Τα μεγάλα παραμύθια και η ελληνική εξωτερική πολιτική

Τις τελευταίες μέρες ο προεκλογικός αγώνας έχει ανέλθει σε νέα πεδία δόξης «λαμπρά». Ο καθένας μπορεί να ακούσει όποια ανοησία του ταιριάζει περισσότερο, από τις πολλές που οι πολιτικοί ταγοί έχουν καταστήσει σημαίες τους. Άλλος καταγγέλλει, άλλος επαναδιαπραγματεύεται. Άλλος οδηγεί τη χώρα εκτός ευρώ – σύμφωνα με τους αντιπάλους του – άλλος επίσης οδηγεί τη χώρα εκτός ευρώ μέσω μνημονίου – πάλι σύμφωνα με τους αντιπάλους του. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι που τραβάνε ακόμα περισσότερο τα πράγματα από τα μαλλιά – κυριολεκτικά – και ονειρεύονται το «ξανθό γένος» να περνά τα Δαρδανέλια για να μας σώσει.

Του Παντελή Καρύκα

Θα θέλαμε να σταθούμε ακριβώς σε αυτά, τις δύο θέσεις, αυτή της απειλής εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και της ρωσικής «βοήθειας». Καταρχήν θα πρέπει, για μια ακόμα φορά, να ειπωθεί

ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει από το ευρώ – αυτή τη στιγμή τουλάχιστον – ακόμα και αν η Χρυσή Αυγή σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και απαιτήσει την έξοδό της. Με την Ισπανία ένα βήμα πριν την έκρηξη, κανείς, ούτε για λόγους παραδειγματισμού, δεν θα αποτολμούσε μια τέτοια ανοησία που θα διέλυε την επομένη την Ευρωζώνη.

Το δεύτερο σημείο αφορά την ρητορεία συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, που ως άλλα ΚΚΕ, ονειρεύονται την κάθοδο των ομόδοξων Ρώσων, ως τιμωρών κατά κάθε αδικίας που η Ελλάδα έχει υποστεί και προστατών και χρηματοδοτών αυτής. Με έκπληξη ακούσαμε κόμματα όπως ο ΛΑ.Ο.Σ και η Χρυσή Αυγή και όψιμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, να μιλούν για «αλλαγή προσανατολισμού στην εξωτερική μας πολιτική».

Η Ρωσία του Πούτιν, κατ’ αυτούς, αποτελεί ένα είδος Λυδίας Λίθου, η οποία θα διορθώσει όλα τα κακώς κείμενα. Προφανώς η άποψη αυτή αποτελεί το απόγειο του λαϊκισμού, ξεπερνώντας σε φαιδρότητα ακόμα και τους «μονομάχους» της παραμονής ή της εξόδου από το ευρώ. Η Ρωσία αγαπητοί, όπως και καμία Ρωσία, Κίνα ή Ζιμπάμπουε, σε αυτόν τον κόσμο, δεν θα έκανε το παραμικρό για την Ελλάδα, εκτός και αν προσδοκούσε σε πολύ συγκεκριμένα ανταλλάγματα, τα οποία όμως η Ελλάδα – ειδικά έναντι της Ρωσίας – αδυνατεί να δώσει για αντικειμενικούς λόγους που αφορούν την ίδια της την ασφάλεια. Πόσοι γνωρίζουν ότι στο αίτημα του Γιώργου Παπανδρέου για χαμηλότοκη δανειοδότηση από το Πεκίνο ζητήθηκαν εμπράγματες εγγυήσεις; Ότι ακριβώς κάνουν δηλαδή και οι υπόλοιποι δανειστές της χώρας μας.

Να θυμίσουμε ότι ο «αδέσμευτος» Μακάριος επιχείρησε να παίξει το σοβιετικό «χαρτί» κάποτε, το 1974 και έφερε τους Τούρκους στην Κύπρο. Δηλαδή τι πιστεύουν οι συγκεκριμένοι, ότι η Ελλάδα θα παραχωρήσει βάση στο Ρωσικό Ναυτικό, σε αντάλλαγμα την παραχώρηση δανείου και οι Αμερικάνοι θα κάθονται απλώς να παρατηρούν; Δεν βλέπουν ότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε αυτόματα στη μεγάλη Αλβανία, στην μεγάλη «Μακεδονία» και στην ανεξάρτητη ή τουρκική Θράκη; Πόσο κοντόφθαλμοι είναι ή μάλλον, πόσο πολιτικάντηδες; Μήπως ζήλεψαν και αυτοί τη «δόξα» της Συρίας και του Ιράν; Αν ναι να μας το πουν ανοικτά… όπως κάποιοι είναι θαυμαστές της Βενεζουέλας του Τσάβες…

Η Ελλάδα φύσει και θέσει δεν μπορεί παρά να αναπτύξει στενές σχέσεις με μη ανταγωνιστικές δυνάμεις στην Ανατολική Μεσόγειο, με την υποστήριξη προφανώς των ΗΠΑ, όχι γιατί οι Αμερικανοί είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι που είχαμε ποτέ (όχι πάντα με δική τους υπαιτιότητα) ή γιατί «μας αγαπάνε», αλλά γιατί αυτοί καλώς ή κακώς ελέγχουν τη θάλασσα.

Σταθερός προσανατολισμός της ελληνικής στρατηγικής θα πρέπει να είναι επιπρόσθετα η ισχυροποίηση του άξονα με την Κύπρο και το Ισραήλ, σε συνδυασμό με την άμεση, επιτέλους, ανακήρυξη της ΑΟΖ. Ταυτόχρονα, σε όλα τα επίπεδα η ελληνική διπλωματία και κάθε πυλώνας ισχύος που ενδεχομένως διαθέτουμε, θα πρέπει να εργάζεται για την αποκατάσταση των σχέσεων των ΗΠΑ με τη Ρωσία. Πόσες φορές θα το πούμε; Όταν αυτές οι δυο δυνάμεις τα πήγαιναν καλά η γεωστρατηγική αξία της Τουρκίας υποχωρούσε σημαντικά. Πόσο ανεγκέφαλοι είμαστε να επιδιώκουμε το αντίθετο;

Αυτή είναι η λύση εξόδου και από την οικονομική κρίση, φυσικά μαζί με το απαιτούμενο και εντελώς απαραίτητο εσωτερικό νοικοκύρεμα και την αλλαγή νοοτροπίας της ελληνικής κοινωνίας, ώστε – επιτέλους – να αναδείξει τις αναμφισβήτητες αρετές και το ταλέντο που βρίσκεται καταπιεσμένο κάτω από τη μπότα της μικροπολιτικής και της ιδιοτέλειας του συστήματος… Όλα τα άλλα είναι αστειότητες.