Του Κώστα Στούπα
 |
| Το Στίγμα: Δάσκαλε που δίδασκες ..... |
Σε αρκετούς προκαλεί εντύπωση πως πολλοί κράχτες εναντίον της φοροδιαφυγής ή εναντίον του μνημονίου είναι διακεκριμένοι φοροφυγάδες ή έχουν κάμποσα εκατομμύρια στο εξωτερικό. Είναι μάλιστα χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία μερικά από τα πλέον «λερωμένα» εξαπτέρυγα της κλεπτοκρατίας που χρεοκόπησε τη χώρα (των Άκηδων και συναφών πολιτικών και οικονομικών απατεώνων) έχουν συμπλεύσει και το ρεύμα και ηγούνται θεωρητικώς και λεκτικώς της κάθαρσης. Στο χώρο του τύπου μάλιστα αυτό τείνει να λάβει διαστάσεις πλημμύρας.
Οι συνήθειες των ανθρώπων
Όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν να πληρώσουν λιγότερους φόρους, όπως όλοι οι άνθρωποι από κάθε συναλλαγή προσπαθούν να βγάλουν το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος.
Όλοι επίσης γνωρίζουμε πώς αν κανένας δεν πληρώνει φόρους, τότε το κράτος δεν έχει τους απαραίτητους πόρους να λειτουργήσει και χωρίς την παρουσία του διαλύεται η κοινωνία και φυσικά η αγορά από τη συμμετοχή στην οποία κερδίζουμε τα προς το ζειν και το ευ ζειν. Η αγορά για να λειτουργεί απαιτεί κανόνες συναλλαγής, απαιτεί την ύπαρξη δικαιοσύνης για να επιλύονται οι διαφορές μεταξύ ιδιωτών ή κράτους και ιδιωτών, απαιτεί αστυνομία που επιβάλει τους νόμους, παιδεία, υγεία δρόμους... Προκειμένου να μπορεί να κερδίζει κάποιος, είτε σαν εργαζόμενος είτε σαν επιχειρηματίας χρειάζεται να συνεισφέρει στο να υπάρχει κράτος, δικαιοσύνη, παιδεία, υγεία κλπ.
Αν δεν συνεισφέρει κανένας, δεν θα υπάρχει περιθώριο να κερδίζει ή να νιώθει ασφαλής για να ασχοληθεί με την προκοπή υλική και πνευματική κανένας. Η συνεισφορά στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι φόροι.
Αν οι φόροι υπερβαίνουν ένα σημείο επί του κέρδους, τότε το κίνητρο για κέρδος μειώνεται. Όταν μειώνεται το κίνητρο για κέρδος έχουμε κοινωνίες που παράγουν λιγότερα απ’ όσα χρειάζονται για να ζουν συγκριτικά αξιοπρεπώς. Με λίγα λόγια έχουμε «βαρύ» σοσιαλισμό.
Χρειάζεται κάποια ισορροπία η οποία θα μπορούσε να βρίσκεται σε άλλο σημείο ανάλογα με την εκάστοτε χρονική συγκυρία.
Όποιος φοροδιαφεύγει συνήθως το κάνει κρυφά, όχι απλά γιατί φοβάται την τιμωρία από τον έλεγχο, αλλά γιατί αν κάνουν όλοι το ίδιο τότε θα καταστραφεί το εισόδημα όλων.
Μάλιστα, προς το συμφέρον αυτού που φοροδιαφεύγει είναι να παροτρύνει τους άλλους να πληρώνουν φόρους υψηλότερους, αφού επωμίζονται και το δικό του μερίδιο, προκειμένου να κερδίζει αυτός περισσότερα.
Με όρους κοινωνοβιολογίας θα λέγαμε πως επιλέγει το ρόλο του αποστάτη από την κοινότητα. Για να απολαμβάνει όμως τα οφέλη της κοινότητας θα πρέπει να εμφανίζει προς τους άλλους το ρόλο του συνεργάτη.
Για να υπάρχει κοινότητα πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη προϋποθέτει και η αγορά μιας και στηρίζεται στις εθελοντικές ανταλλαγές και αποτελεί το θεμέλιο λίθο κάθε οικονομικής δραστηριότητας.
Όταν κάποιος λοιπόν εμφανίζεται σαν διαπρύσιος κήρυκας εναντίον της φοροδιαφυγής και ο ίδιος συλλαμβάνεται να φοροδιαφεύγει κατά μεθοδικό τρόπο, είναι προφανές πως εμπαίζει την κοινωνία και όσους τον εμπιστεύονται. Είναι ένας αποστάτης της κοινότητας.
Ο Bruce Schneir στο βιβλίο Liars & Outliars που πραγματεύεται το ζήτημα της εμπιστοσύνης και με όρους κοινωνιοβιολογίας, περιγράφει τα εξής:
«Σε κάθε οικοσύστημα υπάρχει σαν βάση η συνεργασία. Αλλά υπάρχουν και οι αποστάτες που βάζουν πάνω από τη συνεργασία το ατομικό συμφέρον.
Όλοι επιθυμούμε αυτά που έχουν οι άλλοι, αλλά συλλογικά είμαστε καλύτερα και νιώθουμε ασφαλέστεροι όταν σεβόμαστε την περιουσία του άλλου. Είμαστε συλλογικά καλύτεροι όταν ο καθένας πληρώνει τους φόρους που του αναλογούν και γενικότερα όταν η κοινωνία έχει θέσει κάποια όρια στα ατομικά συμφέροντα.
Μια κοινωνία στηρίζεται στη συνεργασία και την εμπιστοσύνη. Όταν οι αποστάτες, που δεν πληρώνουν φόρους, κλέβουν, ληστεύουν, η κοινωνία καταρρέει. Το ίδιο συμβαίνει και όταν τα παράσιτα ξεπερνούν το όριο αντοχής ανανέωσης του ξενιστή...».
Όταν κάποιος διακηρύσσει προκλητικά την πίστη του και πειθαρχία στο κοινό συμφέρον πολλές φορές το κάνει για να θολώσει τα νερά και να εκμεταλλευτεί την εμπιστοσύνη των άλλων.
Αυτό αποτελεί ένα βασικό μειονέκτημα του σοσιαλισμού των ηχηρών επικλήσεων στην ισότητα και τη δίκαιη αναδιανομή.
Υπάρχουν αυτοί που υποστηρίζουν πως οι φόροι είναι κάτι που αφορά κάποιους άλλους πολύ πλούσιους. Το πλούσιος είναι σχετική έννοια. Ο Μανώλης Γλέζος είχε δηλώσει προ μηνών πως πλούσιος είναι όποιος έχει εισόδημα πάνω από 20.000 το χρόνο και πρέπει γι’ αυτό να καταβάλει φόρο.
Το πρόσφατο οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ όριζε πως ένα νοικοκυριό που αθροίζει περιουσιακά στοιχεία πάνω από 300.000 ευρώ (ακίνητα, καταθέσεις, μετοχές, κοσμήματα, έργα τέχνης) άσχετα από το αν εισπράττει έσοδα από αυτά θα πρέπει να καταβάλει φόρο...
Κατά συνέπεια κάποιος που εισπράττει αμοιβή από μια συναλλαγή 1 ή 2 εκατομμύρια ευρώ πρέπει να λογίζεται σαν πλούσιος; Τι γίνεται όμως όταν ο ίδιος υποστηρίζει διακαώς πως κάποιοι πιο πλούσιοι οφείλουν να πληρώνουν φόρους;
Και πόσοι είναι αυτοί οι πιο πλούσιοι στην Ελλάδα, μια χώρα χωρίς μεγάλες επιχειρήσεις όπου ακμάζουν μόνο οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι πολεοδόμοι και οι εφοριακοί και κυρίως όσοι από αυτούς έχουν συναλλαγές με το δημόσιο σε βάρος των φορολογουμένων;
Υπάρχουν δυο απόψεις για τη φορολογία
Η μία υποστηρίζει να εισπράττει το κράτος περισσότερα από λίγους.
Η άλλη υποστηρίζει να εισπράττει λίγα από πολλούς.
Κυρίως το κράτος δεν πρέπει να εισπράττει περισσότερα απ’ όσα χρειάζεται για να προσφέρει υπηρεσίες και να εμπεδώνει την εμπιστοσύνη. Αν το κάνει αυτό ευνοεί τον παρασιτισμό και όταν τα παράσιτα γίνονται περισσότερα από τους ξενιστές ο οργανισμός ασθενεί και στο τέλος καταρρέει, εξαφανίζοντας ξενιστές και παράσιτα.
Η περίπτωση Μητρόπουλου...
Είναι χαρακτηριστική του κλίματος των ημερών η υπόθεση του γνωστού εργατολόγου και πολιτικού κ. Αλέξη Μητρόπουλου ο οποίος εξέδωσε προχθές την παρακάτω ανακοίνωση.
«Αναφορικά με το σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ (στήλη το ΣΤΙΓΜΑ) όπου ψευδώς αναφέρεται ότι δεν έχω δηλώσει αμοιβή από υπόθεση που είχε χειριστεί το δικηγορικό μου γραφείο πριν 14 χρόνια ( 1999), αντί άλλης διάψευσης, καταθέτω στην ελληνική κοινή γνώμη τα παρακάτω έγγραφα:
Α) Βεβαίωση επίσημης μεταφοράς-δήλωσης του κεφαλαίου από το εξωτερικό,
Β) Επίσημες βεβαιώσεις φόρων που εισπράχθηκαν υπέρ του ελληνικού δημοσίου,
Γ) Αντίγραφο της φορολογικής μου δήλωσης του έτους εισαγωγής του συγκεκριμένου ποσού και
Δ) Πρόσφατη έκθεση ελέγχου για τα έτη 2007 - 2011 από την οποία προκύπτει ότι ουδεμία φορολογική παράβαση με βαρύνει
Αλ. Π. Μητρόπουλος»
Σχόλιο
Η δήλωση του κ. Μητρόπουλου είναι πράγματι αποστομωτική. Τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών ή άλλη απόδειξη δεν αναφέρει πουθενά. Άρα, το ποσό δεν έχει φορολογηθεί ούτε ως εισόδημα ούτε έχει καταβληθεί γι’ αυτό φόρος προστιθέμενης αξίας...
Από τα συμφραζόμενα φαίνεται πως το ποσό έχει κατατεθεί κατευθείαν στο εξωτερικό και επειδή δεν μπορούσε να αιτιολογηθεί σαν κατάθεση έκανε χρήση της χαριστικής ρύθμισης Αλογοσκούφη για τους φοροφυγάδες όπου έναντι ευτελούς φόρου επαναπατρίστηκε;
Μου διαφεύγει κάποια πτυχή;
Η περίπτωση αυτή δεν αποτελεί την εξαίρεση. Μάλλον στην Ελλάδα αποτελεί τον κανόνα. Όποιος μπορεί να φοροδιαφύγει, φοροδιαφεύγει.
Το ηθικό ζήτημα προκύπτει σε σχέση με τη δημόσια εικόνα των όσων υποστηρίζει.
Πηγή:www.capital.gr
Όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν να πληρώσουν λιγότερους φόρους, όπως όλοι οι άνθρωποι από κάθε συναλλαγή προσπαθούν να βγάλουν το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος.
Όλοι επίσης γνωρίζουμε πώς αν κανένας δεν πληρώνει φόρους, τότε το κράτος δεν έχει τους απαραίτητους πόρους να λειτουργήσει και χωρίς την παρουσία του διαλύεται η κοινωνία και φυσικά η αγορά από τη συμμετοχή στην οποία κερδίζουμε τα προς το ζειν και το ευ ζειν. Η αγορά για να λειτουργεί απαιτεί κανόνες συναλλαγής, απαιτεί την ύπαρξη δικαιοσύνης για να επιλύονται οι διαφορές μεταξύ ιδιωτών ή κράτους και ιδιωτών, απαιτεί αστυνομία που επιβάλει τους νόμους, παιδεία, υγεία δρόμους... Προκειμένου να μπορεί να κερδίζει κάποιος, είτε σαν εργαζόμενος είτε σαν επιχειρηματίας χρειάζεται να συνεισφέρει στο να υπάρχει κράτος, δικαιοσύνη, παιδεία, υγεία κλπ.
Αν δεν συνεισφέρει κανένας, δεν θα υπάρχει περιθώριο να κερδίζει ή να νιώθει ασφαλής για να ασχοληθεί με την προκοπή υλική και πνευματική κανένας. Η συνεισφορά στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι φόροι.
Αν οι φόροι υπερβαίνουν ένα σημείο επί του κέρδους, τότε το κίνητρο για κέρδος μειώνεται. Όταν μειώνεται το κίνητρο για κέρδος έχουμε κοινωνίες που παράγουν λιγότερα απ’ όσα χρειάζονται για να ζουν συγκριτικά αξιοπρεπώς. Με λίγα λόγια έχουμε «βαρύ» σοσιαλισμό.
Χρειάζεται κάποια ισορροπία η οποία θα μπορούσε να βρίσκεται σε άλλο σημείο ανάλογα με την εκάστοτε χρονική συγκυρία.
Όποιος φοροδιαφεύγει συνήθως το κάνει κρυφά, όχι απλά γιατί φοβάται την τιμωρία από τον έλεγχο, αλλά γιατί αν κάνουν όλοι το ίδιο τότε θα καταστραφεί το εισόδημα όλων.
Μάλιστα, προς το συμφέρον αυτού που φοροδιαφεύγει είναι να παροτρύνει τους άλλους να πληρώνουν φόρους υψηλότερους, αφού επωμίζονται και το δικό του μερίδιο, προκειμένου να κερδίζει αυτός περισσότερα.
Με όρους κοινωνοβιολογίας θα λέγαμε πως επιλέγει το ρόλο του αποστάτη από την κοινότητα. Για να απολαμβάνει όμως τα οφέλη της κοινότητας θα πρέπει να εμφανίζει προς τους άλλους το ρόλο του συνεργάτη.
Για να υπάρχει κοινότητα πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη προϋποθέτει και η αγορά μιας και στηρίζεται στις εθελοντικές ανταλλαγές και αποτελεί το θεμέλιο λίθο κάθε οικονομικής δραστηριότητας.
Όταν κάποιος λοιπόν εμφανίζεται σαν διαπρύσιος κήρυκας εναντίον της φοροδιαφυγής και ο ίδιος συλλαμβάνεται να φοροδιαφεύγει κατά μεθοδικό τρόπο, είναι προφανές πως εμπαίζει την κοινωνία και όσους τον εμπιστεύονται. Είναι ένας αποστάτης της κοινότητας.
Ο Bruce Schneir στο βιβλίο Liars & Outliars που πραγματεύεται το ζήτημα της εμπιστοσύνης και με όρους κοινωνιοβιολογίας, περιγράφει τα εξής:
«Σε κάθε οικοσύστημα υπάρχει σαν βάση η συνεργασία. Αλλά υπάρχουν και οι αποστάτες που βάζουν πάνω από τη συνεργασία το ατομικό συμφέρον.
Όλοι επιθυμούμε αυτά που έχουν οι άλλοι, αλλά συλλογικά είμαστε καλύτερα και νιώθουμε ασφαλέστεροι όταν σεβόμαστε την περιουσία του άλλου. Είμαστε συλλογικά καλύτεροι όταν ο καθένας πληρώνει τους φόρους που του αναλογούν και γενικότερα όταν η κοινωνία έχει θέσει κάποια όρια στα ατομικά συμφέροντα.
Μια κοινωνία στηρίζεται στη συνεργασία και την εμπιστοσύνη. Όταν οι αποστάτες, που δεν πληρώνουν φόρους, κλέβουν, ληστεύουν, η κοινωνία καταρρέει. Το ίδιο συμβαίνει και όταν τα παράσιτα ξεπερνούν το όριο αντοχής ανανέωσης του ξενιστή...».
Όταν κάποιος διακηρύσσει προκλητικά την πίστη του και πειθαρχία στο κοινό συμφέρον πολλές φορές το κάνει για να θολώσει τα νερά και να εκμεταλλευτεί την εμπιστοσύνη των άλλων.
Αυτό αποτελεί ένα βασικό μειονέκτημα του σοσιαλισμού των ηχηρών επικλήσεων στην ισότητα και τη δίκαιη αναδιανομή.
Υπάρχουν αυτοί που υποστηρίζουν πως οι φόροι είναι κάτι που αφορά κάποιους άλλους πολύ πλούσιους. Το πλούσιος είναι σχετική έννοια. Ο Μανώλης Γλέζος είχε δηλώσει προ μηνών πως πλούσιος είναι όποιος έχει εισόδημα πάνω από 20.000 το χρόνο και πρέπει γι’ αυτό να καταβάλει φόρο.
Το πρόσφατο οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ όριζε πως ένα νοικοκυριό που αθροίζει περιουσιακά στοιχεία πάνω από 300.000 ευρώ (ακίνητα, καταθέσεις, μετοχές, κοσμήματα, έργα τέχνης) άσχετα από το αν εισπράττει έσοδα από αυτά θα πρέπει να καταβάλει φόρο...
Κατά συνέπεια κάποιος που εισπράττει αμοιβή από μια συναλλαγή 1 ή 2 εκατομμύρια ευρώ πρέπει να λογίζεται σαν πλούσιος; Τι γίνεται όμως όταν ο ίδιος υποστηρίζει διακαώς πως κάποιοι πιο πλούσιοι οφείλουν να πληρώνουν φόρους;
Και πόσοι είναι αυτοί οι πιο πλούσιοι στην Ελλάδα, μια χώρα χωρίς μεγάλες επιχειρήσεις όπου ακμάζουν μόνο οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι πολεοδόμοι και οι εφοριακοί και κυρίως όσοι από αυτούς έχουν συναλλαγές με το δημόσιο σε βάρος των φορολογουμένων;
Υπάρχουν δυο απόψεις για τη φορολογία
Η μία υποστηρίζει να εισπράττει το κράτος περισσότερα από λίγους.
Η άλλη υποστηρίζει να εισπράττει λίγα από πολλούς.
Κυρίως το κράτος δεν πρέπει να εισπράττει περισσότερα απ’ όσα χρειάζεται για να προσφέρει υπηρεσίες και να εμπεδώνει την εμπιστοσύνη. Αν το κάνει αυτό ευνοεί τον παρασιτισμό και όταν τα παράσιτα γίνονται περισσότερα από τους ξενιστές ο οργανισμός ασθενεί και στο τέλος καταρρέει, εξαφανίζοντας ξενιστές και παράσιτα.
Η περίπτωση Μητρόπουλου...
Είναι χαρακτηριστική του κλίματος των ημερών η υπόθεση του γνωστού εργατολόγου και πολιτικού κ. Αλέξη Μητρόπουλου ο οποίος εξέδωσε προχθές την παρακάτω ανακοίνωση.
«Αναφορικά με το σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ (στήλη το ΣΤΙΓΜΑ) όπου ψευδώς αναφέρεται ότι δεν έχω δηλώσει αμοιβή από υπόθεση που είχε χειριστεί το δικηγορικό μου γραφείο πριν 14 χρόνια ( 1999), αντί άλλης διάψευσης, καταθέτω στην ελληνική κοινή γνώμη τα παρακάτω έγγραφα:
Α) Βεβαίωση επίσημης μεταφοράς-δήλωσης του κεφαλαίου από το εξωτερικό,
Β) Επίσημες βεβαιώσεις φόρων που εισπράχθηκαν υπέρ του ελληνικού δημοσίου,
Γ) Αντίγραφο της φορολογικής μου δήλωσης του έτους εισαγωγής του συγκεκριμένου ποσού και
Δ) Πρόσφατη έκθεση ελέγχου για τα έτη 2007 - 2011 από την οποία προκύπτει ότι ουδεμία φορολογική παράβαση με βαρύνει
Αλ. Π. Μητρόπουλος»
Σχόλιο
Η δήλωση του κ. Μητρόπουλου είναι πράγματι αποστομωτική. Τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών ή άλλη απόδειξη δεν αναφέρει πουθενά. Άρα, το ποσό δεν έχει φορολογηθεί ούτε ως εισόδημα ούτε έχει καταβληθεί γι’ αυτό φόρος προστιθέμενης αξίας...
Από τα συμφραζόμενα φαίνεται πως το ποσό έχει κατατεθεί κατευθείαν στο εξωτερικό και επειδή δεν μπορούσε να αιτιολογηθεί σαν κατάθεση έκανε χρήση της χαριστικής ρύθμισης Αλογοσκούφη για τους φοροφυγάδες όπου έναντι ευτελούς φόρου επαναπατρίστηκε;
Μου διαφεύγει κάποια πτυχή;
Η περίπτωση αυτή δεν αποτελεί την εξαίρεση. Μάλλον στην Ελλάδα αποτελεί τον κανόνα. Όποιος μπορεί να φοροδιαφύγει, φοροδιαφεύγει.
Το ηθικό ζήτημα προκύπτει σε σχέση με τη δημόσια εικόνα των όσων υποστηρίζει.
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου