 |
| To Στίγμα: «Ο λαός επιθυμεί να εξαπατηθεί... ας τον εξαπατήσουμε.» |
Του Γιώργου Κράλογλου
Πως να σωθεί μια χώρα όπου στην Βουλή ξεχωρίζουν ανεπάγγελτοι με πρώτο επάγγελμα αυτό του βουλευτή και τους ακολουθούν προστάτες αναρχικών και υμνητές χιτλερικών. Σε υπουργεία και Δήμο κάθονταν και κοινοί κλέφτες. Στα σχολεία «διδάσκουν» παιδεραστές. Στα Πανεπιστήμια κατασκευάζονται μολότοφ. Και οι καταχραστές του δημοσίου χρήματος αποκαλούνται απλώς επίορκοι;
Γιατί όπως πάρα πολύ σωστά μου υπενθυμίζει, μεταξύ άλλων, ο πάντα εύστοχος σχολιαστής που βγάζει τίτλους: Όλοι οι κυβερνώντες ακολούθησαν τον κανόνα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων «Vulgus vult decipi, ergo decipiatur» «Ο λαός επιθυμεί να εξαπατηθεί... ας τον εξαπατήσουμε.».
Μπορεί λοιπόν να σώσει την χώρα η σημερινή κυβέρνηση μόνο και μόνο επειδή ο πρωθυπουργός της τα έχει βρει με τους σοσιαλιστές και τους αριστερούς που τον στηρίζουν και εξασφαλίζει τις δόσεις του δανείου; Φτάνει αυτό; Φτάνει δηλαδή η λογιστική αποφυγή της πτώχευσης και η παραμονή στο ευρώ για να πούμε ότι σωθήκαμε;
Μπορεί ίσως να σώσει την χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ εάν έλθει στην κυβέρνηση με αξιωματική αντιπολίτευση την Χρυσή Αυγή μόνο επειδή κατάφερε να στριμώξει το ΚΚΕ και να οδηγήσει σε ημερομηνία λήξεως τους Ανεξάρτητους Έλληνες; Μα ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται να επαναφέρει την οικονομία και την κοινωνία στο 1980 συμπεριλαμβανομένων και των κρατικών υπαλλήλων και των αμοιβών.
Αποκλείεται λοιπόν να σωθούμε γιατί οι ίδιοι οι πολιτικοί από το 1974 και μετά φρόντισαν να φτιάξουν ένα τέτοιο λαό που να μην θέλει να σωθεί.
Ένα λαό που εδώ και 40 χρόνια τον έκαναν να ξεχάσει να ζει με τον τρόπο που έμαθαν να ζουν από την Ευρώπη μέχρι την Κίνα αυτοί που πράγματι ήθελαν να σωθούν.
Ένα λαό που τον άφησαν ελεύθερο να ζει με κλοπιμαία και στην καλύτερη περίπτωση με δανεικά.
Ένα λαό που πάντα περιμένει να τον σώσει ένα κόμμα ανεξάρτητα αν η ιδεολογία που υποστηρίζει δεν έχει καμία σχέση με ό,τι κάνει στην πράξη ως κυβέρνηση όπως απέδειξαν όλα αυτά τα χρόνια η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.
Μήπως όμως μέσα σε αυτή την κοινωνία και την πολιτική του μηδενισμού των αρχών και αξιών βολευόμαστε κι εμείς; Όπως ορθότατα διερωτάται ο σχολιαστής στο τέλος του σχολίου του στο χθεσινό μου σημείωμα.
Και από την επισήμανση αυτή ξεκινάω την σημερινή μου αναφορά στο θέμα για να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και να αναρωτηθούμε αν πράγματι θέλουμε να σωθούμε.
Γιατί αποκλείεται να σωθούμε όσο εμείς δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την πολιτική και ιδίως τα κόμματα παρεμβαίνουν, μόνο για δικό τους παραταξιακό όφελος και όχι για την προκοπή του τόπου, στην οικονομία, στην παιδεία, στον συνδικαλισμό και σε κάθε σχεδιασμό και στόχο.
Ας δούμε πως θα μπορούσαμε να σωθούμε αναλύοντας θεωρητικές δυνατότητες.
Η αξιοποίηση των πιθανών κοιτασμάτων πετρελαίου, φυσικού αερίου και ορυκτού πλούτου (εάν υπάρχουν και εάν είναι αξιοποιήσιμα) είναι ένας δρόμος για την σωτηρία γιατί έτσι ίσως οι κυβερνήσεις να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη και να εφαρμόσουν μέτρα ανακούφισης από την λιτότητα.
Όμως ποιο κόμμα της αντιπολίτευσης θα συναινέσει πολιτικά σε μια εκστρατεία αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής του 1974 που νόμιζε ότι μπορούσε να το κάνει δημιούργησε την Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου για τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο, την ΕΛΕΒΜΕ για τα πετροχημικά, την ΜΕΤΒΑ για την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και εξαγόρασε την ΛΑΡΚΟ για το νικέλιο.
Μέσα σε 20 χρόνια η ΔΕΠ δεν υπήρχε ούτε σε φωτογραφία. Η ΕΛΕΒΜΕ είχε εξαφανιστεί και το κράτος είχε πετάξει στα σκουπίδια τα μηχανήματα για το πετροχημικό. Η ΜΕΤΒΑ είχε διαλυθεί μαζί με την ΕΤΒΑ και η ΛΑΡΚΟ υπάρχει μόνο για να πουληθεί.
Τι έχει αλλάξει σήμερα λοιπόν για να περιμένουμε να σωθούμε από τον ορυκτό πλούτο;
Άλλος δρόμος είναι οι νέες επενδύσεις.
Ποιο κόμμα θα συναινέσει και εδώ σε μια πολιτική πλήρους αποκρατικοποίησης και προσέλκυσης επενδυτών για αλυσίδα μεγάλων επενδύσεων μέσα σε ένα ειδικό επενδυτικό περιβάλλον που θα αναλάβει την υποχρέωση απασχόλησης του μεγαλύτερου μέρους των 2.000.000 ανέργων;
Αυτήν την στιγμή με κομματική συμπαράσταση υπάρχουν 5-6 μέτωπα κοινωνικής αντίδρασης σε όλα τα σημεία, Χαλκιδική, Κέρκυρα, Κρήτη, Σάμο και Βόρεια Ελλάδα που έχει εκδηλωθεί επενδυτικό ενδιαφέρον.
Τρίτη κατεύθυνση σωτηρίας είναι η εξυγίανση υπηρεσιών και γραφειοκρατίας του δημόσιου τομέα και της παιδείας στο σύνολο. Ποια κυβέρνηση θα είναι σε θέση να περάσει σχέδια εξυγίανσης και απολύσεων με όλη την αντιπολίτευση και τον ελεγχόμενο κομματικά συνδικαλισμό απέναντί της.
Τελευταίος δρόμος θα ήταν η εκ θεμελίων ανασύνταξη του συστήματος λειτουργίας της ασφάλισης, της υγείας και της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Εδώ όμως έτσι και πειραχτεί έστω και μια τρίχα... θα γίνει επανάσταση.
Άρα αυτός που είναι σε θέση να ανατρέψει την επιχειρηματολογία που παρέθεσα για το πραγματικό ελληνικό πολιτικό κατεστημένο ίσως να είναι και ο Μεσσίας της χώρας και να μην το ξέρουμε.
Πως να σωθεί μια χώρα όπου στην Βουλή ξεχωρίζουν ανεπάγγελτοι με πρώτο επάγγελμα αυτό του βουλευτή και τους ακολουθούν προστάτες αναρχικών και υμνητές χιτλερικών. Σε υπουργεία και Δήμο κάθονταν και κοινοί κλέφτες. Στα σχολεία «διδάσκουν» παιδεραστές. Στα Πανεπιστήμια κατασκευάζονται μολότοφ. Και οι καταχραστές του δημοσίου χρήματος αποκαλούνται απλώς επίορκοι;
Γιατί όπως πάρα πολύ σωστά μου υπενθυμίζει, μεταξύ άλλων, ο πάντα εύστοχος σχολιαστής που βγάζει τίτλους: Όλοι οι κυβερνώντες ακολούθησαν τον κανόνα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων «Vulgus vult decipi, ergo decipiatur» «Ο λαός επιθυμεί να εξαπατηθεί... ας τον εξαπατήσουμε.».
Μπορεί λοιπόν να σώσει την χώρα η σημερινή κυβέρνηση μόνο και μόνο επειδή ο πρωθυπουργός της τα έχει βρει με τους σοσιαλιστές και τους αριστερούς που τον στηρίζουν και εξασφαλίζει τις δόσεις του δανείου; Φτάνει αυτό; Φτάνει δηλαδή η λογιστική αποφυγή της πτώχευσης και η παραμονή στο ευρώ για να πούμε ότι σωθήκαμε;
Μπορεί ίσως να σώσει την χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ εάν έλθει στην κυβέρνηση με αξιωματική αντιπολίτευση την Χρυσή Αυγή μόνο επειδή κατάφερε να στριμώξει το ΚΚΕ και να οδηγήσει σε ημερομηνία λήξεως τους Ανεξάρτητους Έλληνες; Μα ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται να επαναφέρει την οικονομία και την κοινωνία στο 1980 συμπεριλαμβανομένων και των κρατικών υπαλλήλων και των αμοιβών.
Αποκλείεται λοιπόν να σωθούμε γιατί οι ίδιοι οι πολιτικοί από το 1974 και μετά φρόντισαν να φτιάξουν ένα τέτοιο λαό που να μην θέλει να σωθεί.
Ένα λαό που εδώ και 40 χρόνια τον έκαναν να ξεχάσει να ζει με τον τρόπο που έμαθαν να ζουν από την Ευρώπη μέχρι την Κίνα αυτοί που πράγματι ήθελαν να σωθούν.
Ένα λαό που τον άφησαν ελεύθερο να ζει με κλοπιμαία και στην καλύτερη περίπτωση με δανεικά.
Ένα λαό που πάντα περιμένει να τον σώσει ένα κόμμα ανεξάρτητα αν η ιδεολογία που υποστηρίζει δεν έχει καμία σχέση με ό,τι κάνει στην πράξη ως κυβέρνηση όπως απέδειξαν όλα αυτά τα χρόνια η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.
Μήπως όμως μέσα σε αυτή την κοινωνία και την πολιτική του μηδενισμού των αρχών και αξιών βολευόμαστε κι εμείς; Όπως ορθότατα διερωτάται ο σχολιαστής στο τέλος του σχολίου του στο χθεσινό μου σημείωμα.
Και από την επισήμανση αυτή ξεκινάω την σημερινή μου αναφορά στο θέμα για να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και να αναρωτηθούμε αν πράγματι θέλουμε να σωθούμε.
Γιατί αποκλείεται να σωθούμε όσο εμείς δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την πολιτική και ιδίως τα κόμματα παρεμβαίνουν, μόνο για δικό τους παραταξιακό όφελος και όχι για την προκοπή του τόπου, στην οικονομία, στην παιδεία, στον συνδικαλισμό και σε κάθε σχεδιασμό και στόχο.
Ας δούμε πως θα μπορούσαμε να σωθούμε αναλύοντας θεωρητικές δυνατότητες.
Η αξιοποίηση των πιθανών κοιτασμάτων πετρελαίου, φυσικού αερίου και ορυκτού πλούτου (εάν υπάρχουν και εάν είναι αξιοποιήσιμα) είναι ένας δρόμος για την σωτηρία γιατί έτσι ίσως οι κυβερνήσεις να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη και να εφαρμόσουν μέτρα ανακούφισης από την λιτότητα.
Όμως ποιο κόμμα της αντιπολίτευσης θα συναινέσει πολιτικά σε μια εκστρατεία αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής του 1974 που νόμιζε ότι μπορούσε να το κάνει δημιούργησε την Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου για τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο, την ΕΛΕΒΜΕ για τα πετροχημικά, την ΜΕΤΒΑ για την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και εξαγόρασε την ΛΑΡΚΟ για το νικέλιο.
Μέσα σε 20 χρόνια η ΔΕΠ δεν υπήρχε ούτε σε φωτογραφία. Η ΕΛΕΒΜΕ είχε εξαφανιστεί και το κράτος είχε πετάξει στα σκουπίδια τα μηχανήματα για το πετροχημικό. Η ΜΕΤΒΑ είχε διαλυθεί μαζί με την ΕΤΒΑ και η ΛΑΡΚΟ υπάρχει μόνο για να πουληθεί.
Τι έχει αλλάξει σήμερα λοιπόν για να περιμένουμε να σωθούμε από τον ορυκτό πλούτο;
Άλλος δρόμος είναι οι νέες επενδύσεις.
Ποιο κόμμα θα συναινέσει και εδώ σε μια πολιτική πλήρους αποκρατικοποίησης και προσέλκυσης επενδυτών για αλυσίδα μεγάλων επενδύσεων μέσα σε ένα ειδικό επενδυτικό περιβάλλον που θα αναλάβει την υποχρέωση απασχόλησης του μεγαλύτερου μέρους των 2.000.000 ανέργων;
Αυτήν την στιγμή με κομματική συμπαράσταση υπάρχουν 5-6 μέτωπα κοινωνικής αντίδρασης σε όλα τα σημεία, Χαλκιδική, Κέρκυρα, Κρήτη, Σάμο και Βόρεια Ελλάδα που έχει εκδηλωθεί επενδυτικό ενδιαφέρον.
Τρίτη κατεύθυνση σωτηρίας είναι η εξυγίανση υπηρεσιών και γραφειοκρατίας του δημόσιου τομέα και της παιδείας στο σύνολο. Ποια κυβέρνηση θα είναι σε θέση να περάσει σχέδια εξυγίανσης και απολύσεων με όλη την αντιπολίτευση και τον ελεγχόμενο κομματικά συνδικαλισμό απέναντί της.
Τελευταίος δρόμος θα ήταν η εκ θεμελίων ανασύνταξη του συστήματος λειτουργίας της ασφάλισης, της υγείας και της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Εδώ όμως έτσι και πειραχτεί έστω και μια τρίχα... θα γίνει επανάσταση.
Άρα αυτός που είναι σε θέση να ανατρέψει την επιχειρηματολογία που παρέθεσα για το πραγματικό ελληνικό πολιτικό κατεστημένο ίσως να είναι και ο Μεσσίας της χώρας και να μην το ξέρουμε.
πηγή: capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου