια αν το μοντέλο που ακολουθείται επιδιώκει τη στέρηση τους από μεγάλο αριθμό πολιτών).

Ο κάθε πολίτης, η κάθε οικογένεια, έχοντας κατά νου ότι όλα τα έξοδα διαβίωσης και ψυχαγωγίας αναγνωρίζονται ως έξοδα δεν έχει ανάγκη από καμία φοροαπαλλαγή ή ειδική ρύθμιση ή πρόνοια. Το σύστημα λειτουργεί δίκαια τόσο σε ατομικό όσο και σε οικογενειακό επίπεδο. Για ένα συγκεκριμένο εισόδημα Χ μία οικογένεια με παιδιά που εκ των πραγμάτων έχει περισσότερες ανάγκες διαβίωσης και ψυχαγωγίας να καλύψει από ένα άτομα, θα έχει αυξημένα έξοδα και κατά συνέπεια μειωμένα «κέρδη» ή και καθόλου (δικαιούται να δαπανήσει όλα τα εισοδήματα της).

Ταυτόχρονα η γενίκευση της χρήσης του «πλαστικού» χρήματος έχει μία τρομακτικά ευεργετική συνέπεια για το κράτος. Ο Φόρος Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ) αλλά και οι όποιες άλλες επιβαρύνσεις ή τέλη αφορούν μία συναλλαγή ΑΦΑΙΡΟΥΝΤΑΙ ΑΜΕΣΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ από το ποσό που εισπράττεται από την επιχείρηση ή τον φορέα και επίσης ΑΜΕΣΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ πιστώνουν τους λογαριασμούς του δημοσίου.

Οπότε μπαίνει οριστικό τέλος στο «κυνήγι» του ΦΠΑ και των έμμεσων φόρων, που πλέον λόγω της οικονομικής κατάρρευσης χρησιμοποιούνται ως έσχατη λύση «χρηματοδότησης» από πολλές επιχειρήσεις. Οριστικό τέλος μπαίνει επίσης και στο «παζάρεμα» παρόχου υπηρεσίας ή πωλητή προϊόντος με τον καταναλωτή, που αφορά τη μη καταβολή των φόρων που παρέχεται ως έκπτωση επί της τιμής πώλησης.

Σε κάθε συναλλαγή ο φόρος εισπράττεται άμεσα από το κράτος και τα όποια υπόλοιπα πιστώνονται ή χρεώνονται αυτόματα στους λογαριασμούς των δικαιούχων επιχειρήσεων.

Η εφαρμογή του συστήματος θα απλοποιήσει δραματικά και την υποβολή φορολογικής δήλωσης από μεγάλες κατηγορίες πληθυσμού που απασχολούνται ως μισθωτοί (δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι). Το τι εισοδήματα από την εργασία του λαμβάνει ο καθένας μπορεί εύκολα να ταυτοποιηθεί, ενώ το μόνο που απαιτείται για τον υπολογισμό του φόρου είναι το συνοπτικό «statement» της πιστωτικής ή χρεωστικής κάρτας (ώστε να αντιμετωπιστούν και οι ανησυχίες όλων μας για τα προσωπικά τους δεδομένα), το οποίο μάλιστα το Υπουργείο Οικονομικών μπορεί να παραλάβει ηλεκτρονικά από την κάθε τράπεζα που την έχει εκδώσει. Με άλλα λόγια δεν χρειάζεται καν να υποβάλλουν φορολογική δήλωση.

Θα σταματήσει επίσης την παραγωγή «μαύρου» χρήματος λόγω της διαφοράς μεταξύ της αντικειμενικής και αγοραίας αξίας στις αγοραπωλησίες ακινήτων αφού αυτές θα γίνονται στην πραγματική αγοραία τιμή του ακινήτου, για τον απλούστατο λόγο ότι κάποιος που διαθέτει υψηλά εισοδήματα και αποκτά περιουσιακά στοιχεία υψηλής αξίας έχει συμφέρον να τα καταχωρεί στα έξοδα του ώστε να μειώσει τα «κέρδη» του. Δεν μπορεί τα τελευταία χρόνια (όσο δηλαδή υφίστατο η επίπλαστη ανάπτυξη και ευημερία που ζούσαμε) να είναι κοινό μυστικό ότι οι αντικειμενικές αξίες των ακινήτων σε πολλές περιπτώσεις να ήταν χαμηλότερες από τις αγοραίες και μετά όλοι μαζί, με πρώτο και καλύτερο το Υπουργείο Οικονομικών που είχε δημιουργήσει το σύστημα, να παριστάνουμε τους έκπληκτους για το μέγεθος της παραοικονομίας στη χώρα.

Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις όπως π.χ. τα καύσιμα, όπου σύμφωνα με τις εκτιμήσεις το λαθρεμπόριο είναι πολύ αναπτυγμένο η χρήση πλαστικού χρήματος (πιθανά σε συνδυασμό με ειδική έκπτωση επί της τιμής πώλησης) θα περιόριζε σημαντικά το φαινόμενο και θα ενίσχυε τον κεντρικό εποπτικό έλεγχο όλου του συστήματος διακίνησης και εμπορίας.

Αν μάλιστα κάποιος θα ήθελε να περιορίσει σημαντικά το μέγεθος της παραοικονομίας τότε θα μπορούσε να επιτρέπει στα έξοδα να είναι σε κάποιο ποσοστό μεγαλύτερο από τα έσοδα χωρίς να εξετάζει αναλυτικά την προέλευση τους (προχωρημένο για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά αποτελεσματικό, αφού εξ ορισμού η απόκτηση εισοδήματος αποσκοπεί στην κάλυψη των αναγκών διαβίωσης και την απόκτηση καταναλωτικών αγαθών).

Η μεγιστοποίηση της απόδοσης των φόρων και των όποιων τελών και επιβαρύνσεων θα είχε ως αποτέλεσμα τη δημοσιονομική βελτίωση (καθώς σε κάθε συναλλαγή το δημόσιο θα εισέπραττε άμεσα και αυτόματα «ζεστό» χρήμα), ενώ θα μπορούσε να γίνει δυνατή και η μείωση τους.

Ταυτόχρονα, σε επίπεδο φορολογούμενου θα δημιουργούνταν αίσθημα δικαίου αφού η φορολόγηση θα γινόταν αναλογικά στα «κέρδη» του, αφού ο καθένας θα δαπανούσε ότι αναγκαιούσε στις απαιτήσεις ή τις επιθυμίες του (αν ήθελε να διαγάγει πολυτελή βίο).  Σήμερα όμως η φορολόγηση γίνεται επί του συνολικού εισοδήματος χωρίς να υπολογίζονται τα ανελαστικά έξοδα διαβίωσης. Το δε κράτος σε κάθε περίπτωση θα εισέπραττε αυτό που του αναλογεί και μάλιστα εγκαίρως.

Είναι το προτεινόμενο σύστημα «απρόσβλητο»; Η απάντηση είναι φυσικά όχι. Προφανώς «παραθυράκια», «φεγγίτες» ή και «πόρτες» θα βρεθούν από εκείνους οι οποίοι αρνούνται την καταβολή των φόρων που τους αναλογούν. 

Όμως είναι απλό, διαφανές και για τους πολλούς φορολογούμενους (αυτούς δηλαδή που αποτελούν τα «συνήθη» υποζύγια) είναι ΔΙΚΑΙΟ, αφού τους αναγνωρίζει τις ανάγκες διαβίωσης και ψυχαγωγίας. Ταυτόχρονα, επειδή αυξάνει την αποδοτικότητα (ποσοστό είσπραξης) των φόρων λόγω της αμεσότητας και αυτοματοποίησης θα επιφέρει σημαντική βελτίωση στα δημόσια οικονομικά. Με αυτόν τον τρόπο θα προκύψουν πόροι για την άσκηση ουσιαστικής κοινωνικής πολιτικής για όσους από τους συμπολίτες μας το έχουν πραγματικά ανάγκη.

Διαφορετικά, αν συνεχίσουμε τον ίδιο δρόμο που ακόμη και σήμερα ακολουθούμε, η εκάστοτε κυβέρνηση θα εξαπολύει «φορο-καταιγίδα» με βάση την αρχή του «όποιον πιάσουμε», οι δε φορολογούμενοι (ιδιαίτερα οι συνεπείς) θα καλούνται να «πληρώνουν» τα σπασμένα.

Η κρίση που ζούμε είναι η μοναδική ευκαιρία για την εκ βάθρων αναδιοργάνωση του κράτους. Οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται πρέπει να είναι ριζικές και ουσιαστικές και όχι απλά εξωραϊσμός ενός ετοιμόρροπου οικοδομήματος που κατάντησε η χώρα.

 Πηγή:http://www.defence-point.gr