Ελληνική στρατηγική μυωπία και οι σχέσεις με το Ισραήλ

Σε κορυφαίο παράδειγμα (προς αποφυγήν) εξελίσσονται οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις, με ευθύνη κυρίως της χώρας μας και του μυωπικού τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται τις διεθνείς σχέσεις.

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

To Στίγμα: Μας χάριζαν τον γαϊδαρο ....

Από το 2008, όταν άρχισε η προσπάθεια αναθέρμανσης των διμερών σχέσεων, δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι δύο από τις πιο ιστορικές και πιο ισχυρές χώρες της Ανατολικής Μεσογείου θα μπορούσαν να αναπτύξουν έναν άξονα οικονομικής, εμπορικής τεχνολογικής συνεργασίας και ένα εξίσου σημαντικό δίχτυ σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή.

Η ανακάλυψη των υδρογονανθράκων στην κυπριακή και ισραηλινή ΑΟΖ ερέθισαν τη φαντασία, που χωρίς να υπολογίζει παράγοντες όπως η βιωσιμότητα του έργου ή τα συμφέροντα των πετρελαϊκών εταιρειών έπλασαν το φιλόδοξο σχέδιο του υποθαλάσσιου αγωγού προς την Ελλάδα. Έτσι το «αφήγημα» γράφτηκε. Είχε από όλα: και ενέργεια και γεωπολιτική και οικονομικά συμφέροντα, ό,τι απαιτείται για μπεστ σέλερ.

Όμως οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις αποτελούν πραγματική ευκαιρία για την Ελλάδα, όχι μόνο λόγω της συνεργασίας στο φυσικό αέριο, που θα είναι η κατάληξη και όχι η αφετηρία. Η διαχείριση υδάτινων πόρων και η τεχνολογία αφαλάτωσης που έχει αναπτύξει το Ισραήλ θα μπορούσαν να δώσουν λύση στο κρίσιμο πρόβλημα της λειψυδρίας που αντιμετωπίζουν τα περισσότερα ελληνικά νησιά και υπονομεύει το κύριο ελληνικό «προϊόν», τον τουρισμό (ήδη η Λεμεσός απολαμβάνει τα οφέλη αυτής της συνεργασίας).

Η επίσκεψη Γκάουκ και η «γερμανική Ευρώπη»

Toυ Σταύρου Λυγερού

Το Στίγμα: Ουδεν σχόλιο

ΑΝ ΚΑΙ ο προφανής σκοπός της επίσκεψης του Προέδρου Γκάουκ ήταν να εξωραΐσει την εικόνα της Γερμανίας στην ελληνική κοινή γνώμη, η επιχείρηση «δημοσίων σχέσεων» εν μέρει στράβωσε. Η επιλογή του Παπούλια να θέσει σαφώς και έντονα αφενός το ζήτημα του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων, αφετέρου το ζήτημα της μονοδιάστατης λιτότητας που επιβάλλει το Βερολίνο, μετατόπισε το κέντρο βάρους από τις εθιμοτυπικές ρητορείες και το παιχνίδι των εντυπώσεων στην ουσία των διμερών σχέσεων.

 Μπορεί η κυβέρνηση Σαμαρά να έχει βάλει όλα τα αβγά της στο γερμανικό καλάθι και να αποφεύγει οτιδήποτε ενοχλεί τη Μέρκελ, αλλά το κλίμα στην ελληνική κοινωνία είναι τελείως διαφορετικό. Κι αυτό το κλίμα εν μέρει εξέφρασε ο Παπούλιας. Θα ήταν, άλλωστε, πολιτικό στίγμα γι’ αυτόν εάν δεν το έκανε.

 Η τετραετής εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Μπορεί τη «βρώμικη δουλειά» να τη διεκπεραιώνει η τρόικα, αλλά είναι κοινό μυστικό πως αποφασιστικό ρόλο στους κόλπους του ευρωιερατείου παίζει το Βερολίνο.

 Η μονοδιάστατη λιτότητα, ωστόσο, δεν είναι αποκλειστικά γερμανική ατζέντα. Δεν είναι τυχαίο, βεβαίως, ότι ακόμα και στις πληττόμενες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, ο κορμός των αρχουσών ελίτ ταυτίζεται με αυτή την πολιτική. Ο λόγος είναι ότι αντανακλά την προσπάθεια της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας του χρήματος να μεταθέσει το κόστος της κρίσης στις μικρομεσαίες κοινωνικές τάξεις. Η συνταγή, άλλωστε, δεν προορίζεται μόνο για τις κοινωνίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Σε πιο χαλαρή μορφή προορίζεται και για τις κοινωνίες του ευρωπαϊκού πυρήνα.

Γιατί όλοι φοβούνται το Ποτάμι...

To Στίγμα: Ουδέν σχόλιο

Το μεταπολεμικό οικονομικό μοντέλο, αντί να αποκρατικοποιηθεί στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και να προσαρμοστεί στα δεδομένα του διεθνούς ανταγωνισμού, κρατικοποιήθηκε περαιτέρω και μας οδήγησε στη σημερινή χρεοκοπία, οικονομική, κοινωνική και πολιτική... Το μοντέλο χρεοκόπησε και πρέπει να ανασυσταθεί εκ του μηδενός. Αντί οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου να συμφωνήσουν και να αναθέσουν σε μια εθνική επιτροπή σωτηρίας από αναγνωρισμένης αξίας Έλληνες την δημιουργία ενός Εθνικού Σχεδίου Οικονομικής Ανασύνταξης δημαγωγούν για τα ψηφαλάκια των πελατών τους. Πανηγυρίζουν για την πρωτιά περί το 20% και δεν παρατηρούν πως πρώτος έρχεται ο Κανένας και πως ο κόσμος στρέφει την πλάτη του στην πολιτική.  Η πολιτική τάξη μιας χώρας είναι η «φωτογραφία» της κοινωνίας και της οικονομίας της. Στο βαθμό που η χώρα, είτε το καταφέρει χωρίς να καταρρεύσει με τη βοήθεια των Ευρωπαίων, είτε δεν το καταφέρει και καταρρεύσει πρώτα, θα δημιουργήσει ένα οικονομικό μοντέλο για να συνεχίσει να επιβιώνει, ανάλογα πως θα προσαρμοστεί και η πολιτική της γεωγραφία.  Απλώς διανύουμε την περίοδο που το καινούργιο δεν έχει σχηματοποιηθεί και το παλιό ψυχορραγεί.

Ο Λευκός Οίκος αποκαλύπτει τη στρατηγική του απέναντι στη Ρωσία

To Στίγμα: Ουδέν σχόλιο.

Μια παρασκηνιακή και εις βάθος ενημέρωση των αξιωματούχων της κυβέρνησης Ομπάμα στις Ηνωμένες Πολιτείες, προσφέρει σημαντικά στοιχεία για τη στρατηγική της Ουάσιγκτον, απέναντι στη Ρωσία και της ενέργειες της Μόσχας στην κρίση της Ουκρανίας.

Η ενημέρωση περιλαμβάνει στιγμιότυπα που αποκαλύπτουν προβληματική κατανόηση όσων συμβαίνουν και ενδεχομένως μη ρεαλιστικές προσδοκίες, ενώ σε άλλα σημεία, οι ενέργειες θα μπορούσαν να φέρουν μακροπρόθεσμα κάποιο αποτέλεσμα.

Διαβάζοντας την απομαγνητοφώνηση που έδωσε στη δημοσιότητα το «http://mignatiou.com/», το πρώτο σημείο που χρήζει ξεχωριστής αναφοράς, είναι όταν ένας από τους τρεις μη κατονομαζόμενους αξιωματούχους που έλαβαν μέρος στην ενημέρωση, αναφέρει τα ακόλουθα:

«Ανησυχούμε καθώς παρακολουθούμε την κατάσταση, ότι οι Ρώσοι παραέχουν υπολογίσει λάθος. Υφίσταται μια περήφανη και άγρια παράδοση στην Ουκρανία στην υπεράσπιση της κυριαρχίας και της εδαφικής τους ακεραιότητας. Μέχρι τώρα, η Ουκρανία και οι Ουκρανοί ατομικά, έχουν επιδείξει αξιοσημείωτη αυτοσυγκράτηση, υπό την ηγεσία της κυβέρνησής τους, που έχει επιμείνει οι [στρατιωτικές] δυνάμεις της να παραμείνουν στα στρατόπεδα. Αλλά όσο συνεχίζει αυτή η κατάσταση, τόσο περισσότερο γίνεται πιο ευαίσθητη.

Εάν η αναφορά αυτή τερμάτιζε την ενημέρωση, το συμπέρασμα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πάρει διαζύγιο με τη λογική και ότι η κατάσταση είναι ακόμα πιο σοβαρή εξαιτίας της αδυναμίας της χώρας να διακρίνει σωστά όσα γίνονται στο έδαφος. Επειδή όμως είναι αδύνατο να μη γνωρίζουν την πραγματική κατάσταση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, με την απουσία ετοιμότητας, τα απαρχαιωμένα και ελλιπώς συντηρημένα οπλικά συστήματα, τείνουμε να εκλάβουμε την αναφορά ως αναγκαίο επικοινωνιακό μήνυμα με στόχο την ηγεσία και την κοινωνία της Ουκρανίας.

Κατά τα άλλα, η στρατηγική των ΗΠΑ έχει επικεντρωθεί στα οικονομικά αντίμετρα. Επισημαίνουν εμφατικά, ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν γνωρίζει ότι η οικονομία της χώρας του δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση, ενώ το ρούβλι έχει υποχωρήσει κατά 8,3% από την αρχή του έτους.