Η κοινή στρατηγική Μπερλουσκόνι-ΣΥΡΙΖΑ, θετικά & αρνητικά…

Το Στίγμα: αλλά ιταλικά, γίνεται ;

Μεγάλη εντύπωση μας έχει προκαλέσει το φαινόμενο του πρώην Ιταλού πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος το τελευταίο διάστημα έχει πραγματοποιήσει εντυπωσιακή επιστροφή στα πολιτικά δρώμενα της Ιταλίας και διεκδικεί με αξιώσεις να επανέλθει στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ιταλίας. Η στρατηγική του είναι εντυπωσιακή υπό την έννοια της προσήλωσης στον αντικειμενικό σκοπό, ασχέτως εάν για να πετύχει τον στόχο του χρησιμοποιεί μια άκρως λαϊκιστική πολιτική υποσχέσεων με σκοπό να εξασφαλίσει την ψήφο του ιταλικού λαού. Δεν υποστηρίζουμε όμως ότι δεν θα κάνει μέρος τουλάχιστον όσων υπόσχεται, καθότι φαίνεται ότι η συγκυρία του έχει προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία, η οποία «παντρεύει» την προσωπική του πολιτική επιδίωξη με την επιθυμία του λαού της χώρας να ξεφύγει από το δόκανο της μέχρι σήμερα ακολουθούμενης πολιτικής από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αντιμετώπιση της κρίσης. Είναι προφανές, ότι ακόμα κι αν ο Μπερλουσκόνι πετύχει τον στόχο αυτόν, το πρόβλημα δεν είναι σίγουρο ότι θα αντιμετωπιστεί. Ακόμα όμως και έτσι να είναι, η αίσθηση στον ιταλικό λαό ότι πειθανάγκασε την Ευρώπη να αλλάξει την πολιτική της θα προσδώσει ικανοποίηση και θα ανακτήσει ένα μέρος της αυτοπεποίθησης αναφορικά με το ρόλο της χώρας στα τεκταινόμενα της Γηραιάς Ηπείρου.

Ποια είναι όμως η στρατηγική του Μπερλουσκόνι και πως τεκμηριώνεται ο τίτλος του σχολίου περί της ομοιότητας που παρουσιάζει με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα; Η λογική είναι εξαιρετικά απλή: Εάν ισχύει ότι το ειδικό βάρος της Ιταλίας δεν επιτρέπει ούτε καν σκέψη μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς τη χώρα στο εσωτερικό της, τότε πολύ απλά ένας αποφασισμένος ηγέτης μπορεί να εκβιάσει ανοιχτά «ή αλλάζεται την πολιτική που έφερε δυστυχία στον τόπο μου, ή δεν θα έχω καμία δυσκολία ακόμα και να σας κουνήσω το μαντήλι του αποχωρισμού»…

Είναι αξιόπιστη η στρατηγική; Η απάντηση είναι σε μεγάλο βαθμό ναι και σε αυτό βοηθά το προφίλ «τρελού» και «απρόβλεπτου», του «παρορμητικού», που υφίσταται στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο για την Ιταλία. Η πεποίθηση που επικρατεί στην Ευρώπη σχεδόν τρομοκρατώντας την ηγεσία της Γερμανίας, είναι ότι η πιθανότητα να κάνει όσα απειλεί ο Ιταλός πολιτικός εάν δεν πετύχει τον πολιτικό του στόχο είναι ιδιαιτέρως αυξημένη.

Η δε πολιτική του έχει ευθυγραμμιστεί εντυπωσιακά με το λαϊκό αίσθημα, αφού πολλές από τις διακηρύξεις του για τη στρατηγική που θα ακολουθήσει τις ασπάζονται ακόμα και οπαδοί του αντιπάλου του, Μπερσάνι… Αποτέλεσμα είναι να κλείνει την «ψαλίδα» στις δημοσκοπήσεις (έχει μειώσει στο μισό την αρχική διαφορά) και μετά τη νίκη της ποδοσφαιρικής του ομάδας, της Μίλαν, απέναντι στην καλύτερη ίσως ευρωπαϊκή ομάδα, τη Μπαρτσελόνα, πολιτικοί παρατηρητές σημειώνουν ότι τα εκλογικά του ποσοστά θα ενισχυθούν περαιτέρω! Όλα στην υπηρεσία της στρατηγικής για την επίτευξη του αντικειμενικού σκοπού…

Στην Ελλάδα είχαμε ένα παραπλήσιο παράδειγμα με την πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, έστω και λίγο απουστευτικά, που επί της ουσίας με τη δέσμευση «κατάργησης» του Μνημονίου, υποστήριζε ότι το κόστος της Ευρώπης από την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα έκαμπτε τις αντιστάσεις των Γερμανών κυρίως, αλλά και πολλών άλλων εταίρων, που παρουσίαζαν την Ελλάδα ως την επιτομή όλων των δεινών της Ευρώπης… Το προφίλ του Αλέξη Τσίπρα, αρχικά τουλάχιστον προκαλούσε και ακόμα προκαλεί νευρικότητα, αφού απειλούσε και απειλεί με ανεξέλεγκτη ανατροπή όσων οι Γερμανοί υπαγορεύουν. Προφανώς βέβαια, παρά τις ομοιότητες, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποστήριζε ποτέ τον Μπερλουσκόνι, ούτε ο Ιταλός πολιτικός θα γινόταν ποτέ Αριστερός.

Η πρώτη παρατήρηση είναι, ότι οι περιπτώσεις των δυο χωρών είναι διαφορετικές και το επιχείρημά μας είναι ότι η στρατηγική αυτή εάν εφαρμοζόταν από την ελληνική πλευρά θα είχε πολύ μικρότερες πιθανότητες επιτυχίας, άρα εξ ορισμού πολύ μεγαλύτερο ρίσκο, ενώ και η ελληνική απειλή θα ήταν πολύ λιγότερο αξιόπιστη. Η Ιταλία έχει βιομηχανική υποδομή και σε περίπτωση επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, η ανάκαμψή της θα ήταν πολύ ευκολότερη, ενώ και λόγω μεγέθους, η χειραγώγησή της από γεωπολιτικούς «προστάτες» θα γινόταν με άλλους όρους.

Η δεύτερη και πιο κρίσιμη όμως παρατήρηση, είναι ότι αυτές ακριβώς οι πολιτικές διαφορές ανάμεσα στις δυνάμεις που παρουσιάζουν ομοιότητες στη στρατηγική τους στον ευρωπαϊκό νότο, είναι η ειδοποιός διαφορά στη διαδικασία σύμπηξης ενός πολιτικού «μετώπου» για την αλλαγή της ευρωπαϊκής στρατηγικής. Πάλι όμως θα το τονίσουμε, το πρόβλημα θα συνεχίσει να βρίσκεται εκεί, άρα ακόμα κι αν αλλάξει η «συνταγή», εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.

Πηγή:http://www.defence-point.gr