Δύο μήνες έχουν σχεδόν περάσει από τον θάνατο της 16χρονης Στέλλας, η οποία πέθανε από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ….
Ο πατέρας του «μικρού αγγέλου», Μανόλης Ακουμιανάκης, που στην προσωπική του σελίδα στο Facebook, έχει βάλει την φωτογραφία της κορούλας του, έγραψε άλλο ένα κείμενο στο οποίο καταθέτει τον πόνο του…
«Που πήγε τόση αγάπη;»
«Μόλις χτες το πρωί γελούσαμε μαζί. Σήμερα βρίσκομαι εδώ με τους φίλους σου, μπροστά στον τάφο σου, Στέλλα. Το να πεθάνει ένας σύζυγος είναι σκληρό. Το να πεθάνει η μάνα είναι επώδυνο. Το να πεθάνει όμως η μοναχοθυγατέρα μου είναι ενάντια στη φύση κι ένας πόνος αβάσταχτος με πλακώνει, που οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν.
Δεν ήσουν σωστά δεκάξι κι όμως γυναίκα κιόλας και μπορούσες να παίξεις με τη ζωή με την αυτοπεποίθηση ώριμου ανθρώπου. Πέθανες, μη γνωρίζοντας πως ο θάνατος σου πλησίαζε. Τίποτα δεν φοβόσουν ποτέ γιατί είχες εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.
Ήσουν γενναία, κι ήσουν όμορφη. Ήσουν έξυπνη και γενναιόδωρη. Έδωσες αγάπη, και έδωσες φιλία. Κι είχες γύρω σου μόνο αγάπη και έκανες μόνο φίλους.
Μοιράστηκες τα πάντα με το πλατύ χαμόγελό σου, τη γοητεία σου, τη βοήθειά σου, τον ενθουσιασμό σου. Το μέλλον σου ήταν πλούσιο σε προκλήσεις και περιπέτειες.
Δεν ήσουν καν δεκάξι κι όμως είχες τη σοφία μεγαλύτερου ανθρώπου. Και τώρα γνωρίζεις πια την απάντηση σε όλα τα ερωτήματα.
Σε ρωτάω: που βρίσκεσαι πραγματικά, αφού αυτό είναι μοναχά ένα μνημείο; Είσαι τώρα ο καυτός ήλιος της Αφρικής; Είσαι τα σύννεφα και η βροχή; Είσαι αυτός ο ζεστός άνεμος, Στέλλα, ή μήπως ο ουρανός που μας σκεπάζει;
Θα σε αναζητώ πάντα, και θα σε βρίσκω σε κάθε λουλούδι, σε κάθε πουλί, σε κάθε ρόδινο δειλινό, σε κάθε αυγή και σε κάθε ηλιοβασίλεμα, σε κάθε φωτεινό αστέρι του ουρανού, αφού καθετί όμορφο στο νου και την καρδιά μου θα είσαι πάντα εσύ. Καθετί νέο και περήφανο, καθετί καλό και δυνατό.
Ήσουν ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Η σύντομη ζωή σου ήταν γεμάτη εκπλήξεις. Και ασυνήθιστος ήταν κι ο άδικος, ο ξαφνικός και άδικος σου θάνατος.
Σε μας -που μείναμε πίσω- απομένει μόνο να αναρωτιόμαστε την αιτία αυτού του χαμού: Που πήγε όλη αυτή η αγάπη;
Ελπίζω το ταξίδι σου να ήταν καλό, καθώς έχεις πια φτάσει. Και κάτι ακόμα που ο πατέρας σου, σου είχε γράψει μια μέρα, τότε παλιά:
«Πέτα για χάρη μου, πέτα πουλί του Ήλιου. Πέτα ψηλά αστέρι μου. Σε αγαπώ άπειρα. Και ο Θάνατος δεν θα έχει πια καμία Εξουσία».
star
Ο πατέρας του «μικρού αγγέλου», Μανόλης Ακουμιανάκης, που στην προσωπική του σελίδα στο Facebook, έχει βάλει την φωτογραφία της κορούλας του, έγραψε άλλο ένα κείμενο στο οποίο καταθέτει τον πόνο του…
«Που πήγε τόση αγάπη;»
«Μόλις χτες το πρωί γελούσαμε μαζί. Σήμερα βρίσκομαι εδώ με τους φίλους σου, μπροστά στον τάφο σου, Στέλλα. Το να πεθάνει ένας σύζυγος είναι σκληρό. Το να πεθάνει η μάνα είναι επώδυνο. Το να πεθάνει όμως η μοναχοθυγατέρα μου είναι ενάντια στη φύση κι ένας πόνος αβάσταχτος με πλακώνει, που οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν.
Δεν ήσουν σωστά δεκάξι κι όμως γυναίκα κιόλας και μπορούσες να παίξεις με τη ζωή με την αυτοπεποίθηση ώριμου ανθρώπου. Πέθανες, μη γνωρίζοντας πως ο θάνατος σου πλησίαζε. Τίποτα δεν φοβόσουν ποτέ γιατί είχες εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.
Ήσουν γενναία, κι ήσουν όμορφη. Ήσουν έξυπνη και γενναιόδωρη. Έδωσες αγάπη, και έδωσες φιλία. Κι είχες γύρω σου μόνο αγάπη και έκανες μόνο φίλους.
Μοιράστηκες τα πάντα με το πλατύ χαμόγελό σου, τη γοητεία σου, τη βοήθειά σου, τον ενθουσιασμό σου. Το μέλλον σου ήταν πλούσιο σε προκλήσεις και περιπέτειες.
Δεν ήσουν καν δεκάξι κι όμως είχες τη σοφία μεγαλύτερου ανθρώπου. Και τώρα γνωρίζεις πια την απάντηση σε όλα τα ερωτήματα.
Σε ρωτάω: που βρίσκεσαι πραγματικά, αφού αυτό είναι μοναχά ένα μνημείο; Είσαι τώρα ο καυτός ήλιος της Αφρικής; Είσαι τα σύννεφα και η βροχή; Είσαι αυτός ο ζεστός άνεμος, Στέλλα, ή μήπως ο ουρανός που μας σκεπάζει;
Θα σε αναζητώ πάντα, και θα σε βρίσκω σε κάθε λουλούδι, σε κάθε πουλί, σε κάθε ρόδινο δειλινό, σε κάθε αυγή και σε κάθε ηλιοβασίλεμα, σε κάθε φωτεινό αστέρι του ουρανού, αφού καθετί όμορφο στο νου και την καρδιά μου θα είσαι πάντα εσύ. Καθετί νέο και περήφανο, καθετί καλό και δυνατό.
Ήσουν ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Η σύντομη ζωή σου ήταν γεμάτη εκπλήξεις. Και ασυνήθιστος ήταν κι ο άδικος, ο ξαφνικός και άδικος σου θάνατος.
Σε μας -που μείναμε πίσω- απομένει μόνο να αναρωτιόμαστε την αιτία αυτού του χαμού: Που πήγε όλη αυτή η αγάπη;
Ελπίζω το ταξίδι σου να ήταν καλό, καθώς έχεις πια φτάσει. Και κάτι ακόμα που ο πατέρας σου, σου είχε γράψει μια μέρα, τότε παλιά:
«Πέτα για χάρη μου, πέτα πουλί του Ήλιου. Πέτα ψηλά αστέρι μου. Σε αγαπώ άπειρα. Και ο Θάνατος δεν θα έχει πια καμία Εξουσία».
star
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου