 |
| Το Στίγμα: Το Νότιοευρωπαϊκό μοντέλο .... ανάπτυξης. |
Η αλήθεια είναι πως οι Γερμανοί, συνεπικουρούμενοι
από τις άλλες χώρες ‘ΑΑΑ’ επιβάλλουν τους δικούς τους όρους στην
Ευρωζώνη. Μια Ευρωζώνη «κομμένη» και «ραμμένη» σε γερμανικό «πατρόν»,
όπως προβάλλεται συχνά από τα μέσα ενημέρωσης του νότου, του
αγγλοσαξονικού τόξου, των Ρώσων, Κινέζων κλπ. Ας είμαστε ειλικρινείς όμως: Πόσο ασφαλείς θα
νιώθαμε αν το εγχείρημα της τραπεζικής, δημοσιονομικής και πολιτικής
ενοποίησης γινόταν με βάση το ελληνικό «πατρόν» ή το ιταλικό ή έστω το
γαλλικό;
Οι Γερμανοί όπως και οι υπόλοιποι προτεστάντες του
Βορρά διαφέρουν στο χαρακτήρα, τις προτεραιότητες και την οργάνωση της
εργασίας και της ζωής. Όποιος νότιος έχει ζήσει και εργαστεί μαζί με
Γερμανούς και λοιπούς βόρειους, ξέρει πως είναι ιδανικοί να εργάζεσαι
μαζί τους και βαρετοί να ζεις ή να διασκεδάζεις μαζί τους.
Όποιος θέλει να τους παντρευτεί και να μοιραστεί
την καθημερινότητα και τις διακοπές μαζί τους, ας το ξανασκεφτεί. Όποιος
θέλει να εργαστεί και να αμείβεται ανάλογα με την αξία του χωρίς να
χρειάζεται να έχει «μπάρμπα» στην «Κορώνη» ή γλώσσα «σφουγγαρίστρα»,
επίσης ας το σκεφτεί.
Το ευρώ μοιάζει με «χαλύβδινο κοστούμι» για τους
νότιους και περισσότερο από όλους για την Ελλάδα. Ένα «χαλύβδινο
κοστούμι» που είναι βαρύ για την αδύναμη ανταγωνιστικότητα και στενό για
το πλαδαρό και υπερμέγεθες δημόσιο.
Αυταπατώνται όμως όσοι πιστεύουν πως με την έξοδο
από το ευρώ και την επιστροφή στη δραχμή, η ανταγωνιστικότητα να αυξηθεί
πραγματικά και θα ακολουθήσει έκρηξη της οικονομικής ανάπτυξης.
Είναι τόσο αφελείς όσοι το πιστεύουν αυτό, καθώς
δεν θυμούνται πως η Ελλάδα πριν το 2000 είχε δραχμή και δεν έμοιαζε ούτε
με Γερμανία στην παραγωγικότητα, ούτε με Ελβετία στο επίπεδο διαβίωσης.
Ήταν, αν όχι η φτωχότερη χώρα στην Ευρώπη, μια από τις φτωχότερες.
Είναι αφελείς όσοι πιστεύουν πως με εθνικοποιήσεις
μεγάλων επιχειρηματικών μονάδων και τραπεζών η αγορά θα πλημυρίσει με
ρευστότητα και η οικονομική ανάπτυξη θα προκύψει δυναμικά.
Για δεκαετίες το τραπεζικό σύστημα ελεγχόταν από
τις κυβερνήσεις ασφυκτικά και το μόνο που παρήγαγαν ήταν θαλασσοδάνεια
προς ημέτερους επιχειρηματίες, εκδότες και πολιτικούς.
Για δεκαετίες η Τράπεζα της Ελλάδος είχε εκδοτικό
προνόμιο και αυτό δεν μας είχε κάνει πλουσιότερους. Το αντίθετο μάλιστα,
για δεκαετίες η χώρα συντηρούνταν από τα εμβάσματα της μαζικής
μετανάστευσης.
Για δεκαετίες οι μεγάλες επιχειρήσεις παραμένουν
κρατικές και το μόνο που παράγουν είναι άθλιες υπηρεσίες για του
πολίτες, προνόμια για τους πελάτες, δόξα και χρήμα για τους
συνδικαλιστές και ψήφους για τους πολιτικούς.
Το πρόβλημα της φτώχιας μας δεν οφείλεται στο ευρώ,
οφείλεται στην χαμηλή ανταγωνιστικότητα του ιδιωτικού τομέα που φθίνει,
και την υπερτροφική, γραφειοκρατική, διεφθαρμένη και ολοσχερώς «νεκρή»
πλέον δημόσια διοίκηση.
Η φτώχια μας οφείλεται και στο χάος των αντιφατικών και αλληλοαναιρούμενων νόμων και ρυθμίσεων και όχι στην παρουσία στο ευρώ.
Το ευρώ και η ΕΕ εκτός από οικονομική επιλογή είναι
κυρίως μια πολιτική επιλογή για την χώρα μας μετά την παρουσία της στο
ΝΑΤΟ και τον ΟΗΕ.
Αρκεί να κοιτάξει κάποιος πόσο έχουν αυξηθεί οι
γεωπολιτικές πιέσεις και κίνδυνοι στην Κύπρο μετά την αύξηση των
πιθανοτήτων απομάκρυνσης από το ευρώ.
Με απλά λόγια και να μην υπήρχε το ευρώ και η ΕΕ εμείς έπρεπε να την εφεύρουμε και να ενταχθούμε σε αυτήν.
Σε αντίθεση με την Θάτσερ που αντιστρατεύθηκε το
ευρώ γιατί σήμαινε εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας σε υπερεθνικά κέντρα
μέσω της συγκυριαρχίας, εμείς είμαστε μια μικρή χώρα και μικρή
οικονομία. Κατά συνέπεια η εξασφάλιση της εθνικής μας ακεραιότητας,
εκτός των αυξημένων αμυντικών δαπανών χρειάζεται και ισχυρή
πολλαπλασιαστική ισχύ από την παρουσία μας σε διεθνείς συμμαχίες και
οικονομικά-πολιτικά σχήματα.
Πηγή:
Κώστας Στούπας
www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου