Ποιος διοικεί τελικά τους Δήμους;

To Στίγμα: καλή ερώτηση !!

Από το «ποιος διοικεί το κράτος», του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στο παρεξηγημένο, «ο λαός στην εξουσία» του Ανδρέα Παπανδρέου και από εκεί στους Εισαγγελείς και στην επίκληση του Δημάρχου κ. Γ. Καμίνη για παρέμβαση της δικαιοσύνης. Ξεκαθαρίζει έτσι πλήρως η εικόνα ότι το βαθύ κομματικό κράτος κυριάρχησε, πάνω από μισό αιώνα, και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Τώρα πρέπει οι πάντες να λουστούμε την κατάντια μας. Γιατί οι Δήμοι δεν μας ανήκουν πλέον έτσι όπως τους καταστρέψαμε όλοι μας. Οι περιορισμένες εξαιρέσεις δεν μεταβάλλουν τον κανόνα και την γενική εικόνα. Οι Δήμοι ανήκουν στον κομματικό στρατό και στους Δημαρχοφρουρούς... που ελέγχουν την τοπική αυτοδιοίκηση στο σύνολό της.
Ανήκουν σε αυτούς που μας κρατάνε αιχμαλώτους και κάθε τρεις και λίγο μας εκβιάζουν με την καθαριότητα.
Μας απειλούν με το κλείσιμο των Δήμων.
Μας παρέχουν υπηρεσίες ανάλογα με το πολιτικό κόστος ή το πολιτικό κέρδος των κομμάτων που εξυπηρετούν για καθαρά δικό τους όφελος.
Αυτή είναι η νοοτροπία της πλειοψηφίας των συντεχνιών που υπηρετούν και στους Δήμους και δεν υπολογίζουν όχι μόνο τους Δημάρχους αλλά και εμάς που τους συντηρούμε κατά 100%.
Γιατί μας χαρατσώνουν με τα τέλη που καθορίζουν οι ίδιοι ανεξέλεγκτα και υποχρεώνουν τους Δημάρχους να τα εφαρμόσουν.


Και μας φορολογούν έμμεσα αφού ο κορβανάς (όταν έχει βεβαίως) δίνει πρώτα στους Δήμους λεφτά και μετά φροντίζει για την παιδεία και ακόμη και για την υγεία.

Δανείζονται δε την νοοτροπία και την τακτική αντιδράσεων από τα «συμμαχικά» κομματικά στρατεύματα κατοχής στις ΔΕΚΟ που κατεβάζουν τους διακόπτες ρεύματος, ακινητοποιούν τα μέσα μεταφοράς, κλείνουν τα λιμάνια κατεβάζουν τα αεροπλάνα και βάζουν οδοφράγματα στους δρόμους επειδή νομίζουν ότι το κράτος τους ανήκει.

Και εδώ είναι η μεγάλη διάφορα από τα παρόμοια συλλαλητήρια άλλων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης γιατί εκεί διαμαρτύρονται (όταν χρειάζεται να διαμαρτυρηθούν) με τον ίδιο τρόπο αλλά όταν δουλεύουν εξυπηρετούν τον πολίτη και συμπεριφέρονται με τρόπο που αναγνωρίσει τα δικαιώματα των φορολογουμένων.

Στους Δήμους και στις ΔΕΚΟ της άλλης Ευρώπης δουλεύουν με όρους και συνθήκες ιδιωτικών επιχειρήσεων και όχι κρατικών που δήθεν είναι ιδιωτικές, όπως στην Ελλάδα, επειδή είναι μεν ΝΠΙΔ αλλά στην λειτουργία, στην νοοτροπία και στις αμοιβές επικρατεί ο κρατισμός, η σπατάλη και η γαϊδουριά σε όλο της το μεγαλείο καθώς η απόλυση είναι αδύνατη.

Αν σκεφτούν οι συντεχνίες των Δήμων να προβάλλουν ως αντίλογο για το ανεξέλεγκτο χαράτσωμα μέσω των Δημοτικών Τελών τις δημοτικές επιχειρήσεις και τα πιθανά κέρδη τους καλύτερα να μην τον χρησιμοποιήσουν γιατί η υπόθεση αυτή μυρίζει από απόσταση...

Αναδύει δε τις ίδιες «μυρωδιές» με εκείνες των αναθέσεων έργων και μελετών για την ανάπτυξη των Δήμων...

Ομολογώ βεβαίως ότι υπάρχει ο ισχυρός αντίλογος από το βαθύ κομματικό κράτος των Δήμων πως έτσι τους καλόμαθαν και τα κόμματα και οι Δήμαρχοι.

Έχουν δίκιο όσο και αν εδώ έχουμε να κάνουμε με το παράδειγμα του αυγού και της κότας...

Γιατί ναι μεν υπεύθυνοι είμαστε όλοι.

Ναι μεν οι πρωθυπουργικές δικτατορίες της μεταπολίτευσης δημιούργησαν προνομιούχους κομματικούς στρατούς στην τοπική αυτοδιοίκηση για να δείχνουν στους εκλογικούς χάρτες πόση Ελλάδα πρασίνισε ή κοκκίνισε ή έγινε μπλε. Αλλά, ειδικά στην τοπική αυτοδιοίκηση, το βαθύ κομματικό κράτος «γέμιζε» πάντα δύο ξεχωριστά στρατόπεδα. Εκείνο των κομμάτων και εκείνο της «προσωπικής φρουράς» και των υπηκόων του Δημάρχου.

Οι Δήμαρχοι στις περισσότερες περιπτώσεις εκπροσωπούσαν και εκπροσωπούν τα συμφέροντα της παράταξης η οποία φρόντισε και φροντίζει να τους παρέχει στέγη για επέκταση της πολιτικής τους σταδιοδρομίας όταν έκρινε ότι η χρησιμότητά τους στο κόμμα και στην κυβέρνηση είναι περιορισμένη ή και εξαντλημένη.

Ακόμη και κορυφαία ονόματα που πέρασαν από κεντρικούς μεγάλους Δήμους είχαν και έχουν να κάνουν με πολιτικό παρασκήνιο και κομματική στρατηγική.

Εύστοχη ορισμένες φορές αλλά ατυχή τις περισσότερες.

Και όλο αυτό το πολιτικό παρασκήνιο το εκμεταλλεύθηκε το βαθύ κομματικό κράτος με την δική μας βεβαίως «συμπαράσταση» που εκλέγαμε και εκλέγουμε ακόμη με κομματικά κριτήρια ή με πρόθεση «πολιτικής απάντησης» στο κόμμα μας και όχι με κριτήρια προσφοράς και δικαιωμάτων μας από την τοπική αυτοδιοίκηση.

Η αλήθεια είναι ότι το σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου «ο λαός στην εξουσία» είχε πράγματι μέσα του την ελπίδα ουσιαστικής σχέσης και επικοινωνίας των Δημοτών με τους Δήμους και τους Δημάρχους.

Έπεσε όμως και ο Παπανδρέου έξω στους υπολογισμούς για το πώς θα αντιδρούσε ο κομματικός στρατός που κατέλαβε το 1980 τους Δήμους στήνοντας τα δικά του οχυρά.

Έτσι φθάσαμε εδώ που φθάσαμε και με τους Δημάρχους αιχμάλωτους από τις συντεχνίες και το κομματικό κατεστημένο που έχει γνωρίσει πολύ καλά και έχει στα χέρια του και τις πολιτικές σκοπιμότητες αλλά και δημοτικές λοβιτούρες οι οποίες σε συγκεκριμένες γνωστές περιπτώσεις, ξεπέρασαν και το όρια της πολιτικής μαφίας...

Πηγή:
Γιώργος Κράλογλου
www.capital.gr