Η ΕΡΤ έδωσε τη χαριστική βολή στην αριστερά...

To Στίγμα: Παλιές, καλές .... εποχές.

Πριν μερικά χρόνια  ένα συνάδελφος μου διηγιόταν την εμπειρία του από την ΕΡΤ όπου είχε προσληφθεί κάποτε σαν δημοσιογράφος. Τα  χρόνια που εργάστηκε εκεί σπανίως χρειαζόταν να εμφανίζεται στη δουλειά και με τον καιρό να δίνει κάποιο ρεπορτάζ, έστω τηλεφωνικά.
Μετά από μερικά χρόνια εξέδωσε μια δική του εβδομαδιαία εφημερίδα η οποία πήγε καλά. Η ιστορία ΕΡΤ δεν τον αφορούσε πλέον και όταν του τηλεφωνούσαν να δώσει κάποιο ρεπορτάζ, τους έλεγε πως δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί μαζί τους και να μην τον ενοχλούν.
Όταν μου διηγιόταν αυτή την ιστορία είχαν περάσει δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που τον ενόχλησαν. «Συνεχίζουν να μου βάζουν το μισθό στην τράπεζα, κάθε πρώτη του μηνός μου είπε, ενώ δεν έχω δώσει σημεία ζωής πάνω από δέκα χρόνια...».
Μερικές  φορές που κάποια διοίκηση αποφάσιζε να απολύσει ορισμένους  απ’  αυτούς που δεν εμφανίζονταν, μέχρι να ολοκληρωθεί η απόφαση, άλλαζε η διοίκηση και τα πράγματα παρέμεναν ως είχαν. Το φαινόμενο αυτό δεν ήταν μοναδικό στην κρατική τηλεόραση, αφορά όμως μια μεγάλη κατηγορία «απασχολούμενων» εκεί. Ο κουρέας στο κομμωτήριο που κόβω τα μαλλιά μου, μου έλεγε προχθές για τα τιμολόγια που του ζητάνε να κόψει στην ΕΡΤ για βαφές και χτενίσματα διάφορες κυρίες που έτυχε να έχουν πρόσβαση σε ανάλογα κονδύλια...

Κάποιος άλλος για την αγορά ηλεκτρονικών συσκευών με την προϋπόθεση πως στα τιμολόγια να αναγραφούν διπλάσιες τιμές από τις τιμές καταλόγου. Κάποια φίλη που εργάζεται εκεί μου περιέγραφε τους τεχνικούς που εργάζονται 6 ώρες με την εργασία και το διάλλειμα να εναλλάσσονται αν μια ώρα. Έτσι εκεί που τα ιδιωτικά κανάλια χρησιμοποιούν 2 τεχνικούς, στην κρατική τηλεόραση έχουν πετύχει να χρησιμοποιούν 6-7 συν έναν σε ετοιμότητα μήπως κάποιος ασθενήσει ή πάθει κάποιο ατύχημα την ώρα της εργασίας.
Δεν χρειάζεται κάποιος να έχει ειδική πληροφόρηση για να σχηματίσει την άποψη πως αυτό που γινόταν στην κρατική τηλεόραση ήταν μια σκανδαλώδης κατάχρηση σε βάρος της κοινωνίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Παρ’ όλα αυτό το φαύλο καθεστώς βρήκε πολλούς υποστηρικτές. Οι κυβερνητικοί εταίροι της τρικομματικής μάλιστα απείλησαν να τινάξουν στον αέρα την κυβέρνηση στο κατακαλόκαιρο διακινδυνεύοντας μια ολοσχερή κατάρρευση της χώρας.
Όλοι αγαπούν και φροντίζουν τους πελάτες τους στην πολιτική, αλλά η αφοσίωση της αριστεράς σε ό,τι έχει να κάνει με το ελληνικό δημόσιο αποτελεί ψυχολογική  καθήλωση που την καθιστά από τις πλέον συντηρητικές αντιδραστικές δυνάμεις της κοινωνίας.
Συντηρητικός είναι αυτός που δεν επιθυμεί επί της ουσίας να αλλάξει τίποτα σε μια κοινωνία και αντιδραστικός αυτός που αντιδρά σε κάθε αλλαγή άσχετα αν είναι σωστά μεθοδευμένη ή λάθος...
Η αριστερά του Γληνού και του Κύρκου, των ανθρώπων που υπερασπίζονταν το μόχθο και την εργασία των αδυνάμων της κοινωνίας, πέθανε στη μεταπολίτευση και υποκαταστάθηκε από την αριστερά των προνομιούχων κρατικοδίαιτων που άνθησαν με τα δανεικά και συνεχίζουν να ζουν σε βάρος των ανθρώπων του μόχθου και της προσπάθειας.
Η ελληνική αριστερά χρεοκόπησε πολύ πριν τη χρεοκοπία της Ελλάδας, από τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου της άνοιξε τις πύλες του δημοσίου και των κοινοτικών επιδοτήσεων για την αλώσει οικονομικά και ηθικά.
Από τον ίδιο «ιό» έχει προσβληθεί και η ελληνική δεξιά βέβαια και αυτός είναι ο λόγος που δεν είναι σε θέση να πείσει την ελληνική κοινωνία πως μπορεί να την βγάλει από την κρίση της οικονομικής και ηθικής χρεοκοπίας. Αφού, είναι χειρότερη από την κοινωνία πώς να την πείσει ως μπορεί να την κάνει καλύτερη...

Πηγή:

Κώστας Στούπας

www.capital.gr