Επιχείρηση "κούρεμα" τραπεζικών καταθέσεων;

Tου Κώστα Στούπα

Το Στίγμα: Περιμένοντας τους ....φόρους

Η πορεία των δημόσιων εσόδων δεν μπορούσε να είναι τίποτα άλλο παρά απογοητευτική. Ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει τους φόρους αλλά και κι εκείνοι που διαθέτουν αποταμίευμα, αρνούνται να το θυσιάσουν σε ένα ανήθικο και ανέντιμο σκοπό: Τη μισθοδοσία των πελατών και των αφισοκολλητών όσων μας έφεραν στην χρεοκοπία και τον εξευτελισμό. Εδώ και τρία χρόνια  διαδοχικές κυβερνήσεις αλλά και σύσσωμη η αντιπολίτευση αρνούνται να θίξουν το πελατειακό και διεφθαρμένο δημόσιο. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στο ελληνικό δημόσιο  έχει δυο πρακτικές διαστάσεις και μια τρίτη  ηθική.
α) Η πρώτη πρακτική διάσταση έχει να κάνει με την αδυναμία της ιδιωτικής οικονομίας να καλύψει το ύψος των δημοσίων δαπανών. Στο σπίτι μας οι δαπάνες για θέρμανση, μόρφωση, υγεία διαμορφώνονται ανάλογα με τις διακυμάνσεις των εισοδημάτων μας και όχι με βάση κάποιο γενικό επιθυμητό αποτέλεσμα ή με βάση το επίπεδο των δαπανών  του γείτονα. Δυστυχώς πολιτική ηγεσία, συνδικαλιστές και δημόσιοι λειτουργοί δεν μας έχουν πείσει ότι διαχειρίζονται σωστά το υστέρημα του Έλληνα. β) Η δεύτερη πρακτική διάσταση έχει να κάνει με την απόκλιση του ύψους των δαπανών με τις αντίστοιχες προσφερόμενες υπηρεσίες.  Δεν μπορεί οι Έλληνες να πληρώνουν φόρους Γερμανίας και Σουηδίας και να απολαμβάνουν υπηρεσίες Ουγκάντας. Τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί να μην αξιολογούνται και τα φροντιστήρια να είναι απαραίτητα, οι γιατροί να απαιτούν φακελάκια, οι δημόσιες συγκοινωνίες να τραβάνε χειρόφρενο κάθε φορά που έχουν γενική συνέλευση οι συνδικαλιστές,  κλπ κλπ.

Υπάρχουν και ντόπιοι επενδυτές κύριε Σαμαρά

To Στίγμα: Παπούτσι από τον τόπο σου .... ;

Του Γιώργου Κράλογλου
Περιμένοντας μόνο τους «βαρβάρους»... του Καβάφη να επενδύσουν στον τόπο μας πολύ φοβάμαι ότι χάνουμε χρόνο και θέσεις εργασίας. Μέχρι να κοπιάσουν λοιπόν ας φροντίσουμε να προσκαλέσουμε και τις δικές μας ιδιωτικές επιχειρήσεις που από την μια τις καταδικάζουμε σε μετανάστευση και από την άλλη τους κουνάμε και το μαντήλι... Ας το σκεφτούν και έτσι τόσο ο κ. Σαμαράς όσο και ο επικεφαλής του οικονομικού του επιτελείου κ. Στουρνάρας μιας και θα έχουν την ευκαιρία, τις επόμενες ημέρες, να αφουγκραστούν από πολύ κοντά επιχειρηματικές ομάδες της χώρας και να μάθουν από πρώτο χέρι τι είναι όλα αυτά που τους κάνουν να στέκονται μόνο στο ένα πόδι στον τόπο τους.
Ας το σκεφτούν και ας προλάβουν τα χειρότερα για τους πάνω από 300.000 που ακόμη έχουν δουλειά στην μεταποίηση. Γιατί λίγες ημέρες πριν ο ιστορικός βιομηχανικός Όμιλος Βιοχάλκο έβγαλε από το χάρτη της χαλυβουργικής παραγωγής της χώρας, έστω και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, άλλο ένα από τα αγαπημένα παιδιά της ελληνικής βιομηχανίας την θυγατρική της ΣΙΔΕΝΟΡ «ΣΟΒΕΛ» Α.Ε. που μόνο τα τελευταία χρόνια έκανε, στον Αλμυρό, επενδύσεις 50 εκατ. ευρώ και σχεδίαζε άλλες τόσες. Και ας μην ξεχνάμε και το ενδεχόμενο μετανάστευσης όλου του Ομίλου Βιοχάλκο που πολύ φοβάμαι όσο και αν το απεύχομαι.

Αυτές οι άθλιες δυνάμεις καταστολής...

To Στίγμα: Μήπως πράγματι δεν θέλουμε τάξη;

Του Γιώργου Κράλογλου
Καθόλου δεν θα με ξάφνιαζε μια προκήρυξη των πυρήνων της βλακείας ή της φωτιάς (το ίδιο είναι) ενάντια... στις δυνάμεις καταστολής των φυλακών που στέρησαν την ελευθερία του «αγωνιστή» Βλαστού. Γιατί σε μια χώρα που η αστυνομία είναι μόνο εχθρός του λαού και οι τρομοκράτες δολοφόνοι αποκαλούνται εκτελεστές όλα είναι φυσικά.
Εκτελεστές αποκαλούσανε ακόμη και δημοσιογράφοι, την δεκαετία του 1980, τους συμμορίτες δολοφόνους της 17 Νοέμβρη. Εκτελεστές είπαν ακόμη και τους εγκληματίες που έκαψαν ζωντανούς τους τραπεζικούς υπαλλήλους στην οδό Σταδίου.
Και τίθεται από μόνο του το ερώτημα.
Οι χιλιάδες αστυνομικοί που (κακώς κατά την άποψή μου) ακολουθούν κατά πόδα αρχηγούς κομμάτων, υπουργούς, υφυπουργούς γενικούς γραμματείς, βουλευτές και υψηλά ιστάμενους στις ΔΕΚΟ για να τους φυλάγουν από την τρομοκρατία ανήκουν στις δυνάμεις καταστολής;
Όταν δηλαδή μας συμφέρει είναι για την προστασία μας και όταν μας βολεύει να λακίσουμε είναι δυνάμεις καταστολής;
Γι΄ αυτό και δεν με ξάφνιασαν ακόμη και οι δηλώσεις στην τηλεόραση της μαθητριούλας της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ που μετείχε στην ομάδα που πήγαν να πλακώσουν στο ξύλο τον ανεκδιήγητο και άσχετο από πολιτική κ. Μέργο ότι «...οι δυνάμεις καταστολής μας έδιωξαν βίαια από το γραφείο του Γενικού και δεν μας άφησαν να διαμαρτυρηθούμε...».

Αποκρατικοποιήσεις και απολύσεις είναι σε μονόδρομο

To Στίγμα: Περιμένοντας τον .... Τσίπρα.

Του Γιώργου Κράλογλου 
Θέμα χρόνου και τίποτε άλλο είναι οι αποκρατικοποιήσεις και οι απολύσεις στο δημόσιο. Αν κάποιοι πιστεύουν ακόμη πως αυτά που ίσως  πουλήσει η κυβέρνηση Σαμαρά θα τα ακυρώσει ο Τσίπρας όταν έλθει στην εξουσία είναι απλώς βαθιά νυχτωμένοι. Μοναδικό ζητούμενο όλων είναι πως θα σερβιριστούνε οι αποκρατικοποιήσεις στους ιθαγενείς. Το ίδιο πρόβλημα και το ίδιο δίλημμα δηλαδή που είχε ο Ανδρέας Παπανδρέου στην δεύτερη κυβέρνησή του. Πώς να σερβίρει στους «σοσιαλιστές» τις αποκρατικοποιήσεις. Μετά από συσκέψεις με συμβούλους προπαγάνδας στο Καστρί ένα βράδυ ανακάλυψε τον ασαφή όρο «μετοχοποιήσεις» και βολεύτηκε. Έτσι χωρίς να μιλάει για αποκρατικοποίηση άνοιξε τις πόρτες στην ενέργεια, στα πετρέλαια, στις τηλεπικοινωνίες, στις Τράπεζες στις μεταφορές, στο φυσικό αέριο, στα λιμάνια, και στις προβληματικές του ΟΑΕ για να μαζέψει κάποια λεφτά.  Και από την άλλη με αυτήν την παρωδία αποκρατικοποιήσεων ξεγέλαγε (έτσι νόμιζε) και τους «κουτόφραγκους» για να περιορίσουν τις γκρίνιες τους για τις κρατικές ενισχύσεις στον ζημιογόνο κρατικό τομέα.
Αλλά, το 1984, ο Παπανδρέου είχε και άνεση χρόνου και άνεση δανεικών από τους ξένους οίκους. Τώρα  όμως τα ψέματα τελείωσαν.Το κράτος είναι χρεωμένο μέχρι τα αυτιά και έτσι ούτε για φιλέτα μπορεί να μιλάει ούτε για ανάκαμψη μέσω επενδύσεων. Πολύ δε περισσότερο για ανάπτυξη από τα προγράμματα ΕΣΠΑ. Αν αφήσουν οι Δήμοι, οι υπουργοί, οι βουλευτές και οι κομματικοί κάποιο κοκαλάκι... από τους πόρους του ΕΣΠΑ να περάσει σε ιδιώτες επενδυτές θα είναι απλώς στάχτη στα μάτια... τόσο για τους ιθαγενείς που περιμένουν φως στο τούνελ.

Η Γερμανία οικοδομεί το δικό της "Lebensraum"

To Στίγμα:  Η ώρα των ισχυρών;

Στην χώρα μας, δεν έχει αξιολογηθεί ορθολογικά η νέα γερμανική εξωτερική πολιτική και οι προτεραιότητές της. Ευεξήγητο, αν συνυπολογιστεί η ως ενός σημείου δικαιολογημένη αντιγερμανική οπτική της πλειοψηφίας των Ελλήνων, λόγω της ανελαστικότητας της κυβέρνησης Μέρκελ και των μνημονίων. Η διαφορά φάνηκε και με τον τρόπο -συγκριτικά- που κάλυψαν τα ελληνικά ΜΜΕ την επίσκεψη του Γάλλου προέδρου Ολάντ. Στον απογοητευμένο και οικονομικά εξοντωμένο ελληνικό λαό, η Γαλλία φαντάζει ξανά προτιμότερη και φιλικότερη. Όπως και τότε, το 1974, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο... Που το πάει τελικά η Γερμανία; Τι θέλει; Είναι σίγουρο πως την ώρα που μια κοινή πολιτική προοπτική μιας ενωμένης Ευρώπης παραμένει στάσιμη, η διεθνής επιρροή της Γερμανίας αυξάνεται. Οικονομικά σήμερα, αλλά αποκτάται από το Βερολίνο σταδιακά και πολιτικό ''βάρος'', κι αυτό παραγνωρίζεται από πολλούς. Αυτό, η επένδυση της οικονομικής ισχύος σε πολιτικό ''βάρος'', σε μεγάλο βαθμό είναι προσωπικό έργο της Άνγκελας Μέρκελ. Ενώ οι περισσότεροι των Ευρωπαίων ηγετών παρουσιάζουν έλλειμμα αξιοπιστίας, η Γερμανίδα σιδηρά κυρία, πλέον δημοφιλής καγκελάριος από την δεκαετία του 1960 και τον Κόνραντ Αντενάουερ, έχει καταφέρει σήμερα να αναδειχθεί στον πιο στιβαρό κατά πολλούς Ευρωπαίο ηγέτη.

Αμφισβήτηση στα αυτονόητα

To Στίγμα: Είναι το αυτονόητο ... αυτονόητο ;

Του Άγη Βερούτη 
Παρακολουθώ εδώ και μέρες την κορύφωση του σουρεαλισμού της ελληνικής πολιτικής. Το χάσαμε... Υποτίθεται ότι η τρικομματική κυβέρνηση επιθυμεί την ανάπτυξη. Ε, λοιπόν αυτό δεν φαίνεται από τις ενέργειές της. Αντίθετα, οι ενέργειες επικεντρώνουν στην φορολογική εξόντωση των νοικοκυριών και όσων μικρομεσαίων έχουν απομείνει ακόμη όρθιοι. Ενώ το επιτελείο Στουρνάρα με τη μεταρρυθμιστική απραγία του έχει καθηλώσει την ελληνική οικονομία, η κυβέρνηση ψάχνει τη συνταγή της ανάπτυξης σε κρατικοκεντρικά μοντέλα επιδοτήσεων ΕΣΠΑ, διορίζοντας μάλιστα και τον αντίστοιχο υπουργό. Με άλλα λόγια προσπαθούμε να θεραπευθούμε από τα συμπτώματα του δηλητηρίου που μας έφερε εδώ, πίνοντας μεγαλύτερες δόσεις του ίδιου δηλητηρίου! Ανάπτυξη σημαίνει νέες θέσεις εργασίας και ανάσχεση της ύφεσης. Μη παραμυθιαζόμαστε ότι η πρόσκαιρη άνοδος του ΧΑ προεξοφλεί την ανάπτυξη. Το μόνο που προεξοφλεί είναι η πρεμούρα των distress funds, να μη χάσουν την ευκαιρία να αγοράσουν φτηνά, με βραχυπρόθεσμο ορίζοντα. Αυτό μόνο.
Για να δούμε αύξηση του ΑΕΠ, δηλαδή αύξηση των τζίρων, χρειάζεται παραγωγή πρόσθετου εισοδήματος. Η εκποίηση παγίων περιουσιακών στοιχείων δεν συνιστά εισόδημα.
Το πρόσθετο εισόδημα θα έρθει από πρόσθετη παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών, που προϋποθέτουν τη δημιουργία και ενεργοποίηση νέων θέσεων εργασίας.
Ανάπτυξη μπορεί επίσης να φέρει η αύξηση των υπαρχόντων εισοδημάτων. Λόγω όμως της χαμηλής παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας, από αυξήσεις μισθών ανάπτυξη δεν θα δούμε σε αυτή τη δεκαετία. Τι μένει λοιπόν ως αναπτυξιακή διέξοδος; Καινούριες θέσεις εργασίας και μόνον!

Η κοινή στρατηγική Μπερλουσκόνι-ΣΥΡΙΖΑ, θετικά & αρνητικά…

Το Στίγμα: αλλά ιταλικά, γίνεται ;

Μεγάλη εντύπωση μας έχει προκαλέσει το φαινόμενο του πρώην Ιταλού πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος το τελευταίο διάστημα έχει πραγματοποιήσει εντυπωσιακή επιστροφή στα πολιτικά δρώμενα της Ιταλίας και διεκδικεί με αξιώσεις να επανέλθει στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ιταλίας. Η στρατηγική του είναι εντυπωσιακή υπό την έννοια της προσήλωσης στον αντικειμενικό σκοπό, ασχέτως εάν για να πετύχει τον στόχο του χρησιμοποιεί μια άκρως λαϊκιστική πολιτική υποσχέσεων με σκοπό να εξασφαλίσει την ψήφο του ιταλικού λαού. Δεν υποστηρίζουμε όμως ότι δεν θα κάνει μέρος τουλάχιστον όσων υπόσχεται, καθότι φαίνεται ότι η συγκυρία του έχει προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία, η οποία «παντρεύει» την προσωπική του πολιτική επιδίωξη με την επιθυμία του λαού της χώρας να ξεφύγει από το δόκανο της μέχρι σήμερα ακολουθούμενης πολιτικής από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αντιμετώπιση της κρίσης. Είναι προφανές, ότι ακόμα κι αν ο Μπερλουσκόνι πετύχει τον στόχο αυτόν, το πρόβλημα δεν είναι σίγουρο ότι θα αντιμετωπιστεί. Ακόμα όμως και έτσι να είναι, η αίσθηση στον ιταλικό λαό ότι πειθανάγκασε την Ευρώπη να αλλάξει την πολιτική της θα προσδώσει ικανοποίηση και θα ανακτήσει ένα μέρος της αυτοπεποίθησης αναφορικά με το ρόλο της χώρας στα τεκταινόμενα της Γηραιάς Ηπείρου.

Οι επενδυτές συνωστίζονται στην έξοδο...

To Στίγμα: Περιμένοντας ... επενδυτές.

Του Γιώργου Κράλογλου
Μια ομάδα ανεγκέφαλων κάφρων της Χαλκιδικής που παριστάνουν τους αντιδραστικούς. Το «λαϊκό δικαστήριο» του Συμβουλίου της Επικρατείας που αποτελεί εδώ και 30 χρόνια τον οδοστρωτήρα της αποβιομηχάνισης. Και κάποιοι «δασάρχες γραφείων» διώχνουν με τις κλωτσιές επενδυτές και επενδύσεις 145 εκατ. καταδικάζοντας την χώρα σε υπανάπτυξη και την ανεργία σε τέλμα.
Κατά τα άλλα. Η κυβέρνηση συσκέφθηκε αγωνιούσα για την ανεργία. Ο κ. Α. Σαμαράς χαρακτηρίζει την ανεργία τον μεγαλύτερο εχθρό. Ο κ. Βενιζέλος θεωρεί ότι η απασχόληση είναι το κορυφαίο θέμα της οικονομίας. Και ο κ. Κουβέλης συμφωνεί με όλα.
Στο κάδρο της πραγματικότητας όμως το ΚΕΠΕ υπολογίζει ότι το 2013 οι άνεργοι θα φθάσουν το 30% που σημαίνει 2.000.000 άτομα.
Κάτω από τα μάτια της κυβέρνησης όμως που γνωρίζει πολύ καλά τι συμβαίνει... το Συμβούλιο της Επικρατείας ως αυτόκλητο «Υπουργείο Προστασίας Οικοπεδοφάγων και Απατεώνων Μεσιτών» ξεριζώνει σοβαρότατες τουριστικές επενδύσεις στη Σάμο και στην Κέρκυρα γιατί αντιδρούν οι γύρω βοσκοί και οι ντόπιοι οικοπεδοφάγοι παραθεριστές. Από κοντά και καλοβολεμένοι δασάρχες διώχνουν επενδυτές της Κέρκυρας γιατί κάποιες κατσικονησίδες (που ενδιαφερόμενοι επενδυτές θέλουν να τις μετατρέψουν σε τουριστικούς χώρους και να δώσουν δουλειά στους άνεργους) είναι, λένε, δασικές περιοχές.

Η αλήθεια για τον χρυσό της Χαλκιδικής

Του Θανάση Μαυρίδη

Το Στίγμα: Το Κράτος πάλι ... απών ;

Στην Ρωσία και στην Κίνα οι άνθρωποι σκεφτόντουσαν πρώτα το περιβάλλον και έπειτα όλα τα άλλα. Γι΄ αυτό και δεν υπήρχαν ορυχεία στις δύο αυτές πρώην κομμουνιστικές χώρες. Στο μεταξύ ο κομμουνισμός ηττήθηκε και οι δύο αυτές μεγάλες χώρες έγιναν καπιταλιστικές. Τα ιδανικά της επανάστασης, όμως, παρέμειναν ζωντανά σε κοινότητες συντρόφων σε όλο τον κόσμο: «Δεν θα περάσει ο καπιταλισμός». Ειδικά στην Χαλκιδική! Όταν άκουσα για πρώτη φορά για το πρόβλημα στις Σκουριές έγινα έξαλλος. Κι αυτό διότι το ελληνικό δημόσιο αποφάσισε να δωρίσει ένα πραγματικό χρυσορυχείο έναντι ενός... συμβολικού τιμήματος. Η αλήθεια είναι ότι για άλλη μια φορά το ελληνικό δημόσιο έδειξε και σε αυτή την περίπτωση ότι είναι άξιο μόνο για να παράγει το χάος και την καταστροφή αντί για οτιδήποτε άλλο δημιουργικό. Αν είχε φροντίσει να εξασφαλίσει μεταλλευτικά δικαιώματα (από κάθε ορυχείο στην Ελλάδα), τότε δεν θα υπήρχε θέμα συζήτησης. Θα θέλαμε, δηλαδή, να ξέρουμε πόσες ουγκιές χρυσού θα κερδίσει ο ελληνικός λαός από την εκμετάλλευση του μεγαλύτερου χρυσορυχείου της χώρας. Με άλλα λόγια, θα θέλαμε να ισχύει στην Ελλάδα ό,τι και σε άλλες χώρες του εξωτερικού. Όχι ότι δεν είναι σημαντικές οι θέσεις εργασίας. Αλλά δεν θα έπρεπε να είναι το μόνο που μας απασχολεί.

Άρθρο του Τζήμερου, αξίζει να διαβαστεί μέχρι το τέλος…

Γράφει ο Θάνος Τζήμερος

Το Στίγμα: Τα σχόλια δικά σας ..

Είσαι επενδυτής. Μαθαίνεις ότι υπάρχει ένα κράτος, το Τζαμπαζιστάν, στο οποίο η εργασία είναι δωρεάν. Για έναν μυστήριο λόγο, όλοι εκεί εργάζονται χωρίς αμοιβή. «Πολύ ωραία νέα» σκέφτεσαι. Αλλά, σαν τα ανέκδοτα, αυτό ήταν το ευχάριστο, που το άκουσες πρώτο. Άκου τώρα και τα δυσάρεστα: το Τζαμπαζιστάν είναι ανάμεσα στα 3 πιο διεφθαρμένα κράτη του κόσμου.

Δεν θα ξέρεις, όταν ξεκινήσεις την επένδυσή σου, πότε θα πάρεις άδεια. Αν θα σου χρειαστούν 5 μήνες ή 5 χρόνια. Δεν ξέρεις πόσα πρέπει να δώσεις σε λάδωμα των υπεύθυνων για να ξεκινήσεις και πόσα θα χρειάζεται να δίνεις κάθε χρόνο για να λειτουργείς. Δεν ξέρεις πόσο φόρο θα πληρώνεις, γιατί στο Τζαμπαζιστάν κάθε 10 μέρες αλλάζει ο νόμος και σου ζητάνε όσα τους λείπουν. Δεν ξέρεις αν θα μπορείς να διακινείς τα προϊόντα σου γιατί όποιος θέλει μπορεί να κλείνει τους δρόμους, να απαγορεύει στα πλοία να αποπλεύσουν, να νεκρώνει τις συγκοινωνίες.

Δεν ξέρεις καν αν θα μπορείς να πηγαίνεις στη δουλειά σου, γιατί κάτι τύποι με σημαίες και λάβαρα που πιστεύουν ακόμα στον Στάλιν και στους Κύκλωπες μπορεί να έρθουν να σου βάλουν αλυσίδες γύρω – γύρω ή να μπουν στο γραφείο σου και να το κάνουν λαμπόγιαλο. Δεν ξέρεις αν η επένδυσή σου, που κάποια στιγμή νόμισες ότι το κράτος την χαρακτήρισε νόμιμη, θα συνεχίσει να είναι, καθώς υπάρχει πάντα το πολύ πιθανό ενδεχόμενο να ενοχλεί τον γείτονα, τον ανταγωνιστή, τον αντεραστή, τον «οικολόγο» της γειτονιάς και να προσφύγει στο ΣτΕ που θα σου τη βγάλει παράνομη, κι ας έχεις ρίξει έναν σκασμό λεφτά για να τη στήσεις.

Οι σφουγγοκωλάριοι: Επίκαιρο άρθρο-γροθιά σοβαρού επιστήμονα…

To Στίγμα: Ποιον μου θυμίζει, ποιον ;

Ο σφουγγοκωλάριος ήταν υψηλό αξίωμα και ταυτοχρόνως επάγγελμα στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το έργο του ήταν να σκουπίζει τα οπίσθια των αυτοκρατόρων. Ήταν αξίωμα που πολλοί ζήλευαν και μόνο έμπιστα άτομα διορίζοντο, αφού είχαν το προνόμιο να ευρίσκονται τόσο κοντά στον αυτοκράτορα όταν αυτός ήταν γυμνός και άοπλος. Με το πέρασμα του χρόνου το επάγγελμα αυτό εξέλειπε. Επεβίωσε όμως ως συγκεκριμένη συμπεριφορά στην πολιτική μας κουλτούρα. (ΣΧΟΛΙΟ δικό μας: Πόσοι άραγε στη σύγχρονη Ελλάδα θα αναγνωρίσουν τον εαυτο τους διαβάζοντας το άρθρο που ακολουθεί…)

Γράφει ο Χρήστος Ιακώβου Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)
  Το διαβάσαμε στο «olympia.gr»

Ποιος είναι ο σημερινός σφουγγοκωλάριος; Το βασικό γνώρισμα της συμπεριφοράς του είναι η εξόφθαλμη ικανότητά του να επιδίδεται στην τέχνη του «σκουπίζειν» τα οπίσθια ισχυρών πολιτικών, ανεξαρτήτως ιδεολογικής ή πολιτικής θέσης, οι οποίοι μπορούν να του εξασφαλίσουν μία θέση στον επίγειο παράδεισο, δηλαδή πολιτική ή επαγγελματική ανέλιξη και κατ’ επέκταση, για να χρησιμοποιήσω ένα όρο του συρμού, «κοινωνική επιφάνεια». Είναι ο πολιτικός ελαφρών βαρών που θέλει να γίνει βουλευτής ή υπουργός, ο ξέμπαρκος πολιτικός που θέλει να ξαναμπεί στο παιγνίδι της εξουσίας, ο καριερίστας δημόσιος υπάλληλος που πατά επί πτωμάτων, ο ανεπαρκής δημοσιογράφος που αναζητεί τα δεκανίκια των πολιτικών για να επιβιώσει, ο φιλόδοξος νέος που εγκλώβισε τη ζωή του σε ένα lifestyle, με αυτοσκοπό την απόκτηση με κάθε τρόπο τίτλων «επαγγελματικής και πολιτικής ευγενείας», ούτως ώστε όταν βγαίνει από το σπίτι του να αυτοϊκανοποιείται με την εντύπωση ότι είναι επώνυμος, άρα σπουδαίος, και γενικά άνθρωποι με ελλείμματα προσωπικότητας, οι οποίοι έταξαν στη ζωή τους να «ανέλθουν», άνθρωποι οι οποίοι ακόμη και με το ντύσιμό τους ή όταν συστήνονται αισθάνονται την ανάγκη να δηλώνουν το κοινωνικό και επαγγελματικό τους καθεστώς. Στην πραγματικότητα, όμως, θρασύδειλοι καιροσκόποι, αχθοφόροι της αναξιοπρέπειας και μεταπράτες της αθλιότητας.

Ιδρύεται "οικονομικό ΝΑΤΟ" - Ο ρόλος της Ελλάδας, οι προκλήσεις και οι κίνδυνοι

To Στίγμα: Προς ΕυρωΔολάριο ;

Την δημιουργία  ένος οικονομικού ΝΑΤΟ μιας τεράστιας ευρωατλαντικής οικονομικής συμμαχίας με το όνομα TAFTA εξήγγειλε χτες και επίσημα ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα. Η εξαγγελία έγινε στον αντίποδα της Ευρασιατικής ένωσης που υπογράφεται την 1η Μαϊου και συνιστά την αντίστοιχη ανασύσταση ενός οικονομικού "Συμφώνου της Βαρσοβίας". Ο Ομπάμα εξέφρασε δημοσίως τη βούληση της Ουάσιγκτον για μία συμφωνία που θα οδηγήσει στη δημιουργία ζώνης ελεύθερου εμπορίου. «Σήμερα ανακοινώνω ότι θα ξεκινήσουμε διαπραγματεύσεις για μία ευρεία διατλαντική εμπορική και επενδυτική συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ενωση, επειδή το εμπόριο που είναι ελεύθερο και δίκαιο στον Ατλαντικό στηρίζει εκατομμύρια καλά αμειβόμενες αμερικανικές θέσεις εργασίας», δήλωσε ο Αμερικανός πρόεδρος στην ομιλία του State of the Union.

Πληροφορίες είχαν από καιρό διαρρεύσει από την Ουάσιγκτον που περιέγραφαν μια κολοσσιαία ενιαία διατλαντική αγορά εμπνεύσεως Α.Μέρκελ, όπου το μόνο εμπόδιο που υπάρχει μέχρι στιγμής είναι ο απομονωτισμός ορισμένων ισχυρών οικονομικών κύκλων των ΗΠΑ.

Στην μέση αυτών των δύο γιγαντιαίων σχηματισμών (μην ξεχνάμε ότι με την Ευρασιατική Ένωση άμεσα συνδεδεμένη θα είναι και η λέσχη των BRICS) θα βρίσκεται η Ελλάδα! Η οποία μπορεί ως οικονομικό μέγεθος να μην μπορεί να συγκριθεί με το εύρος των ανωτέρω σχηματισμών αλλά γεωστρατηγικά, είναι το σημείο τριβής μεταξύ της ευρασιατικής και της ευρωατλαντικής "πλάκας".

Καλημέρα ΣΥΡΙΖΑ!

Του Θανάση Μαυρίδη

To Στίγμα: Παραδώστε τα κλειδιά στον ....  ΣΥΡΙΖΑ

Αν μιλάμε για φεστιβάλ βλακείας, η δήλωση του κ. Μέργου για τους κατώτερους μισθούς στην Ελλάδα έχει κάποιο νόημα και κερδίζει επάξια το βραβείο της χρυσής πατάτας. Αν ψάχνουμε να βρούμε τους λόγους που η χώρα έχει οδηγηθεί στο χάος, η παρουσία του κ. Μέργου στην θέση του γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικονομίας μας εξηγεί το γιατί. Οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι... Τι είπε ο μέγιστος; Ότι ο κατώτερος μισθός στην Ελλάδα είναι ακόμη υψηλός. Γιώργο Μέργο θα σε καλέσουμε να ζήσεις μία εβδομάδα με τα λεφτά που αμείβεται ένας εργαζόμενος που έχει την τύχη να αμείβεται με τον κατώτερο μισθό. Διότι υπάρχουν κι άλλοι που δεν έχουν την τύχη στις μέρες μας να έχουν καν μισθό. Λοιπόν, μπορείς να ζήσεις  με αυτά τα λεφτά; Αμφιβάλλουμε! Το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα σου φτάσουν ούτε καν για μία ημέρα.  Αλλά ο κ. Μέργος μπορεί να λέει ανάλογες ανοησίες με μία σχετική ασφάλεια. Δεν κινδυνεύει να μείνει άνεργος! Μετά από το τέλος της θητείας του στο υπουργείο τον περιμένει μία ωραία θέση στην Τράπεζα της Ελλάδας. Με κάτι τέτοια αρχίζει και αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει Θεός. Αν υπάρχει θα έπρεπε ήδη να είχε ρίξει φωτιά και να μας είχε κάψει.

Ένα πρόβλημα με τρία σκέλη

του Θανάση Μαυρίδη

Το Στίγμα: το μέλλον ... αβέβαιο;

Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει κανείς τι ακριβώς θα υπάρχει στην Ελλάδα έπειτα από δέκα χρόνια. Όποιος θέλει να ασκηθεί στα δύσκολα και να λύσει τον γρίφο, θα πρέπει νωρίτερα να έχει λύσει άλλα τρία επιμέρους προβλήματα. Το πρώτο είναι ποια θα είναι η κατάσταση στην Ευρώπη. Το δεύτερο αφορά τον ρόλο της Ελλάδας στην Ευρώπη, σε σχέση με την γεωπολιτική της θέση. Και το τρίτο είναι το πώς διαμορφώνεται η κατάσταση στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας. Η Ευρώπη κρύβει μέσα της ένα μεγάλο πρόβλημα που λέγεται δημογραφικό. Είναι μία γερασμένη Ήπειρος που ταυτόχρονα δείχνει μία πρωτοφανή αδυναμία να απαντήσει έγκαιρα και σωστά στις μεγάλες προκλήσεις. Της πήρε αρκετούς μήνες για να αντιληφθεί ότι η κρίση στην αμερικανική Οικονομία αφορούσε και τις ευρωπαϊκές Οικονομίες. Κρίσιμους μήνες που βοήθησαν τους Αμερικανούς να βρουν τα σημεία ισορροπίας τους και να πετάξουν με επιτυχία το μπαλάκι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Έτσι, το δολάριο εξακολουθεί και είναι το καλύτερο αποταμιευτικό νόμισμα και οι συναλλαγές σε όλα τα εμπορεύματα να γίνονται επίσης σε δολάρια. Η Ευρώπη θα μπορούσε να είχε αποφύγει όλη αυτή την περιπέτεια σε μεγάλο βαθμό, αν είχε την δυνατότητα να κάνει στον σωστό χρόνο τις σωστές διαγνώσεις και να έχει έτοιμο έναν αποτελεσματικό μηχανισμό αντίδρασης. Προς το παρόν η Ευρώπη δεν έχει ούτε τους πολιτικούς που θα κάνουν τις ορθές προβλέψεις ούτε φυσικά και τους μηχανισμούς. Οπότε, η ιστορία της εναλλακτικής δύναμης έναντι των ΗΠΑ έχει τελειώσει και μαζί με αυτή και η πιθανότητα να αντικαταστήσει το ευρώ το δολάριο.

Κάποτε είχαμε και λιπάσματα...

Του Γιώργου Κράλογλου

Το Στίγμα: κάποτε είχαμε ... και άλλα πολλά.

Όταν η ασυναγώνιστη ελληνική βιομηχανία λιπασμάτων των δεκαετιών 1960-1980 απειλούσε την διεθνή αγορά με 4 συγκροτήματα δυναμικότητας 2.000.000 τόνων και παραγωγής 1.000.000 τόνων, τρέφοντας  5.000 οικογένειες, ποιος φανταζόταν ότι ο γίγαντας αυτός θα σωριαζόταν το 2013 μετά από μια σειρά απαράδεκτες υπερβολές που χειροτέρεψαν την ανταγωνιστική συγκυρία.  Ποιος να φανταστεί ότι τα κολοσσιαία αυτά συγκροτήματα της Α.Ε Ελληνικής Εταιρίας Χημικών Προϊόντων του Μποδοσάκη στην Δραπετσώνα, της Α.Ε. Χημικές Βιομηχανίες Βορείου Ελλάδος στην Θεσσαλονίκη επίσης του Μποδοσάκη της Εθνικής και Γάλλων, της Α.Ε. Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων Νέας Καρβάλης του Ανδρεάδη και της κρατικής Α.Ε. Βιομηχανίας Αζωτούχων Λιπασμάτων της Κοζάνης που έκλεισαν, ερμητικά, για μισό αιώνα τα ελληνικά σύνορα στις εισαγωγές και έβαλαν τα ελληνικά λιπάσματα μέχρι και στην αγορά της Κίνας, θύματα μικροπολιτικής σπέκουλας κομμάτων και Δήμων, αθλιοτήτων των συντεχνιών, πολιτικής αδιαφορίας και δολοφονιών, μαζί με την απελευθέρωση της αγοράς και τον ανταγωνισμό θα έπεφταν στην άβυσσο.
Χωρίς βοήθεια. Χωρίς συμπαράσταση.
Σειρά έχουν τώρα ο χάλυβας, τα τσιμέντα και τα καύσιμα.

Επιτελεία προς κυβέρνηση για επερχόμενη κρίση με Τουρκία: "Εμείς είμαστε έτοιμοι - Εσείς;"

To Στίγμα: Θα σταθεί η Κυβέρνηση στο ύψος των περιστάσεων ;

H ισραηλινή Delek υπογράφει τη Δευτέρα την τροποποίηση του συμβολαίου με τη Noble με την οποία εσέρχεται με 30% στο βυθοτεμάχιο «12» της κυπριακής ΑΟΖ που εντοπίστηκαν τα πρώτα κοιτάσματα φυσικού αερίου.

Στο μεταξύ, στον γειτονικό Λίβανο ανακοινώθηκε επίσημα ότι η ρωσική Lukoil θέλει να αναλάβει τις υπεράκτιες εγκαταστάσεις υδρογονανθράκων, σε μία κίνηση που δείχνει ότι η Ρωσία, αν δεν τα βρει με Κύπρο ή Ισραήλ για συμμετοχή στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων θα ρίξει το βάρος της στον Λίβανο όπου για πολλούς και διάφορους λόγους θα έχει τον πρώτο λόγο. Όλα αυτά ενώ σε λίγο η περιοχή της Α.Μεσογείου θα πάρει φωτιά: Η Τουρκία ετοιμάζει το υπερσύγχρονο σεισμογραφικό Polarcus Samur, για να προχωρήσει σε έρευνες σε μία περιοχή που ξεκινά από την Κάρπαθο και φτάνει μέχρι τα βυθοτεμάχια που δεν δόθηκαν ακόμα προς έρευνα και εκμετάλλευση (4, 5, 6, 7, 8) στην κυπριακή ΑΟΖ. Και το ερώτημα είναι πως και εάν θα αντιδράσει η Ελλάδα στην επερχόμενη πειρατεία. Κατά ορισμένους το ερώτημα είναι αν μπορει να αντιδράσει η Ελλάδα στην κατάσταση που είναι σήμερα.

 

Γιατί δεν πρέπει να ανοίξετε επιχείρηση στην Ελλάδα

Το Στίγμα: Τελικά ποιον κοροϊδεύουμε ;

Του Κώστα Στούπα

Η Ελλάδα είναι μια χώρα με 1,5 εκατ. ανέργους, 1 εκατ. που πληρώνονται άμεσα ή έμμεσα από τον κρατικό προϋπολογισμό,  περί τα 3 εκατ. συνταξιούχους εκ των οποίων αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες κάτω των 60 ετών και 2,5 εκατ. εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που παράγουν το εισόδημα για τους ίδιους και όλους του άλλους... Όταν οι άνεργοι προσεχώς θα φτάσουν τα 2 εκατ., οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα  θα μειωθούν επίσης στα 2 εκατομμύρια, καθώς οι εργαζόμενοι στο δημόσιο αντιμετωπίζονται σαν «ημέτεροι» του πελατειακού πολιτικού συστήματος και κανείς δεν τολμά να τους πειράξει.   Τότε ίσως ο κόμπος θα έχει φτάσει στο χτένι... Εν τω μεταξύ, ενώ το πλοίο έχει προσκρούσει στο παγόβουνο, τα κόμματα συνεχίζουν να παίζουν τις «κουμπάρες» μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών συνθημάτων  και δεν κάνουν τίποτα προκειμένου να ανατρέψουν τους μη βιώσιμους οικονομικά συσχετισμούς που έχουν δημιουργηθεί μεταξύ εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα, εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα και συνταξιούχων είτε καταχρηστικά και πρόωρα, είτε λόγω της πίεσης των αρνητικών οικονομικών δεικτών.
Παρά το δυσμενές περιβάλλον το οποίο μαθηματικά οδηγεί στην περαιτέρω κοινωνική και οικονομική συντριβή η Ελλάδα παραμένει μια από τις πλέον αφιλόξενες χώρες σε επενδύσεις.  Όταν αναιρεθούν τα περισσότερα από τα παρακάτω αντικίνητρα η Ελλάδα θα ανακάμψει.

Μήπως δεν θέλει κατά βάθος να κυβερνήσει ο Αλέξης Τσίπρας;

To Στίγμα: Επάγγελμα ... αντιπολίτευση!

Εντύπωση έχουν προκαλέσει τα λόγια του Αλέξη Τσίπρα στη συνέντευξη που παραχώρησε προς την «Καθημερινή της Κυριακής». Στη συνέντευξη αυτή ο Αλέξης Τσίπρας άρχισε τα γνωστά στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, όπου προεκλογικά όλοι δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να συνεργαστούν με κανέναν μετεκλογικά. Υποτίθεται βέβαια, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, ότι φέρνει κάτι καινούργιο σε ύφος και ήθος στην πολιτική ζωή του τόπου…

Τι είπε όμως; Ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί μετεκλογικά με το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ). Προφανώς η Νέα Δημοκρατία αποκλείεται επίσης, τα ίδια και η Χρυσή Αυγή, οπότε προφανώς πιστεύει ότι το να κυβερνήσει με τον Πάνο Καμμένο είναι μια φυσιολογική πολιτικά προοπτική… Αλήθεια, τι λέει το Αριστερό Ρεύμα στον ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτά; Τι να πούμε εμείς μετά; Το ΚΚΕ δεν το συζητάει καν, για τη Χρυσή Αυγή δεν ασχολούμαστε καν.

Μάλλον είτε δεν θέλει κατά βάθος να κυβερνήσει, είτε θεωρεί ότι το ποσοστό που θα λάβει θα του δίνει αυτοδυναμία, ή με την προσθήκη ενός ποσοστού 5-8% των Ανεξαρτήτων Ελλήνων θα σχηματίσει κυβέρνηση και θα μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Για βλάκα τον έχουν όμως τον Καμμένο να κάτσει και να παριστάνει την ορντινάτσα του Τσίπρα; 

Τρομοκρατία: Γιατί έχουν άδικο και ΣΥΡΙΖΑ και κυβέρνηση

Το Στίγμα: Και οι δυο πλευρές χειρίζονται το θέμα βλακωδώς ;

Πολλή κουβέντα έγινε για τους ληστές στο Βελβεντό Κοζάνης που έπεσαν στα χέρια της αστυνομίας. Ως είθισται στην πατρίδα μας, μόλις έγινα γνωστές οι λεπτομέρειες της επιχείρησης ακούστηκαν στην κυριολεξία τα πάντα. Από το «μπράβο» στους ληστές, μέχρι το «λίγες φάγανε» για τους συλληφθέντες…

Του Μιχαήλ Βασιλείου

Έχουμε ξαναπεί, ότι εάν συνεχιστεί αυτός ο δρόμος της αρρωστημένης πόλωσης και η κοινωνία δεν μπορεί να συμφωνήσει ούτε στα στοιχειώδη, τότε το πρόβλημα είναι μεγάλο, διότι οι πιθανότητες βοηθούσης και της οικονομικής κρίσης να καταλήξουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας, είναι ιδιαιτέρως αυξημένες. Κάποιοι θα χαρούν ιδιαίτερα με αυτό και δεν εννοούμε απαραιτήτως την Τουρκία… Τέτοιες περίοδοι προσφέρονται για «διευθετήσεις» οι οποίες σε άλλες συνθήκες θα απαιτούσαν να ωριμάσει η μια «λύση» εντός της κοινωνίας ώστε να γίνει αποδεκτή, ή απλώς ανεκτή… Όταν βαρεθούμε την «αδελφοκτονία» θα αντιληφθούμε ότι στη διαδικασία κάτι σοβαρό μας συνέβη και δεν το συνειδητοποιήσαμε κιόλας, δεν το αξιολογήσαμε σωστά… Όσον αφορά το πολιτικό παιχνίδι, είχαμε τα γνωστά χάλια. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε βασανισμό των συλληφθέντων με βάση τις φωτογραφίες που δόθηκαν στη δημοσιότητα και η κυβέρνηση μίλησε για εξωφρενικές και επικίνδυνες ισοπεδωτικές γενικεύσεις σε βάρος της αστυνομίας. Η δική μας επιχειρηματολογία θα προσπαθήσει αν αποδείξει ότι και οι δυο πλευρές χειρίζονται το θέμα βλακωδώς…

Η συνεισφορά της αριστεράς στους μισθούς Βουλγαρίας...

To Στίγμα: Άλλο ΤΣΕ και άλλο .. ΠΑΜΕ.

Του Θανάση Στούπα

Η ελεύθερη συνδικαλιστική δραστηριότητα μαζί με την ελευθερία του τύπου, το σεβασμό στα πολιτικά και ατομικά δικαιώματα αποτελούν την ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ελευθερία του συνδικαλίζεσθαι όμως δεν σημαίνει πως ο καθένας κατεβάζει διακόπτες, κλείνει δρόμους κατά το δοκούν. Αυτό είναι οχλοκρατία.
Το 99% της συνδικαλιστής δραστηριότητας στην Ελλάδα προέρχεται από τα συνδικάτα του δημοσίου και του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Το μέσο πίεσης που έχει καταστεί εκβίασης καθώς τα συνδικάτα του δημοσίου ελέγχουν κυρίως κρατικά μονοπώλια είναι η κοινωνία. Άλλοι κατεβάζουν τους διακόπτες του ρεύματος και αφήνουν σπίτια και επαγγελματικά ψυγεία χωρίς ρεύμα, άλλοι νεκρώνουν τις συγκοινωνίες λες και είναι το αμπελοχώραφο του παππού τους, άλλοι κλείνουν το κέντρο, άλλοι τα λιμάνια... Τα θύματα είναι οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες του ιδιωτικού τομέα κυρίως και προπαντός οι συμπολίτες μας που στερούνται ακόμη και τα στοιχειώδη. Όταν δεν έχεις τροχοφόρο πλήττεσαι περισσότερο από την απεργία των Μ.Μ.Μ.

ΙΜΙΑ 17 χρόνια μετά: Τα παθήματα έγιναν μαθήματα, αλλά…

Το Στίγμα: Τα παθήματα .. μαθήματα ;

Η 31η Ιανουαρίου έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη του ελληνικού λαού ως η επέτειος της αποκαλούμενης «Κρίσης των Ιμίων» το 1996. Μίας κρίσης η οποία σημαδεύτηκε από τον θάνατο κατά την εκτέλεση του καθήκοντος των υποπλοιάρχου Παναγιώτη Βλαχάκου ΠΝ, υποπλοιάρχου Χριστόδουλου Καραθανάση ΠΝ και αρχικελευστή Εκτορα Γιαλοψού ΠΝ, που τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι κατέβαλαν με αυταπάρνηση το μεγαλύτερο τίμημα, την ίδια τους τη ζωή, για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.

Ταυτόχρονα, η κρίση αποκάλυψε τις αδυναμίες τόσο του πολιτικού όσο και του στρατιωτικού συστήματος της χώρας. Ιδιαίτερα το σύστημα διαχείρισης κρίσεων κάθε άλλο παρά αποτελεσματικά λειτούργησε και είτε είναι αρεστό είτε όχι η χώρα υπέστη ήττα. Παρά το γεγονός ότι έχουν γραφεί για την κρίση πολλά ακόμη περισσότερα είναι άγνωστα. Τα στόματα των πραγματικών πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου παραμένουν ακόμη και σήμερα ερμητικά κλειστά. Προφανώς δεν έχει περάσει αρκετός χρόνος ώστε όλα τα ακριβή περιστατικά να έλθουν στο φως για να αποκτηθεί ακριβής γνώση των γεγονότων αλλά και των πεπραγμένων.