Η σκληρή αλήθεια και η ελπίδα για την Ελλάδα

Το Στίγμα: Ανταγωνιστικότητα επειγόντως

Αν ή Ελλάδα ήταν ένα πρόσωπο, τότε το άτομο αυτό γεννήθηκε στις στάχτες του τελευταίου πολέμου και μετά το ’50 δούλεψε σκληρά μέχρι τη μεταπολίτευση.

Οι «προοδευτικοί» αρέσκονται να πιστεύουν πως το θαύμα της μεταπολεμικής ανάπτυξης οφειλόταν στην «θαυματουργή» υποτίμηση του Μαρκεζίνη. Παρατηρώντας την εξέλιξη αυτής της χώρας έχω πειστεί πως σημαντικότερο ρόλο έπαιξε το ψυχροπολεμικό αυταρχικό μεταπολεμικό καθεστώς…

Του Κώστα Στούπα

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο «άνθρωπος» Ελλάς απέκτησε περιουσιακά στοιχεία και κυρίως έγινε αξιόχρεος.

Όπως όλα τα έμβια που αποσκοπούν στη μεγιστοποίηση της ικανοποίησης, στη συνέχεια σπατάλησε τις οικονομίες και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το αξιόχρεο που είχε αποκτήσει…

Από εκεί που μέχρι το ’80 ζούσε κάτω από τις δυνατότητες της οικονομίας που είχε στήσει, μετά το ’80 άρχισε να ζει πάνω από αυτές… Είναι αλήθεια πως οι ανάλογες διεθνείς συνθήκες ευνόησαν μέχρι υπερβολής αυτή τη διαβίωση  στα «νέφη» των χρεών.

Ο «σοσιαλισμός» και η παρασιτοκρατία προέκυψαν μετά το ’80 γιατί το επέτρεψαν οι συνθήκες. Τώρα θα εξαλειφθούν με ρυθμό ανάλογο με αυτόν που εξαλείφονται οι καταθέσεις της μικρομεσαίας τάξης στις τράπεζες.

Αν είχαμε δραχμή θα είχε γίνει πιο γρήγορα με την υποτίμηση του νομίσματος και από μια άποψη αυτό θα ήταν περισσότερο ανακουφιστικό γιατί ο χρόνος της αναμονής ενός δυσμενούς γεγονότος όπως είναι η προσαρμογή σε χαμηλότερα επίπεδο διαβίωσης, είναι οδυνηρό μέγεθος…

Η παρουσία του ισχυρού ευρώ κάνει την προσαρμογή περισσότερο βασανιστική ψυχολογικά, δυσκολεύει το μηδενισμό του κοντέρ, αλλά όταν η χώρα θα είναι έτοιμη να προσελκύσει επενδύσεις, θα είναι πιο εύκολο το διεθνές κεφάλαιο να επιλέξει μια χώρα με σταθερό νόμισμα…

Η ισχυρισμός της άκρας αριστεράς και της άκρας δεξιάς πως δεν χρειαζόμαστε διεθνείς επενδύσεις για οικονομική ανάπτυξη, αλλά θα την πετύχουμε με κρατικό σχεδιασμό και ίδιους πόρους, είναι αστεία υπόθεση και μοιάζει με αυτό που είχαν διαβάσει κάποτε πως μπορούμε να γίνουμε αυτάρκεις από άποψη αποθεμάτων πετρελαίου δεσμεύοντας τις ποσότητες που υπάρχουν στους καυστήρες των πολυκατοικιών και τα βυτία των εταιρειών…

Η άκρα δεξιά και η άκρα αριστερά διογκώνονται καθώς το επίπεδο διαβίωσης μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων προσαρμόζεται χαμηλότερα. Η οργή αυτή είναι μεγαλύτερη όσο παραμένει άγνωστο πόσο χαμηλότερα θα σταματήσει η προσαρμογή.

Οι δημαγωγοί υπόσχονται επιστροφή στην ευημερία με δανεικά όταν ο μέσος Έλληνας πλησίαζε το επίπεδο διαβίωσης του μέσου Γερμανού, χωρίς αυτό να υποστηρίζεται από την αντίστοιχη οικονομία.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ευφυής για να αντιληφθεί πώς αυτά είναι ψέματα. Δεν χρειάζεται να είναι ευφυής επίσης για να καταλαβαίνει πως το να δίνεις ψευδείς υποσχέσεις σε απελπισμένους είναι σαν να κουνάς μια κόκκινη σημαία μπροστά από ταύρο χωρίς να γνωρίζεις τις τεχνικές του ταυρομάχου…

Το επίπεδο διαβίωσης στην Ελλάδα θα σταματήσει να πέφτει όταν στον ιδιωτικό τομέα οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργούνται θα είναι περισσότερες από αυτές που θα χάνονται. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό…

Ακόμη και τα άκρα να έρθουν στην εξουσία, στο βαθμό που δεν υπάρξει κάποια διεθνής ανατροπή, η οποία  δεν φαίνεται να προκύπτει και στο βαθμό που η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα που εξαρτάται από εισαγωγές κεφαλαίων, βασικών αγαθών και πολιτικής σταθερότητας, θα πρόκειται για μια εμπειρία λίγων μηνών που θα μηδενίσει το κοντέρ των ψευδαισθήσεων…

Πριν την κατάρρευση της σοβιετίας ή του άξονα θα μπορούσε να παγιωθεί κάποια κατάσταση για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα με εξωτερική στήριξη. Αλλά τώρα μοιάζουν σαν να ανοίγουν τρύπες στο νερό…

Όπως υποστηρίζει η στήλη από την αρχή αυτής της κρίσης δεν είναι οι συμβάσεις εργασίας που διατηρούν υψηλό το βιοτικό επίπεδο μιας χώρας, ούτε οι διορισμοί στο δημόσιο και τις μονοπωλιακές ΔΕΚΟ, είναι η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, το σταθερό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον και η επιχειρηματικότητα.

Οι απεργίες αυτή την περίοδο δεν βοηθούν στην διατήρηση του βιοτικού επιπέδου αλλά στην πιο γρήγορη πτώση του. Οι απεργίες έχουν νόημα όταν υπάρχουν επιχειρήσεις που κερδίζουν στη χώρα και δεν φροντίζουν ένας μέρος των κερδών των μετόχων να πηγαίνει στους εργαζόμενους και την κοινωνία…

Ιδίως οι απεργίες των «ρετιρέ» του δημοσίου και των συντεχνιών μοιάζουν με προσπάθεια των προνομιούχων να αφαιρέσουν το πετρέλαιο από τους καυστήρες των μη προνομιούχων πριν τον πιο δύσκολο χειμώνα της επόμενης δεκαετίας…
ΠΗΓΗ: «www.capital.gr»

Πηγή: http://www.defence-point.gr/news/?p=62305