Μία βιασύνη, ένα πράγμα, για την πολιτική διαπραγμάτευση

Το Στίγμα: Ουδέν σχόλιο

 Του Θανάση Μαυρίδη

Στην κυβέρνηση υπάρχουν φωνές που υποστηρίζουν ότι έφτασε η ώρα της πολιτικής διαπραγμάτευσης με την Ευρώπη.  Με άλλα λόγια, η ώρα για ένα νέο μνημόνιο! Μπορεί να υποστηρίζουν ότι κάτι τέτοιο (περί του νέου μνημονίου ο λόγος)  δεν είναι απαραίτητο, αλλά μας είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι οι Ευρωπαίοι θα ανοίξουν τους κρουνούς του χρήματος δίχως να απαιτήσουν μερικές ακόμη υπογραφούλες... 

 Οι δικοί μας «βιάζονται» να ανοίξουν μία πολιτική συζήτηση για την βιωσιμότητα του χρέους και την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, ακριβώς επειδή δεν μπορούν να κάνουν άλλου είδους συζήτηση. Η περίπτωσή μας σηκώνει μόνο πολιτική συζήτηση και πολιτική συμφωνία. 

 Οι δικοί μας, λοιπόν, πιστεύουν ότι η σημερινή είναι μία πολύ καλή συγκυρία: Η Ελλάδα δείχνει στα χαρτιά ένα κάποιο πλεόνασμα (εντάξει, μαζέψαμε και τις αρχικές υπερβολές), ο χειρισμός της υπόθεσης της Χρυσής Αυγής έχει προκαλέσει ένα γενικό αίσθημα συμπάθειας στο εξωτερικό και τέλος  δεν έχουν προλάβει ακόμη να φανούν οι συνέπειες της μαζικής επίθεσης του κ. Στουρνάρα στην ελληνική κοινωνία με την μέθοδο της  φοροκαταιγίδας.

Πίσω από αυτή την βιασύνη κρύβεται, όμως, ένα ακόμη μυστικό! Φοβούνται στην κυβέρνηση ότι τα ασφαλιστικά ταμεία κρύβουν αρκετά σκουπίδια  κάτω από το χαλί. Κι αυτό είναι αλήθεια και μάλιστα με σημαντική υπαιτιότητα και της τρόικας! Η πολιτική των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων που εφαρμόζεται από το 2009 δεν έχει προσφέρει κάτι ουσιαστικό και επιβάρυνε αισθητά τα οικονομικά των ταμείων, τα οποία είναι  ήδη επιβαρυμένα από το κούρεμα των ομολόγων.  Όλο αυτό σημαίνει σε απλά ελληνικά νέα μέτρα. 

Το ότι η ελληνική πλευρά θέλει να πάει σε συζήτηση όσο το δυνατόν γρηγορότερα, αυτό είναι μία πραγματικότητα. Το ερώτημα είναι αν οι άλλοι είναι έτοιμοι για μία τέτοια συζήτηση. Το σχέδιο για την επιμήκυνση του χρέους, για το οποίο έγραψε πρώτο το Κεφάλαιο πριν από δέκα ημέρες, δείχνει ότι η συζήτηση αυτή εξελίσσεται ήδη στο παρασκήνιο. Ότι έχει δρομολογηθεί εδώ και καιρό.

Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι αν οι Ευρωπαίοι θα απαιτήσουν μέχρι το τέλος και την υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έλεγαν μέχρι πριν λίγο καιρό. Μία τέτοια απαίτηση είναι πιθανό να ανοίξει τον δρόμο για τις εκλογές, κάτι που δεν φαίνεται να συγκινεί  τα πλήθη. Οπότε! Είτε η συζήτηση θα μετατεθεί για αργότερα είτε θα ξεχαστεί το αίτημα για τις περισσότερες υπογραφές πέραν εκείνων των κυβερνόντων. 

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να πούμε δύο μεγάλες αλήθειες. Η πρώτη είναι ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν δίχως να υπάρξει μία ουσιαστική αναδιάρθρωση του χρέους. Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι η οικονομία είναι περισσότερο και πάνω απ’ όλα ψυχολογία. Μέχρι σήμερα, λοιπόν, έχουμε βιώσει ένα πρωτοφανές κύμα αρνητισμού.

Μία αναλαμπή φωτός, όμως, μπορεί να ανατρέψει πλήρως το σκηνικό και να λειτουργήσει έτσι η γνωστή θεωρία του ελατηρίου. Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι μπορεί τα νούμερα να μην βγαίνουν, αλλά βοηθούσης της πολιτικής βούλησης, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά δεν εξαρτώνται από την δική μας καλή θέληση, αλλά από την βούληση των συνομιλητών μας να καθίσουν μαζί μας στο τραπέζι και να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να χρηματοδοτήσουν την ελληνική οικονομία.


Πηγή:

www.capital.gr