Τα χάλια της εκπαίδευσης δεν αντέχουν σε συγκρίσεις

To Στίγμα: ουδέν σχόλιο

Μπορεί να έχουν δίκιο βουνό οι καθηγητές που καλούνται να δουλέψουν δύο ακόμη ώρες την εβδομάδα αλλά δεν θα βρουν την κοινωνία στο πλευρό τους γιατί έχουν και οι ίδιοι τεράστια ευθύνη στη σημερινή κατάντια του εκπαιδευτικού συστήματος. Είναι ντροπή λοιπόν να επιδιώκουν συγκρίσεις με χώρες της Ευρώπης αλλά και των Βαλκανίων. Αυτή η κατάντια της παιδείας, με το κηφηναριό των εκπαιδευτικών σε πολιτικά γραφεία να κάνουν ρουσφέτια, σε υπουργικά γραφεία να βαράνε μύγες, και με τους κοπανατζήδες, που προκάλεσε ο δικομματισμός Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ στην μεταπολίτευση, έφθασε στα όρια της πληρωμής. Ένας «λογαριασμός» λοιπόν είναι και η αύξηση των ωρών εργασίας  για την οποία οι εκπρόσωποι των συντεχνιών των κρατικών εκπαιδευτικών βράχνιασαν να μιλάνε, τις ημέρες αυτές, σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις λέγοντας τα δικά τους.
Όμως η ακατάσχετη επιχειρηματολογία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να μεταβάλλει την θλιβερή εικόνα και στο χώρο αυτό.
Ότι το εκπαιδευτικό σύστημα έχει τόσο μεγάλη διαπλοκή με τα κόμματα που είναι εντελώς αδύνατον να διαχωριστούν πλέον οι ευθύνες της μίας ή της άλλης πλευράς.

Ας θυμηθούμε σκηνές διαπλοκής λίγο πριν την κρίση.


Σκηνές του 2005 μέχρι το 2009 με το όργιο των διευκολύνσεων της Νέας Δημοκρατίας του Κ. Καραμανλή στην είσοδο δεκάδων χιλιάδων στο κρατικό εκπαιδευτικό σύστημα με «τεκμηριωμένα» προσχήματα και «βάσιμες» αιτιολογήσεις.

Ήταν τόσο μεγάλο το «πάρτι» που όλοι θυμόνται ότι τα ιδιωτικά σχολεία δεν εύρισκαν εκπαιδευτικούς και προσλάμβαναν μέχρι τον κουλουρά που έστεκε έξω από το σχολείο τους...

Αυτό το «πάρτι» είχε όμως το δικό του κόστος.

Το πλήρωσαν μεν οι Έλληνες ιθαγενείς-φορολογούμενοι χωρίς να ξέρουν (όπως πάντα) που πάνε τα λεφτά τους αλλά τώρα δεν έχουν άλλα λεφτά. Και, λογικά, πρέπει να κάνουν τις θυσίες τους και οι εκπαιδευτικοί τόσο με λεφτά και με χρόνο εργασίας όσο και με απώλειες θέσεων από τους αναπληρωτές.

Η Ομοσπονδία τους δεν το έβλεπε ότι φθάσαμε τότε στην υπερβολή; Δεν έβλεπε ότι τα «δικαιώματα» αυτά δεν είναι τσάμπα;

Δεν το ξέρουν στην Ομοσπονδία ότι στο Ελλαδιστάν δεν υπάρχει τίποτε σίγουρο και ότι όλα ρυθμίζονται την τελευταία στιγμή με το σύστημα του «μπαλώματος»;

Γιατί τους φαίνονται τώρα περίεργα όλα τούτα και ετοιμάζονται να πατήσουν τον «κάλο» των εργοδοτών τους που είναι οι γονείς των μαθητών τους με τις κινητοποιήσεις τους στις Πανελλαδικές;

Η κυβέρνηση θα τρίβει τα χέρια της που θα φέρει τους εκπαιδευτικούς σε αντιπαράθεση με την κοινωνία μιας και υποστηρίζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.

Αλλά δεν είναι μόνο η συγκεκριμένη τάξη των καθηγητών που χαλάει την εικόνα και δίνει σαφέστατο προβάδισμα στις επιδιώξεις της ιδιωτικής παιδείας.

Είναι το σύνολο του εκπαιδευτικού συστήματος της κρατικής παιδείας.

Είναι η τελική εικόνα που εισπράττει σήμερα ο άνεργος πατέρας και ο εργαζόμενος των 700 ευρώ (στην καλύτερη περίπτωση) για την κατάντια της παιδείας και για ό,τι τον περιμένει στις σπουδές των παιδιών του.

Είναι τα αχούρια που λέγονται Πανεπιστήμια και οι μονίμως «επαναστατημένοι» κομματικοί φοιτητές που παίρνουν σειρά στο ξύλο των καθηγητών, στην κατάληψη για τον χαβαλέ και στην εκπαίδευση σε βόμβες μολότοφ...

Οι Έλληνες πολιτικοί  έχουν πολλούς λόγους να κρατάνε το σύστημα στην σημερινή αθλιότητα και μιζέρια γιατί το σύστημα αυτό είναι ικανό να ρίξει κυβερνήσεις που δεν μπορούν οι ίδιοι να ρίξουν μέσα από την Βουλή λόγω ανικανότητας.

Συνεπώς ας ξεχάσουμε (δυστυχώς) τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος και των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τις προηγούμενες δεκαετίες και ας κοιτάξουμε κατάματα τη διαφθορά και την υποβάθμιση της εκπαίδευσης ως τελικό αποτέλεσμα.

Διαφθορά γιατί όταν προσφέρεις σε πανεπιστημιακούς θέσεις σε Δ. Σ. των κρατικών Οργανισμών και των ΔΕΚΟ με τεράστια ποσά επενδύσεων και προμηθειών ποιος ηλίθιος θα καθίσει στην έδρα να κάνει τον καθηγητάκο...

Και υποβάθμιση που είναι φυσική συνέπεια όταν δεν θέλεις να συγκρουστείς με τα κόμματα που κουμαντάρουν τα Πανεπιστήμια και αναγκαστικά χρεώνεσαι, ως κυβέρνηση, την άθλια τελική εικόνα.

Είναι βέβαιο, λοιπόν ότι σε πολιτικό επίπεδο μάλλον αποκλείεται να διορθωθεί το εκπαιδευτικό αίσχος.

Αυτό δείχνουν και οι  σκόπιμα χαλαρές προσπάθειες κυβερνήσεων αλλά και προσωπικά των πρωθυπουργών να στηρίξουν πρωτοβουλίες διαφόρων πλευρών για τομές στο σύστημα.

Έτσι η κοινωνία έχει, πολύ λογικά, στραμμένη την προσοχή της στην συνολική εικόνα που βγάζουν οι εκπαιδευτικοί του συστήματος και περιμένει μήπως και γίνει από τον χώρο αυτό η «επανάσταση».

Όταν όμως συναντά εκπαιδευτικούς που, μετά τα «πάρτι παροχών» αρνούνται να  μπούνε στον «θλιβερό χορό της λιτότητας» που χορεύουν όλοι οι γονείς με παιδιά σε κρατικά σχολεία, η απελπισία είναι δεδομένη. Γιατί οι γονείς  δεν κάθονται να διαχωρίσουν βαθμίδες εκπαίδευσης. Όταν μιλάνε για την εκπαίδευση έχουν κατά νου το σύνολο του συστήματος. Και όπως είπαμε το σύνολο δεν συγκρίνεται ούτε με τα Βαλκάνια. 

Πηγή:
Γιώργος Κράλογλου
www.capital.gr