Πολιτική συναίνεση με σταλινικούς και οι εραστές της φουστανέλας

To Στίγμα: Πού το πάνε οι ευρωπαίοι έταιροι ;

Επιμένουν, οι δανειστές «σωτήρες» να μας ζητούν πολιτική συναίνεση όταν ξέρουν πως έχουν να κάνουν με ένα λαό το 75% του οποίου αναζητά σταλινικές εποχές σε τριτοκοσμικό περιβάλλον ή τις εποχές της φουστανέλας, του «ζήτω το έθνος» και των κλειστών συνόρων. Μας δουλεύουν λοιπόν ή δικαιολογούν έτσι τον δεύτερο γύρο του Grexit; 
 Zητούν πολιτική συναίνεση σε μια χώρα όπου  η πλειοψηφία των πολιτικών είναι κακής ποιότητας επαγγελματίες και το μόνο που ξέρουν είναι να χαϊδεύουν τα αυτιά μιας κοινωνίας η οποία εδώ και 40 χρόνια στην μεγάλη πλειοψηφία της αντιγράφει, με ατυχέστατο τρόπο, τον σοβιετισμό, τον εθνικισμό και τον ναζισμό. 
Ζητούν πολιτική συναίνεση όταν οι  περιφερόμενοι τριτοκοσμικοί σοσιαλιστές που παριστάνουν και τους σταλινικούς προσεγγίζουν κάποιους γραφικούς εθνικιστές και όλοι μαζί ζητάνε να επιστρέψουμε στην Ελλάδα του 1950 με την δραχμή και το Ζήτω το Έθνος επειδή είναι ανίκανοι οι ίδιοι να προσαρμοστούν σε περιβάλλον ανταγωνισμού, αξιών και πραγματικής προόδου. Επικαλούνται μάλιστα στοιχεία οικονομικής προόδου της Ελλάδας της περιόδου δραχμής 1950-1970 όταν η κλωστοϋφαντουργία ήταν τότε «βαριά βιομηχανία» και για την Ευρώπη και για την Ελλάδα. Ξεχνάνε βέβαια ότι ακόμη και αυτές τις ελληνικές οικονομικές επιτυχίες του 1950-1970 τις πολέμησαν αγρίως Έλληνες εθνικιστές και νεοσοσιαλιστές. 
Ζητούν πολιτική συναίνεση από τους Έλληνες πολιτικούς όταν οι πολιτικοί αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά πως  οι μισοί ψηφοφόροι τους θέλουν να μείνει το κράτος όπως είναι σήμερα και ας τους γδέρνει φορολογικά χωρίς να τους προσφέρει τίποτε ή σχεδόν τίποτε στην καλύτερη περίπτωση.


Ζητούν πολιτική συναίνεση  όταν πάνω από το 70% των πολιτών ψηφίζει παρατάξεις που θεοποιούν την Αλβανία, την Αργεντινή, την Κούβα, την σταλινική Ρωσία και την ναζιστική Γερμανία.

Ζητούν πολιτική συναίνεση όταν δεν υπάρχει κοινωνική συναίνεση σε θέματα που το κράτος λειτουργεί ακόμη ως «Λερναία Ύδρα» για τους πολίτες τρώγοντας το υστέρημά τους και πίνοντας το αίμα τους για να συντηρεί Πανεπιστήμια αχούρια, νοσοκομεία ντροπής, υποβαθμισμένη παιδεία και τοπική αυτοδιοίκηση τύπου «Καμόρα» που λειτουργεί για να εξυπηρετεί κυρίως τις «Οικογένειες».

Άρα το πιθανότερο είναι ότι στην φάση αυτή, οι δανειστές, μας δουλεύουν και τραβάνε τον χρόνο μέχρι να δουν ποιες αποφάσεις θα πάρουν οι Γερμανοί για τον Νότο και πού θα κατατάξουν κάθε ρημαγμένη οικονομία των κρατών μελών που δεν συνέρχεται με τις σημερινές συνταγές.

Γιατί αν το θέμα μας είναι πολιτικό και πιθανόν να συνδέεται με τις πολιτικές της παραπέρα πορείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης σημαίνει ότι θα χρειαστεί να περιμένουμε μια πενταετία τουλάχιστον μόνο για να δούμε που θα πάει η Ευρώπη. Δηλαδή ζήτω που καήκαμε.

Εάν όμως το πρόβλημα που δημιουργούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση παρεμβάλλεται μόνο στην οικονομία της και στις επιλογές της για την ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική δεν δικαιολογείται η τόσο μεγάλη επιμονή για σύνδεση της πολιτικής μας με την οικονομία μας.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις υπογράφουν (μέχρι τώρα) τα μνημόνια και συμφωνούν να τα εφαρμόσουν. Φροντίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να ψηφίζονται οι νομοθεσίες για μεταρρυθμίσεις και δέχονται τις «τράμπες» στις διευκολύνσεις όπως τώρα που αντάλλαξαν τις απώλειες από την μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση με συγκεκριμένες αυξήσεις στην φορολόγηση των αυτοκινήτων.

Αφού λοιπόν τα κουτσοβολεύουμε με τις υποχρεώσεις μας και με τις συμφωνίες για την καταβολή των δόσεων γιατί μετατρέπεται σχεδόν ως προαπαιτούμενο η πολιτική συναίνεση στις μεταρρυθμίσεις;

Θα δικαιολογούσα τους αμερικανούς (που προστέθηκαν από χθες στους «σωτήρες») μας να μην αντιλαμβάνονται ότι το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα είναι κυρίως πολιτικό αλλά όχι τους ευρωπαίους όταν οι Τρόικα και τα άλλα κλιμάκια έχουν κάνει «φύλο και φτερό» τα οικονομικά μας και τους μηχανισμούς τους οποίους στηρίζουν τόσο την οικονομία μας όσο και την παραοικονομία.

Η μόνη εξήγηση είναι ένας νέος γύρος εξόδου από το ευρώ.

Γιατί η Τρόικα και οι δανειστές που εκπροσωπούν ξέρουν πολύ καλά ότι στην Ελλάδα έχουμε θρέψει μια κοινωνία απαιτήσεων και ωχαδερφισμού που τώρα την εκμεταλλεύονται οι δήθεν σοσιαλιστές στους οποίους προστέθηκαν και οι δραχμολάγνοι εθνικιστές που νομίζουν ότι είναι περισσότερο Έλληνες από τους υπόλοιπους Έλληνες. Ξέρουν ακόμη ότι κάθε μία από τις πολιτικές παρατάξεις στην Ελλάδα έχει το δικό της «μοντέλο σωτηρίας» της χώρας που «ανταγωνίζεται» το «μοντέλο» της άλλης παράταξης έτσι ώστε να μην ξεφεύγουμε από τον διχασμό που οξυγονώνει και τρέφει τους Έλληνες εδώ και δύο αιώνες.

Ο διχασμός που σήμερα εκφράζεται με τα μνημονιακά και αντιμνημονιακά στρατόπεδα. Πως θα γίνει λοιπόν πολιτική συναίνεση όταν ήδη οι μνημονιακοί και οι αντιμνημονιακοί είναι πλέον δακτυλοδεικτούμενοι σε όλους τους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους; 

Πηγή:
Γιώργος Κράλογλου
www.capital.gr