 |
| Το Στίγμα: Θα μας σώσουν τα "Ξύλινα τείχη"; |
Σύμφωνα με το δημοσίευμα του πρακτορείου οι Έλληνες πλοιοκτήτες, όχι μόνο έβγαλαν περισσότερα από 175 δισ. δολάρια αφορολόγητα μέσα σε 10 χρόνια, αλλά λένε ότι θα μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους, εάν η νέα κυβέρνηση καταργήσει τη φορολογική απαλλαγή τους, διακινδυνεύοντας και περίπου 60.000 θέσεις εργασίας.
Παράλληλα, οι εκτιμήσεις του Bloomberg κάνουν λόγο για 762 Έλληνες εφοπλιστές, οι οποίοι δεν έχουν καταβάλει ούτε 1 ευρώ ως φόρο για τα κέρδη τους, εκμεταλλευόμενοι νόμο που ενσωματώθηκε στο Σύνταγμα από το 1967.
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε εάν και κατά πόσον τα στοιχεία του συνήθως καλά πληροφορημένου πρακτορείου είναι αληθή. Αυτό που γνωρίζουμε όμως είναι το ακόλουθο. Ότι τα νούμερα από μόνα τους είναι πραγματικά πολύ σημαντικά και θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια πολύ μεγάλη ανάσα στη χώρα, οπότε το μεγάλο στοίχημα είναι με ποιον τρόπο θα εισρεύσουν στη χώρα.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να προσελκύσουμε αυτά τα χρήματα εάν η πολιτική ηγεσία της χώρας επιχειρήσει δια της γνωστής μεθόδου, της φορολογίας, να «βάλει χέρι» σε αυτά τα χρήματα. Εξάλλου, είναι επενδυμένα στο εξωτερικό και συνεχίζουν να «γεννούν», αφού εν Ελλάδι έχουμε αποδειχθεί πανηγυρικά ανίκανοι να αξιοποιήσουμε το οτιδήποτε.
Όταν ένα κράτος παρουσιάζει τη σημερινή εικόνα, εμείς δεν θα μπορούσαμε να ψέξουμε τους εφοπλιστές που δεν επενδύουν τα χρήματα στην Ελλάδα. Το επιχειρηματικό περιβάλλον είναι μη φιλικό. Η γραφειοκρατία είναι τουλάχιστον φρικτή. Και τα αποτελέσματα της διαχείρισης δεν χρειάζεται καν να τα αναφέρουμε.
Για ποιον λόγο να τα έφερναν εδώ; Για να ταΐζουν υπουργούς και να μπλέξουν στα γρανάζια της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας, με τους πολιτικούς να ενδιαφέρονται όχι για τη χώρα αλλά για το πως θα επανεκλεγούν και πως θα είναι καλεσμένοι στις δεξιώξεις των όποιων ισχυρών; Ούτε εμείς αν είχαμε χρήματα δεν θα τα φέρναμε…
Το να φορολογήσει εισοδήματα που κερδήθηκαν στο εξωτερικό είναι απλώς αδύνατο και όσοι το υποστηρίζουν είτε είναι επικίνδυνα αφελείς είτε εξίσου επικίνδυνα λαϊκιστές. Το ζητούμενο είναι να αντιληφθούν όλοι το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις και να επιδιώξουν συνομιλίες με στόχο τη εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου για την επένδυση μέρους των κεφαλαίων αυτών στη χώρα. Το ζητούμενο είναι να δημιουργηθούν υγιείς επιχειρήσεις για να δουλέψει ο κόσμος, κυρίως οι χιλιάδες των νέων που πλέον διαθέτουν αξιόλογη μόρφωση και κατάρτιση, ώστε η χώρα να αξιοποιήσει το δυναμικό της και να ανακοπεί η ροή των καλυτέρων στις χώρες του εξωτερικού.
Σε έναν τέτοιο διάλογο όμως δεν μπορείς να προσέρχεσαι με στερεότυπα ιδεολογικού περιεχομένου, αλλά με ανοικτό μυαλό και το βλέμμα στον τελικό στόχο. Προτάσεις υπάρχουν πολλές. Το ζητούμενο είναι να βρεθούν ανοικτά μυαλά να τις ακούσουν, να τις πιστέψουν και να τις θέσουν σε εφαρμογή. Το θέμα είναι τα χρήματα να βρεθούν στην ελληνική αγορά. Αν μάθει το κράτος να εισπράττει όσα δικαιούται, ακόμα και να μην φορολογείς, εισπράττεις από την κυκλοφορία του χρήματος στην αγορά.
Έστω ότι κάποιος έχει εισόδημα 100.000 ευρώ τον χρόνο. Κάποιοι φωνάζουν για την επιβολή 50-60% φορολογίας. Συγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από ληστεία και το απόλυτο αντικίνητρο να δουλεύει κανείς. Διότι εάν από τα 100 του μείνουν 40 είναι απόλυτα λογικό να κάνει τα πάντα για να αποφύγει το «κράτος με το καλάσνικοφ». Ενώ αν του δώσεις κίνητρα να ξοδέψει αυτό το εισόδημα στην ελληνική αγορά, εισπράττεις (λέμε τώρα…) ΦΠΑ, εισπράττεις φόρο από τα συμβόλαια αγοράς ακινήτων, από την οικοδομική δραστηριότητα κ.λπ.
Στην Ελλάδα όμως έχουμε θέσει υπό διωγμό την ιδιοκτησία… Και αυτό πληρώνουν και οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι. Διότι μπορεί να σου άφησε ένας γονιός ένα σπιτάκι σε μια εξοχή, όμως το κράτος σε θεωρεί μεγαλοκαρχαρία και σε φορολογεί ενώ δεν έχεις εισόδημα από αυτό. Αντιθέτως, ξοδεύεις για να το διατηρείς σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Το ότι ξοδεύεις σημαίνει ότι ρίχνεις χρήματα στην αγορά…
Τι να πεις όμως στην Ελλάδα της πολιτικής παράνοιας, σε ένα κράτος που είναι ανίκανο (οι διαχειριστές του για την ακρίβεια…) να εισπράξει όσα επιβάλλει…
Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να προσελκύσουμε αυτά τα χρήματα εάν η πολιτική ηγεσία της χώρας επιχειρήσει δια της γνωστής μεθόδου, της φορολογίας, να «βάλει χέρι» σε αυτά τα χρήματα. Εξάλλου, είναι επενδυμένα στο εξωτερικό και συνεχίζουν να «γεννούν», αφού εν Ελλάδι έχουμε αποδειχθεί πανηγυρικά ανίκανοι να αξιοποιήσουμε το οτιδήποτε.
Όταν ένα κράτος παρουσιάζει τη σημερινή εικόνα, εμείς δεν θα μπορούσαμε να ψέξουμε τους εφοπλιστές που δεν επενδύουν τα χρήματα στην Ελλάδα. Το επιχειρηματικό περιβάλλον είναι μη φιλικό. Η γραφειοκρατία είναι τουλάχιστον φρικτή. Και τα αποτελέσματα της διαχείρισης δεν χρειάζεται καν να τα αναφέρουμε.
Για ποιον λόγο να τα έφερναν εδώ; Για να ταΐζουν υπουργούς και να μπλέξουν στα γρανάζια της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας, με τους πολιτικούς να ενδιαφέρονται όχι για τη χώρα αλλά για το πως θα επανεκλεγούν και πως θα είναι καλεσμένοι στις δεξιώξεις των όποιων ισχυρών; Ούτε εμείς αν είχαμε χρήματα δεν θα τα φέρναμε…
Το να φορολογήσει εισοδήματα που κερδήθηκαν στο εξωτερικό είναι απλώς αδύνατο και όσοι το υποστηρίζουν είτε είναι επικίνδυνα αφελείς είτε εξίσου επικίνδυνα λαϊκιστές. Το ζητούμενο είναι να αντιληφθούν όλοι το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις και να επιδιώξουν συνομιλίες με στόχο τη εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου για την επένδυση μέρους των κεφαλαίων αυτών στη χώρα. Το ζητούμενο είναι να δημιουργηθούν υγιείς επιχειρήσεις για να δουλέψει ο κόσμος, κυρίως οι χιλιάδες των νέων που πλέον διαθέτουν αξιόλογη μόρφωση και κατάρτιση, ώστε η χώρα να αξιοποιήσει το δυναμικό της και να ανακοπεί η ροή των καλυτέρων στις χώρες του εξωτερικού.
Σε έναν τέτοιο διάλογο όμως δεν μπορείς να προσέρχεσαι με στερεότυπα ιδεολογικού περιεχομένου, αλλά με ανοικτό μυαλό και το βλέμμα στον τελικό στόχο. Προτάσεις υπάρχουν πολλές. Το ζητούμενο είναι να βρεθούν ανοικτά μυαλά να τις ακούσουν, να τις πιστέψουν και να τις θέσουν σε εφαρμογή. Το θέμα είναι τα χρήματα να βρεθούν στην ελληνική αγορά. Αν μάθει το κράτος να εισπράττει όσα δικαιούται, ακόμα και να μην φορολογείς, εισπράττεις από την κυκλοφορία του χρήματος στην αγορά.
Έστω ότι κάποιος έχει εισόδημα 100.000 ευρώ τον χρόνο. Κάποιοι φωνάζουν για την επιβολή 50-60% φορολογίας. Συγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από ληστεία και το απόλυτο αντικίνητρο να δουλεύει κανείς. Διότι εάν από τα 100 του μείνουν 40 είναι απόλυτα λογικό να κάνει τα πάντα για να αποφύγει το «κράτος με το καλάσνικοφ». Ενώ αν του δώσεις κίνητρα να ξοδέψει αυτό το εισόδημα στην ελληνική αγορά, εισπράττεις (λέμε τώρα…) ΦΠΑ, εισπράττεις φόρο από τα συμβόλαια αγοράς ακινήτων, από την οικοδομική δραστηριότητα κ.λπ.
Στην Ελλάδα όμως έχουμε θέσει υπό διωγμό την ιδιοκτησία… Και αυτό πληρώνουν και οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι. Διότι μπορεί να σου άφησε ένας γονιός ένα σπιτάκι σε μια εξοχή, όμως το κράτος σε θεωρεί μεγαλοκαρχαρία και σε φορολογεί ενώ δεν έχεις εισόδημα από αυτό. Αντιθέτως, ξοδεύεις για να το διατηρείς σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Το ότι ξοδεύεις σημαίνει ότι ρίχνεις χρήματα στην αγορά…
Τι να πεις όμως στην Ελλάδα της πολιτικής παράνοιας, σε ένα κράτος που είναι ανίκανο (οι διαχειριστές του για την ακρίβεια…) να εισπράξει όσα επιβάλλει…
Πηγή: http://www.defence-point.gr/news/?p=50160
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου