"Στοκχόλμη, Λονδίνο, Αθήνα: Ώμο με ώμο, όχι πλάτη με πλάτη"

Μαργαρίτης Σχοινάς

To Στίγμα: Η Ευρώπη των ... άκρων ;

Αυτές τις ανήσυχες μέρες του Μαΐου η Ευρώπη γίνεται θέατρο βίαιων συμπεριφορών που κλονίζουν το μοντέλο κοινωνικής συνύπαρξης και ανεκτικότητας στο οποίο η γηραιά ήπειρος στήριξε τη φήμη της τουλάχιστον τη μεταπολεμική περίοδο.

Η Στοκχόλμη καίγεται για μέρες από εξεγερμένους μετανάστες που είχαν τη τύχη να γίνουν δεκτοί σε μια από τις πιο φιλελεύθερες χώρες στην Ευρώπη. Στο Λονδίνο, τη μήτρα του κοινοβουλευτισμού και των ατομικών ελευθεριών, φονταμενταλιστές δολοφονούν στρατιώτη γιατί έκανε το καθήκον του. Στην Αθήνα κηρύγματα φυλετικού μίσους προσπαθούν να συμφιλιώσουν τη βία και και το ρατσισμό με τις αξίες του κλασσικού Ελληνικού πολιτισμού που κηρύσσει ακριβώς τα αντίθετα.
Όσοι προσφεύγουν στην οικονομική κρίση για να εξηγήσουν αυτά τα φαινόμενα μάλλον υπεραπλουστεύουν. Η Σουηδία και η Βρετανία δεν ζουν την ελληνική δυσπραγία. Οι πρωταγωνιστές αυτών των ακραίων συμπεριφορών άλλωστε δεν επικαλούνται οικονομικές δυσκολίες ως κίνητρο.

Περιμένοντας το Γκοντό ή πως η Ελλάδα αλλάζει σελίδα...

Το Στίγμα: Κάτι αλλάζει ;

Η Μάργκαρετ Θάτσερ το ’79 κέρδισε τις εκλογές αλλά χωρίς τους απαραίτητους συσχετισμούς που θα  επέτρεπαν να προχωρήσει στις δραστικές αλλαγές που θα έβγαζαν  το Η.Β. από την φθίνουσα πορεία που είχε εισέλθει καθώς ο υψηλός κρατικός παρεμβατισμός δεν επέτρεπε την απαραίτητη δημιουργική καταστροφή των παραδοσιακών τομέων της οικονομίας και της προσαρμογής στα νέα διεθνή δεδομένα... Ίσως δεν είχε καταφέρει να πείσει πότε την απαραίτητη εκλογική  πλειοψηφία, αν δεν της έδινε την ευκαιρία η πρόκληση της χούντας της Αργεντινής στα Φώκλαντ, με μια εύκολη στρατιωτική νίκη  να αναβαπτίσει τη δημοφιλία της στο βασικό πυρήνα των «μυθικών» παραστάσεων που συνιστούν το συνεκτικό ιστό κάθε κοινωνίας στην νεότερη ιστορία, το έθνος...

Βέβαια αν δεν ήταν η Θάτσερ, θα ήταν κάποιος άλλος που καλούνταν αργότερα να εφαρμόσει τις βασικές κατευθύνσεις της πολιτικής της. Να επισφραγίσει δηλαδή και τυπικά με συμβολικό τρόπο το τέλος της εποχής της οικονομίας του άνθρακά που στοίχιζε περισσότερο από ό,τι απέδιδε.
Την  ίδια περίοδο στην Κίνα η εξουσία πέρασε στα χέρια του μεταρρυθμιστή Τένγκ Σιαο Πινκ  που έβαλε τη βάση για το σημερινό μοντέλο. Πρόκειται για μια άλλη θεμελιώδη εξέλιξη η οποία  συνέτεινε στη σύνθεση της παγκοσμιοποίησης όπως τη ζούμε σήμερα.

Μοιραίοι και ανιστόρητοι σκάβουν το λάκκο μας...

Το Στίγμα:  Η συντεχία καλά .... κρατεί.

Μετά τρία χρόνια χρεοκοπίας με ενάμισι εκατομμύριο άνεργους, με τα «κόκκινα» δάνεια να χτυπάνε ρεκόρ, οι τιμές και κατά συνέπεια το κόστος ζωής έχει υποχωρήσει ελάχιστα.
Βασική αιτία γι’ αυτό είναι οι αγκυλώσεις της ελληνικής οικονομίας, τα κλειστά επαγγέλματα που περιορίζουν τον ανταγωνισμό, οι υψηλοί φόροι και οι προστατευόμενες συντεχνίες με κρατικές ρυθμίσεις.
Τις τελευταίες μέρες χαρακτηριστικό δείγμα συντεχνιακής νοοτροπίας και  πελατειακής  συμπεριφοράς  είναι η γραπτή πρόταση του  υπουργού Δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτη για την υποχρεωτική παράσταση των δικηγόρων στην διαδικασία ρύθμισης των δανείων. Η παράσταση αυτή συνεπάγεται ένα παράβολο 250 ευρώ.
Κάποιος που δεν μπορεί να πληρώσει τις δόσεις του δανείου του και καταφεύγει σε ρύθμιση με την τράπεζα για να πληρώνει π.χ. 100  αντί των 200  ευρώ τον  μήνα θα πρέπει να πληρώσει πρώτα 250 ευρώ σε ένα δικηγόρο για να είναι έγκυρη η συμφωνία με την τράπεζα.
Αν σε τρεις μήνες δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τη νέα δόση και πάει σε καινούργια συμφωνία για 50 ευρώ το μήνα θα πρέπει να πληρώσει εκ νέου άλλα 250 ευρώ για να είναι έγκυρη η νέα ρύθμιση;

Βγάλτε το χέρι από την τσέπη μας

To Στίγμα:  ουδέν σχόλιο

Οι Πορτογάλοι επιχειρηματίες που θα επενδύσουν έως 5 εκατ. ευρώ μέσα στο 2013 θα κερδίσουν 20% μείωση του φορολογικού τους συντελεστή. Η δική μας κυβέρνηση μελετάει πόσο ακόμη να αυξήσει την προκαταβολή φόρου όταν γνωρίζει ότι χωρίς ρευστότητα δεν γίνεται ούτε ένα βήμα. Πως θα πάρει εμπρός η οικονομία;
Ο Πορτογάλος υπουργός Οικονομικών κ. Βίτορ Γκασπάρ εξασφάλισε πρώτα την συμφωνία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το μέτρο, ετοίμασε το νομοθέτημα και μετά βγήκε και ανακοίνωσε την παραπάνω φορολογική απαλλαγή λέγοντας ότι «...η Πορτογαλία μπορεί τώρα να κοιτάει την ανάπτυξη αρχίζοντας με μέτρα ενίσχυσης των μικρομεσαίων που δέχθηκαν το πλήγμα αδυναμίας χρηματοδότησης από τις Τράπεζες».
Η δική μας κυβέρνηση μιλάει για ανάπτυξη αλλά παράλληλα δια του αρμοδίου προϊσταμένου των κρατικών υπαλλήλων κ. Μανιτάκη υπόσχεται και για 3000 προσλήψεις στο κράτος.
Την ίδια στιγμή τόσο η κυβέρνηση όσο και οι διεκδικητές της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ «ανταγωνίζονται», ο ένας τον άλλο, μόνο σε αναμορφώσεις  φορολογικών επιβαρύνσεων και ξεχνάνε όλα αυτά που τους έχουν πει συνομιλητές τους από την επιχειρηματική αγορά για φορολογικές ελαφρύνσεις.
Όσο όμως το κράτος έχει βαθιά το χέρι στην τσέπη μας η ιστορία της ανάπτυξης θα μείνει απλή ιστορία... για περνάμε σήμερα την ώρα μας και να ψάχνουμε (όπως κάνουμε πάντα) από την μια τους υπεύθυνους και από την άλλη τις ευκαιρίες που χάσαμε...

Πόσους νέους χρειάζεται ένας συνταξιούχος σήμερα;

Το Στίγμα: Λεφτά .... υπήρχαν, κάποτε.

Ο βασικός προβληματισμός μου προκύπτει από το γεγονός ότι έχουμε ένα πρακτικά αναδιανεμητικό σύστημα, το οποίο αντιμετωπίζουμε ως να ήταν κεφαλαιοποιητικό: δηλαδή θεωρούμε ότι τα χρήματα που πληρώθηκαν με τις εισφορές μας τα προηγούμενα χρόνια κάπου είναι επενδυμένα ή αποταμιευμένα, ενώ στην πραγματικότητα λεηλατήθηκαν με τρόπους που άλλοι έχουν περιγράψει εκτενώς (PSI, δομημένα, χρηματιστήριο, άτοκη κατάθεση σε εποχές πληθωρισμού 20%-30%, πάμπερς, και λοιπά). Έ, λοιπόν αυτό είναι λάθος! Τα χρήματα αυτά δεν υπάρχουν πλέον. Κάποιοι τα έπαιξαν, τα έχασαν ή τα έφαγαν, με τη δική μας ανοχή ή σύμφωνη γνώμη ως κοινωνία, αφού κανείς δεν παραπονέθηκε ή ζήτησε ευθύνες από τους υπαίτιους της λεηλασίας τους, και πόσω μάλλον τους ξαναψήφισε επανειλημμένα, ή μάλιστα όταν είπαν την αλήθεια, όπως ο κ. Γιαννίτσης το 2001, τον εκπαραθύρωσαν! Δεν θα εξετάσω εδώ γιατί η δικαιοσύνη δεν διεκδίκησε αυτεπάγγελτα την αποκατάσταση των λεηλατημένων ταμείων ή την παραδειγματική τιμωρία των υπαίτιων, σε χρόνο εύλογο για να αποτρέψει την ολοκληρωτική τους κατάρρευση. Δεν θα εξετάσω τώρα επίσης γιατί οι αποταμιευτές ή τα συλλογικά τους όργανα δεν προέβησαν σε νόμιμες ενέργειες για να τα αποκαταστήσουν, όταν οι αστρονομικές χασούρες τους έγιναν γνωστές, στο χρόνο που έγιναν.

Εμπόδια ΕΕ στον δρόμο της ελληνοκινεζικής συνεργασίας;

To Στίγμα: Φοβού τους κινέζους ..

«Ενστάσεις» από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης φαίνεται πως προκαλεί η δραστηριοποίηση της Ελλάδας στον τομέα των ελληνοκινεζικών σχέσεων, αφού ο συνολικότερος σχεδιασμός της Ένωσης για τις σχέσεις με την Κίνα, με έμφαση στον εμπορικό τομέα, έχει αλλάξει και σύντομα φαίνεται πως θα έχουμε εξελίξεις.

Καλά πληροφορημένες πηγές στις Βρυξέλλες, ανέφεραν στο «defence-point.gr», ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδιάζει να υιοθετήσει νομοθεσία που θα αφαιρέσει την ταμπέλα «Made in CE» που αφορά στον κωδικό αναγνώρισης των ευρωπαϊκών προϊόντων, όταν αυτά έχουν απλώς «συναρμολογηθεί» στο έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ τα συστατικά τους μέρη θα προέρχονται από άλλες χώρες.

Εν ολίγοις, οι Γερμανοί – κυρίως – επιθυμούν να συμβεί ότι ακριβώς γίνεται με τα δικά τους προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, για παράδειγμα ας πάρουμε την αυτοκινητοβιομηχανία, όπου κατασκευάζονται εξ ολοκλήρου σε γραμμές παραγωγής στην ασιατική χώρα, ενώ ο ποιοτικός έλεγχος και τα στάνταρ είναι ευθύνη της εταιρίας που δραστηριοποιείται εκεί.

Επιτέλους φως στην άκρη του τούνελ...

To Στίγμα: έχουμε ακόμα δρόμο

O Ραλφ Έμερσον έλεγε πως όταν γλιστράς πάνω σε λεπτό πάγο η ασφάλειά σου εξαρτάται από την ταχύτητα. Κατ’ αυτή την έννοια οι θετικές εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων απαιτούν επιτάχυνση και όχι εφησυχασμό. Το σκηνικό για την Ελλάδα τους τελευταίους μήνες έχει αλλάξει άρδην. Σήμερα δεν αποτελεί υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος πως η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές ενδέχεται να είναι και θέμα μηνών...
Έξοδος στις αγορές επί της ουσίας σημαίνει έξοδος από το μνημόνιο των δανειστών ύστατης επιλογής. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η χώρα δεν χρειάζεται ένα εθνικό μνημόνιο μεταρρύθμισης μαζί με ένα κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ των πλευρών της ελληνικής κοινωνίας. Τα spreads των ελληνικών ομολόγων πραγματοποιούν το ένα μακροβούτι μετά το άλλο κατά τρόπο ανάλογο του πρώτου εξαμήνου του 2010, όταν η χώρα χρεοκοπούσε, εισερχόταν στο μνημόνιο και οι αγανακτισμένοι εκκόλαπταν το αυγό του φιδιού στην πάνω και την κάτω πλατεία Συντάγματος. Μια εβδομάδα νωρίτερα είχαν διασπάσει καθοδικά τις 800 μονάδες βάσεις και αυτή η εβδομάδα ξεκινά με την αφετηρία κάτω των 700 μονάδων. Αντίστοιχα αντιδρά το χρηματιστήριο... Δυο είναι τα νέα στοιχεία που προστίθενται στις θετικές εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων.

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΞΕΥΤΙΛΑ.... ΚΑΤΑΔΟΤΕΣ ΜΙΚΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ....

 Δεκαεφτάχρονο παιδί χαφιεδίζουν και μάλιστα με ψεύτικους ισχυρισμούς, κάποιοι συμμαθητές του με την υποστήριξη προφανώς και μεγάλων.
 Εκπαιδεύουν και εθίζουν τα παιδιά τους στη ρουφιανιά.
 Και κάποιοι εκπαιδευτικοί χαϊδεύουν και καλύπτουν αυτά τα μπουμπούκια.
 Θαυμάστε τους: 

Όπως τα κάναμε...

Το Στίγμα: Ουδέν σχόλιο

Στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς μου μαθητής πλήρωσε ακριβά την αντίδρασή του στην τρίτη τάξη του Λυκείου, όταν καθηγητής του συνήθιζε να διακρίνει τους μαθητές του σε Έλληνες και «βάρβαρους».  Αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορεί να τον κουνήσει κάποιος από την θέση του. Όπως και έναν άλλον που αντί για Θουκυδίδη μπορεί στην ώρα του μαθήματος να αναλύει τα λάθη του Ζαχαριάδη στον εμφύλιο. Έχουμε μπερδέψει τα πράγματα. Η Ελευθερία δεν έχει σχέση με την  ανομία και την αναρχία που έχουν επιβάλει οι κομματάρχες στα σχολεία. Η Ελευθερία είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα σεβασμός στα δικαιώματα του άλλου. Όταν οι Έλληνες έλεγαν Ελευθερία στην αρχαιότητα εννοούσαν την έλευση των ορίων. Το τι εννοούμε εμείς οι νεοέλληνες, είναι κάτι τελείως διαφορετικό, κρίνοντας κανείς από τα πεπραγμένα μας.  Το 1981 με την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε ο «εκδημοκρατισμός» του σχολείου. Έτσι ονόμασαν τα κόμματα την βίαιη εισβολή τους στα σχολεία. Και χρόνο με τον χρόνο φτάσαμε στο σημείο να γίνονται καταλήψεις ακόμη και στα νηπιαγωγεία. Στο όνομα πάντα της Δημοκρατίας και της ελεύθερης έκφρασης. Βεβαίως – βεβαίως.  Οι συνδικαλιστές αποφάσισαν ότι οι επιθεωρητές (σχολικοί σύμβουλοι κατά την ορολογία  της «αλλαγής») δεν θα έμπαιναν άλλη φορά στις αίθουσες να αξιολογήσουν το έργο των καθηγητών. Οι κομματικές νεολαίες αποφάσισαν ότι η νεαρή πελατεία τους θα ασκούσε συνδιοίκηση στα σχολεία. Σαν να τους λένε: «Δες τι μπορείς να κάνεις σήμερα στο σχολείο και σκέψου τι μπορείς να κάνεις αύριο  στο πανεπιστήμιο ή στο δημόσιο. Μείνε για πάντα μαζί μας». 

Η ΟΛΜΕ ξεχείλισε το ποτήρι

To Στίγμα:  Τέλος ... εποχής

Οι κομματικές παρεούλες των εργατοπατέρων οφείλουν να αντιληφθούν έγκαιρα τις ευθύνες που επωμίζονται όταν εκθέτουν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους οι οποίοι τους αναθεματίζουν ακόμη και επειδή ισχυρίζονται ότι τους εκπροσωπούν. Διαφορετικά θα μετατραπούν σε απλούς παρατηρητές της συντριβής του συνδικαλιστικού κινήματος που έρχεται στην επόμενη διετία. Το ποτήρι το ξεχείλισαν ΓΕΝΟΠ και ΟΛΜΕ. Τα κόμματα (εκτός του ΚΚΕ) θα τους εγκαταλείψουν γιατί έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα.
Φαντασθείτε ακόμη και τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση να αποδέχεται το δικαίωμα της κοπάνας, της τεμπελιάς και της αργομισθίας που καθιέρωσαν και νομοθετικά οι Παπανδρέου-Αρσένης το 1982-83. Ούτε που να το σκέπτονται. Γιατί μπορεί στον ΣΥΡΙΖΑ να επικρατούν σήμερα οι αιθεροβάμονες αλλά δεν θα είναι ανόητοι ως κυβέρνηση.
Φαντασθείτε επίσης επανεκλογή της Νέας Δημοκρατία με στήριξη του ΠΑΣΟΚ και να κάνουν ανοίγματα στους κομματικούς εργατοπατέρες.
Άλλωστε η ωριμότητα του ΠΑΜΕ και το ναι μεν άλλα... των άλλων κομμάτων στις κινητοποιήσεις της ΟΛΜΕ είναι τρανή ένδειξη.
Όπως μαθαίνω μάλιστα οι ενδείξεις θα πληθύνουν.
Στο κάτω-κάτω οι εργαζόμενοι στον κρατικό τομέα δεν είναι δυνατόν να τσουβαλιάζονται ως ανίκανοι, άχρηστοι, απατεώνες και τεμπέληδες γιατί οι εργατοπατέρες στηριζόμενοι στα γνωστά συνδικαλιστικά προνόμια του ΠΑΣΟΚ του 1982 (που υιοθέτησε και η Νέα Δημοκρατία για να εξασφαλίσει «σύμφωνα μη επιθέσεων») φροντίζουν στις πλάτες του κλάδου την κομματική και την πολιτική τους σταδιοδρομία.

Αν πήγαινε και ο Αλέξης στο Πεκίνο!

To Στίγμα: Οι προστάτες των  ... ανέργων !!

Υπήρξαν επιχειρηματίες που παρακαλούσαν να επιστρέψουμε στην δραχμή, ελπίζοντας ότι εκείνη την ώρα θα έσβηνε ένα μεγάλο μέρος των χρεών τους. Κόμματα και πολιτικοί που επένδυσαν στην ώρα που ο ελληνικός λαός θα ζούσε μόνο με το δελτίο. Όλοι αυτοί έχουν πλέον ένα βασικό πρόβλημα προσανατολισμού: Η χώρα έχει αυξήσει τις πιθανότητές της να αφήσει πίσω της τα συντρίμμια της κρίσης. Η πρώτη μεγάλη ιδιωτικοποίηση, αυτή του ΟΠΑΠ, έγινε και παρά το γεγονός ότι οι δυνάμεις της διαπλοκής πολέμησαν λυσσασμένα για να την αποτρέψουν. Ο ξένος Τύπος αρχίζει να αναγνωρίζει όλα όσα έχουν γίνει με τις θυσίες του ελληνικού λαού, το χρηματιστήριο ανεβαίνει και ξένος οίκος προτείνει την αγορά ελληνικών ομολόγων! Ειδικά αυτό το τελευταίο ήταν που ενόχλησε ιδιαίτερα. Διότι γνωρίζουν ότι οι ξένες μεγάλες τράπεζες δεν χαρίζονται σε κανέναν όταν μιλάνε για λεφτά! Έχουμε κάποιες πρώτες ενθαρρυντικές ενδείξεις. Το παιγνίδι δεν έχει ακόμη κερδηθεί. Χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια και κυρίως να αρχίσουν να εισρέουν κεφάλαια για επενδύσεις. Δίχως επενδύσεις δεν υπάρχουν νέες θέσεις εργασίας. Το ότι οι αντίπαλοι της κυβέρνησης απειλούν κάθε επενδυτή που εμφανίζεται στην χώρα και ταυτόχρονα εμφανίζονται ως υποστηρικτές των ανέργων και των αδυνάτων, είναι κάτι που υπερβαίνει κι αυτά ακόμη τα όρια της υποκρισίας.

Κι όμως η Ελλάδα αλλάζει...

To Στίγμα: Φως στο τούνελ ;

Οι εκθέσεις και τα θετικά  δημοσιεύματα  για την Ελλάδα πλέον, μετά από μερικούς μήνες διάλειμμα, εξελίσσονται σε χιονοστιβάδα. Οι ξένοι βλέπουν πώς κάτι αλλάζει στην Ελλάδα, γεγονός που δεν βλέπουμε εμείς, ακόμη. Αλλάζει η Ελλάδα ή απλά οι ξένοι αναλυτές και δημοσιογράφοι είναι θύματα παραπλάνησης; Ο καιρός θα δείξει... Πάντως η πεποίθηση που αποκτούν  οι ξένοι για την Ελλάδα ενδέχεται να έχει επίδραση στην διαμόρφωση των πεποιθήσεων στην Ελλάδα και κατά συνέπεια και των εξελίξεων στην τελευταία. Το ταμπού των απολύσεων στο ελληνικό δημόσιο έχει καταρρεύσει επιπλέον το πολιτικό-συνδικαλιστικό κύκλωμα των ημετέρων που λυμαίνεται τη χώρα έχασε μια από τις πλουσιότερες πηγές διαφθοράς και οικονομικής αναπαραγωγής του, τον ΟΠΑΠ με τη διαφημιστική δαπάνη του οποίου επηρέαζε την κοινή γνώμη... Είχε προηγηθεί η πώληση της γαλακτοβιομηχανίας παρά τις διαμαρτυρίες των τοπικών βουλευτών και δημάρχων, οι οποίοι όπως είχαμε υπολογίσει είχαν τους λόγους τους.
Πριν από τρία χρόνια η άρση της μονιμότητας θα συνοδευόταν με συγκρούσεις και εφόδους στη Βουλή, με αποσκιρτήσεις «πατριωτών» βουλευτών με πλατεία «σοσιαλιστική» συνείδηση, η οποία μόνο αυτή είναι ικανή να διακρίνει τον βαθειά ταξικό χαρακτήρα της απόφασης  να τιμωρούνται οι επίορκοι, κλέφτες και κοπανατζήδες δημόσιοι υπάλληλοι...

Αξιολόγηση, ο εχθρός του κάθε βολεμένου

To Στίγμα: Ποιος φοβάται την αξιολόγηση ;

Λένε συνέχεια για το πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι θα απολυθούν. Δέκα χιλιάδες, είκοσι χιλιάδες, διακόσιες χιλιάδες και έπειτα τα παίρνουν πίσω. Κι ύστερα πιάνουν το νήμα από την αρχή, σαν να πρόκειται για γεροντοκόρες που θέλουν να σκοτώσουν την ώρα τους. Μόνο που έτσι σκοτώνουν και τα τελευταία αποθέματα υπομονής και όποια ψήγματα λογικής... Δεν είμαι εναντίον των απολύσεων στο δημόσιο. Κάθε άλλο! Θεωρώ εντελώς παράλογο το σημερινό καθεστώς, το οποίο απαγορεύει στην πράξη την απόλυση ακόμη και υπαλλήλων που έχουν καταδικαστεί για βαρύτατα αδικήματα. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι αρχίζουμε και απολύουμε υπαλλήλους με κλήρωση. Ούτε ότι οι απολύσεις γίνονται αυτοσκοπός. Σαν να πρόκειται, δηλαδή, για αποστολή που μας ανέθεσε ο Ύψιστος με σκοπό την σωτηρία της ψυχής μας. Να γίνουν απολύσεις στο δημόσιο! Να γίνουν απολύσεις των ανίκανων, των τεμπέληδων, των διεφθαρμένων. Ότι θα γινότανε, δηλαδή, σε μία οποιαδήποτε ιδιωτική εταιρεία. Και την θέση τους να την πάρουν άνθρωποι που έχουν τα προσόντα και την θέληση για να κάνουν την δουλειά.  Το ποιος θα φύγει δεν θα το κρίνουμε εμείς, ούτε κάποιος πολιτικός. Ούτε, φυσικά, οι συνδικαλιστές. Το ζητούμενο είναι να δημιουργήσουμε αξιόπιστους και ανεξάρτητους από την πολιτική εξουσία μηχανισμούς αξιολόγησης των υπαλλήλων. Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι τόσες χιλιάδες ελληνόπουλα που έχουν σπουδάσει σε Ελλάδα και σε εξωτερικό δεν έχουν τις γνώσεις για να στελεχώσουν έναν τέτοιο οργανισμό.

Τα χάλια της εκπαίδευσης δεν αντέχουν σε συγκρίσεις

To Στίγμα: ουδέν σχόλιο

Μπορεί να έχουν δίκιο βουνό οι καθηγητές που καλούνται να δουλέψουν δύο ακόμη ώρες την εβδομάδα αλλά δεν θα βρουν την κοινωνία στο πλευρό τους γιατί έχουν και οι ίδιοι τεράστια ευθύνη στη σημερινή κατάντια του εκπαιδευτικού συστήματος. Είναι ντροπή λοιπόν να επιδιώκουν συγκρίσεις με χώρες της Ευρώπης αλλά και των Βαλκανίων. Αυτή η κατάντια της παιδείας, με το κηφηναριό των εκπαιδευτικών σε πολιτικά γραφεία να κάνουν ρουσφέτια, σε υπουργικά γραφεία να βαράνε μύγες, και με τους κοπανατζήδες, που προκάλεσε ο δικομματισμός Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ στην μεταπολίτευση, έφθασε στα όρια της πληρωμής. Ένας «λογαριασμός» λοιπόν είναι και η αύξηση των ωρών εργασίας  για την οποία οι εκπρόσωποι των συντεχνιών των κρατικών εκπαιδευτικών βράχνιασαν να μιλάνε, τις ημέρες αυτές, σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις λέγοντας τα δικά τους.
Όμως η ακατάσχετη επιχειρηματολογία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να μεταβάλλει την θλιβερή εικόνα και στο χώρο αυτό.
Ότι το εκπαιδευτικό σύστημα έχει τόσο μεγάλη διαπλοκή με τα κόμματα που είναι εντελώς αδύνατον να διαχωριστούν πλέον οι ευθύνες της μίας ή της άλλης πλευράς.

Ας θυμηθούμε σκηνές διαπλοκής λίγο πριν την κρίση.