Τι είδε ο Έλληνας στην Αυστραλία...

Το Στίγμα: Για όλα φταίνε οι ... άλλοι.(βλ. Ελλάδα)

Αν μη τι άλλο, ένα από τα πιο αγαπημένα αθλήματα των Ελλήνων είναι η κωλοτούμπα.  Από εκεί που όλοι ύβριζαν τους Γερμανούς , ξαφνικά συμφωνούν όλοι με το γερμανικό περιοδικό “ Stern ” πως 2.000 οικογένειες κατέστρεψαν την Ελλάδα. Άντε, τη βρήκαμε τη λύση πάλι… Ας τελειώνουμε μ’ αυτούς , να λυθούν όλα τα προβλήματά μας . Ας καθαρίσουμε με όποιον Έλληνα επιχειρηματία υπάρχει, ας τους πάρει η μπάλα όλους , όπως πήρε και τους δημόσιους υπαλλήλους, καταδικάζοντας για πάντα αυτούς που δουλεύουν και προσπαθούν μ’ αυτούς που ( δεν με ενδιαφέρει, αν είναι λίγοι ή πολλοί ) κάθονται και πίνουν εις υγείαν των κορόιδων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως φέρει ευθύνες και ίσως  τις μεγαλύτερες και η άρχουσα τάξη της χώρας αυτής , όπως και όλοι μας, όπως και οι Γερμανοί κ.α. . Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι επιχειρηματίες θα πρέπει να πάψουν να ζουν με τις χορηγίες του κράτους, οι αγρότες με τις επιδοτήσεις τις Ε.Ε. και οι πολίτες να συνηθίσουν στην παύση των ρουσφετολογικών και άχρηστων διορισμών ( που τόσα χρόνια γίνονταν χωρίς καμία οργάνωση και διαγωνιστική διαδικασία ). Βλέπω όμως και ακούω χιλιάδες ανθρώπους να καταγγέλλουν και να φωνάζουν συνεχώς για τους πάντες και τα πάντα. Μα όταν έρθει η στιγμή να προτείνουν λύσεις, στέκονται και σε κοιτάνε σαν το γουρουνόψαρο ή σου προτείνουν ανεδαφικά και ιδεαλιστικά πράγματα.

Οι Έλληνες έχουμε όλα τα καλά του κόσμου. Δύο μας λείπουν : 1) Η οργάνωση και 2) η τήρηση των νόμων. Στην περίπτωση που αυτά προϋπήρχαν, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ τώρα ή οι συνέπειες θα ήταν πολύ περιορισμένες.  Πρόσφατα επισκέφτηκα την Αυστραλία... Μπορεί να μην ενθουσιάστηκα από τον τρόπο ζωής τους , τους παραδέχτηκα όμως για τα δύο παραπάνω προαπαιτούμενα που εμείς δεν έχουμε και τα οποία, δυστυχώς για εμάς , αποτελούν τα θεμέλια μιας καλώς ευνομούμενης πολιτισμένης κοινωνίας. Θα αναφέρω μόνο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μας σταμάτησε η αστυνομία, γιατί πηγαίναμε με 61 αντί για 60! Χωρίς να μιλήσουν αυτοί που μας συνόδευαν, δέχτηκαν την κλήση η οποία, όπως έμαθα αργότερα πέρασε μέσα από περιπολικό απευθείας στα κεντρικά της αστυνομίας , ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα ανθρώπινης παρέμβασης. Για να μην αναφέρω τους πόντους που χάσαμε από το δίπλωμα. Τώρα υποθέστε τι θα γινόταν σε μια αντίστοιχη περίπτωση στην Ελλάδα. Γνωρίζατε ότι στην Αυστραλία της « νεοφιλελεύθερης » πολιτικής το κράτος δε δίνει σύνταξη σε όσους έχουν δύο σπίτια ή έχουν πάνω από ένα συγκεκριμένο ποσό χρημάτων στην τράπεζα , δίνοντας συντάξεις σ’ αυτούς που τις έχουν πραγματικά ανάγκη, δίνοντας πάρα πολλά χρήματα για την κάθε γέννηση παιδιού και ένα αξιόλογο επίδομα ανεργίας; Φανταστείτε να έπεφτε μια παρόμοια πρόταση εδώ. Θα μου πείτε είναι άδικο για αυτούς που είχαν κρατήσεις, αλλά και εγώ θα σας πω ποιος τα έχει πραγματικά ανάγκη , ποιοι αποτελούν το μέλλον μιας κοινωνίας ;
Αν τηρούνταν οι νόμοι στους διορισμούς, το εργατικό δυναμικό θα διοχετευόταν σε άλλους τομείς και το παραγωγικό μοντέλο της χώρας θα ήταν διαφορετικό. Αν υπήρχε σωστός έλεγχος και μηχανογράφηση, η φοροδιαφυγή δε θα ήταν το εθνικό μας σπορ. Οι επιδοτήσεις θα πήγαιναν πραγματικά στα έργα και στις καλλιέργειες και όχι στις τσέπες αγροτών και επιχειρηματιών. Άμα ζητούσαμε όλοι απόδειξη, δε θα είχαμε τόσους φόρους. Άμα κάναμε ο καθένας ένα μικρό βήμα βελτίωσης  για τον εαυτό του , τότε θα είχε βελτιωθεί και το κράτος. ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ. Είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Είναι η μικρογραφία μιας σχολικής τάξης. Αν τηρούνται οι κανόνες, τότε το μάθημα γίνεται και οι στόχοι επιτυγχάνονται. Αν όχι, τότε έχουμε μπάχαλο. Από εκεί και πέρα ποιο είδος διδασκαλίας θα χρησιμοποιήσουμε το επιλέγουμε εμείς,  ανάλογα με τα αποτελέσματα. Συνήθως η λύση είναι η χρήση όλων των μοντέλων εκπαίδευσης ανάλογα με τις ανάγκες. Το ίδιο ισχύει και με τα μοντέλα οικονομίας. Δεν υπάρχει τέλειο μοντέλο. Η λύση βρίσκεται κάπου στη μέση. Το θέμα είναι να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να εφαρμοστούν, δηλαδή η τήρηση των νόμων και η οργάνωση των δομών. Για άλλη μια φορά  βλέπουμε το δέντρο ( μαλώνουμε για τα μοντέλα ) και χάνουμε το δάσος.  Μα θα μου πείτε όλα αυτά τα «αν» είναι ρεαλιστικά ; Ναι είναι… Αφού μπορούν και άλλοι , μπορούμε και εμείς να τα κάνουμε και να γίνουμε καλύτεροι απ’ αυτούς. Πρέπει να κάτσουμε και να παλέψουμε όλοι για την ανασυγκρότηση της χώρας. Ο καθένας από το πόστο του. Η φυγή δεν είναι λύση.  Είναι αναγκαίο να κάνουμε την κωλοτούμπα και όλα τα  « αν » να τα κάνουμε πραγματικότητα. Είναι απαραίτητο να πάψουμε να τρώμε τις σάρκες μας   και να κάνουμε μια ακόμα μεγαλύτερη κωλοτούμπα. Να δημιουργήσουμε μια κοινωνία όπου εργοδότες και εργαζόμενοι να συνεργάζονται και να μην βλέπουν σαν εχθρούς  ο ένας τον άλλο, όπου ο πολίτης θα σέβεται το κράτος και αυτό με τη σειρά του θα σέβεται τον πολίτη. Όπου ο καθένας θα κοιτά να προοδεύσει και θα κοιτά να φτάσει τον διπλανό του με προσπάθεια και έννομα μέσα και όχι να βρεθεί από πάνω του με κομματικές τοποθετήσεις ή λοβιτούρες. Όπου ο συνδικαλισμός θα πάρει μια νέα, ευρωπαϊκή μορφή και δε θα έχει την αναχρονιστική οσμή του σήμερα. Και εδώ ακριβώς είναι που πρέπει να λειτουργήσει ο έλεγχος από τον κρατικό μηχανισμό, μέσα από σταθερές και ανεξάρτητες αρχές.  Θα είναι η πιο μεγάλη κυβίστηση στην ιστορία μας. Μπορεί να πονέσουμε λίγο προσωρινά , μπορεί να χάσουμε λίγο την πορεία μας , αλλά στο τέλος σηκώνοντας το κεφάλι μας θα δούμε το φως του ήλιου σίγουρα…

        
Με εκτίμηση

Κοτζιάμπασης Μιλτιάδης

 

Πηγή : capital.gr